dinsdag 29 augustus 2017

Ultra Trail des Fantomes 2017 - Mijn eerste échte 100km!


Hij stond dan eindelijk op de planning, de 100km van de Trail des Fantômes. Toen ik hier in 2013 voor het eerst de 25km liep was ik al meteen verkocht en wist ik dat ik hier ooit de langste afstand ging lopen. Toen dat het jaar daarna ineens een 100km werd wist ik waar ik me op wou richten, 3 jaar later zou weer een 100km zijn, die pakken we!

Na de Spa 100mijl waar ik na 95km heb moeten uitstappen was ik even in vertwijfeling of ik die 100km nou eigenlijk wel moest gaan lopen. Vooral door de woorden van Thomas Dunkerbeck kwam er weer in ommekeer in die gedachten en wou ik de ervaring die ik bij Spa had opgedaan meenemen naar de Trail des Fantômes.

Ook wou ik dan eindelijk echt serieus met krachttraining aan de gang gaan en doordat Get Healthy, de fitnesszaal die bij mij om de hoek zit met een maand gratis sporten kwam op vertoon van je startnummer van de Halve Marathon Ermelo kwam me dat ontzettend goed uit! Ik heb daar voor de TdF al even kunnen trainen en daar werd ik meteen ontzettend goed begeleid, squatten, deadlifts en nog meer van dat soort ongein. Toch ook wel leuk om mee bezig te zijn!

Ondertussen vaak met Pascal op Whatsapp lopen kletsen over de 100km die we beiden gingen lopen. Hij wou rustig starten, ik wou rustig starten, stiekem allebei ook in het achterhoofd een leuke klassering, of zelfs samen op het podium, al was dat eigenlijk alweer een brug te ver. Eerst de 100km maar even goed uit proberen te lopen! Misschien kunnen we dat wel samen doen! We hadden daar verder helemaal niets over afgesproken, we zullen het wel gaan zien.

Vrijdagmiddag op de heenweg richting La Roche natuurlijk even langs Valkenswaard, even buurten bij mijn favoriete winkel. Nog wat benodigdheden opgepikt en gezellig kletsen. Daarna weer door naar het huisje welke in het stadje zelf zat, we keken zo recht uit ons kamerraam tegen het kasteel van La Roche aan, gaaf! Na het uitpakken even de stad in om wat te eten, microwave-pasta van de snackbar en daarna nog langs Floreal om te kijken of daar wat te beleven was. Vincent en Paula nog even gezien, welke net op weg waren om wat te gaan eten en nog wat andere 100km lopers gesproken. Allemaal waren we toch best wat zenuwachtig. Rond half 9 maar op weg naar huis, morgen gaat om 2 uur de wekker weer.



Slapen ging eigenlijk wel goed, maar het was vooral een beetje kort, net 4 uur geslapen. Heel voorzichtig alle spulletjes pakken, boven en beneden ons sliepen ook nog mensen. Snel wat broodjes eten en rond 3 uur maar op pad richting de start. Gewoon relaxed wandelend door het stadje, met nog best lekker weer. Het zou die dag niet heel warm worden, gelukkig, maar 's nachts koelde het dus ook niet heel veel af.

Aangekomen bij de start natuurlijk weer veel bekenden gezien, gezellige boel! Pascal was er ook al en zo waren we aan het kletsen en zenuwachtig aan het zijn totdat het vlak voor de start was.
5 minuten voor de start maar klaar gaan staan, Daniëlle een afscheidskus en weer welterusten gewenst, die kon gelukkig nog even het bed induiken. Maar wij gingen op avontuur, de hele dag! Zin in!


Om 4 uur ging dan eindelijk het startschot, GAAN! Oh, wacht, rustig aan. We mogen nog even. Even kijken waar Pascal is en naast hem gaan lopen. Kom op, let's do this! Eerst weer een stukje asfalt en snel weer het bos in, de hoogte in. Pascal ging nog wat eerder wandelen dan ik eigenlijk van plan was, er was een groepje voor ons uitgegaan en eigenlijk wou ik wel mee. Maar ik luisterde naar mijn verstand (op dat moment Pascal ;) ) en ik ging ook meteen aan de wandel. Het pad loopt ook al snel behoorlijk steil omhoog. Onderweg gezellig kletsend kwamen we zo weer boven en met het dalende stuk wat erna kwam haalden we zelfs alweer wat lopers in. Terwijl we ook hier lekker relaxed aan het hobbelen waren. Geen energie verspillen, denk aan Spa, waar je toch te hard gestart was. Pascal was duidelijk bekwamer dan mij in temporiseren en zo volgde ik hem maar het eerste stuk.

Na een kilometer of 6 kwamen we over een nieuw deel wat ik in de voorgaande jaren nog niet gelopen had. Een extra rondje, met een extra lange en steile klim om er nog even voor te zorgen dat je toch echt goed wakker bent. Het lopen ging met z'n tweeën erg goed, we konden lekker ouwehoeren en de tijd vloog op deze manier ook snel voorbij. Al snel kwamen we weer bij de Ourthe uit, alwaar we werden getrakteerd op prachtige uitzichten en ontzettend toffe paadjes! Vooral met nog frisse benen is het heerlijk spelen over de rotsen, de steile klimmetjes en de nog steilere afdalingen. Skiënd naar beneden, van boom naar boom en vliegen over de rotsen langs de Ourthe. Wat geniet ik hiervan!

Op een gegeven moment liepen we met zijn 3en, er was een Franstalige Belg bij ons komen lopen waar ik met veel moeite in mijn beperkte Frans wat mee heb kunnen praten. Hij heette André en had ook al de Legends Trail uitgelopen en eerder al een keer de UTMB, een brok ervaring dus! Met z'n 3en liepen we verder, goed team zei André! Wij waren het er wel mee eens. Zo hebben we het weer een behoorlijk lang stuk volgehouden tot we weer bij een voor mij nieuwe omgeving kwamen. Er was een heel pad vol met blokken, gelukkig had ik net een paar weken daarvoor met Thomas met blokken gespeeld, dus ik wist wat ik moest doen ;). Lichtvoetig als ik nog was vloog ik van steen naar steen, lekker dansen over de rotsen. Nou ja, zo groot waren ze niet, maar zo verbeeldde ik me dat. Met een lach op mijn gezicht en ogen vol concentratie kwam ik zonder kleerscheuren over de paden heen, eigenlijk wou ik nog wel een keer. Maar Pascal en André kwamen even later ook aan het eind van het pad en we gingen weer verder.

Volgens mij waren we toen net de 50km gepasseerd en het ging nog erg goed. Had ik het tijdens Spa op dit moment al erg zwaar liep ik nu nog fris en fruitig rond, zo ver als dat kan na 50km. De gelletjes, bars, dadels en rozijnen die ik had meegenomen gingen er nog goed in en drinken probeerde ik ook erg goed op te letten. Bij de posten had ik eigenlijk steeds wel mijn softflasks leeg, wat een liter is en vulde ik dat nog aan met wat er in mijn tas zat. Maar doordat ik de softflasks steeds weer bijvulde bij de posten zat de zak op mijn rug nog behoorlijk vol. Dan loop je toch weer met 1.5 kilo extra op je rug wat je eigenlijk niet gebruikt, dus maar besloten om die eerst op te maken en dan de softflasks pas te gebruiken. Helder momentje dacht ik zelf.

Vanaf het 50km punt ging het nog steeds goed op en neer wat voor goed veel hoogtemeters zorgde, maar het parkoers was wel wat makkelijker te belopen, wat minder hele steile klimmen en afdalingen. Ook het stuk langs de Ourthe waar ik vorig jaar nog tot boven mijn knieën in de modder zakte liepen we dit jaar wat hoger over een pad, wat gelukkig wat beter liep. Na 60km begon ik het dan toch echt wel te voelen en werd hardlopen toch wel een echte opgave. Pascal en ik liepen onderhand alweer met z'n 2en, André kon het tempo toch niet helemaal volhouden en we waren elkaar steeds goed aan het oppeppen. Steilere klimmen gingen toen sowieso allemaal wandelend, maar vals plat omhoog probeerden we nog wel dribbelend aan te vallen. Nog totaal geen last van mijn rug, of ademhaling die verkrampt, een hele nieuwe ervaring voor mij dat ik nog zo kan lopen na 60km.

Nu wel goed uitkijken voor de gladheid nu de benen niet meer zo fris zijn. Omdat het de hele dag al af en toe aan het regenen was, was de grond erg glad. Vooral op afdalingen werd het lastig. Zo kregen we ook een minder steile afdaling, maar wel met heel veel rotsbodem. Hier moest je echt ontzettend uitkijken om niet keihard uit te glijden. Wel was ik super tevreden met mijn Salomon Sense Ultra die ik tijdens Spa ook al aan had. Tot nu toe was ik eigenlijk maar 2x lichtelijk weggegleden wat ik goed had kunnen opvangen.

Bij het 75km punt begonnen mijn benen toch weer goed veel pijn te doen, nog niet zo erg als bij Spa, maar het was niet echt een pretje. Heel onverwacht, maar gelukkig was dat maar 5km het geval en werd het weer wat fijner lopen, vreemd dat zo'n lichaam dat toch kan oplossen terwijl je met zoiets absurds bezig bent. Pascal had ondertussen zijn langste afstand ooit overbrugd bij de 71km en natuurlijk kreeg hij een high-five! Ik vroeg me ondertussen af wat de mensen dachten die ook aan de Weekend Warrior Fitbit-challenge dachten als ze mijn aantal stappen zagen. Met de 100km TdF in het verschiet kon ik natuurlijk geen nee zeggen tegen die challenge.

Op ongeveer 84km was nog een post, toen was het eigenlijk al duidelijk dat we dit gewoon samen gingen uitlopen! Nog maar 11 tot de volgende post en daarna uitrollen naar de finish. Ok, tussendoor nog wel de Mur de Maboge, maar dat moet lukken, desnoods op handen en voeten! De lopers van de 27km kwamen ons soms al voorbij en werden we vaak ook aangemoedigd. Waarschijnlijk zagen we er zo slecht uit dat ze wel wisten dat we de 100 deden. Het parkoers gaf ons weer wat verrassingen, met als hoogtepunt een supersteile afdaling die bijna niet staand gedaan kon worden. De modderbodem was hier weer zo glad! Dus glijden maar weer! Hier zagen we ook wat 27km lopers op de kont vanaf gaan.

Daar kwamen we dan eindelijk bij de verzorgingspost van Maboge, even rustig de tijd nemen. De 13km lopers kwamen hier ook weer op het parkoers, dus het was een drukte van belang. Ik vond het eigenlijk wel gezellig en zometeen is het lekker lopers oprapen. Beetje ouwehoeren met andere trailers en toen werd ik door Pascal vermanend toegesproken dat we weer op pad moesten, OK! :D

Geen idee waar het vandaan kwam, maar ik zat ineens helemaal vol met energie! Kom hier met die muur! De muur was door vele lopers voor ons al beklommen en mede door de regen werd deze echt spekglad, maar ook hier weer geen problemen voor mijn schoentjes en mijn energie! Mensen oprapen, woehoe! Pardon, aan de kant! Hop, hop, hop, handen op de knieën en knallen maar! Af en toe even voorzichtig je voeten neerzetten omdat je anders gewoon weer terugglijd naar beneden en weer door! Wat is dit machtig mooi!

Pascal kwam niet veel later dan mij ook weer boven, maar die had het door het snelle klimmen toch wat moeilijker gekregen. Wou ik bijna in volle sprint naar beneden raggen, moest ik het toch even iets rustiger aan doen voor Pascal. No biggie uiteraard, liep ik daar met een grote lach op mijn gezicht al die 13km lopers in te halen. Kom Pascal! Nog 1 afdaling!
Woei, daar kwamen we bij de laatste klus, een steile afdaling met superscherpe s-bochten. Een aantal maffe 27km lopers gingen knallend naar beneden en ik ging erachteraan, spelen! Woei!

Beneden even rust om Pascal er bij te laten komen en samen door het water naar de finish! Daniëlle was zoals gewoonlijk weer hard aan het supporteren bij het water en kon nog een leuke plaat schieten.

Laatste 500m samen weer iets versnellen en hand in hand over de finish! Wat een toptrail en wat een ontzettend fijne race gelopen! Samen met Pascal binnen op een gedeelde 4e plek in 12 uur en 17 minuten! Volgens Strava toch nog bijna 4000 hoogtemeters gemaakt, wat een parkoers! Sport-events weer ontzettend bedankt!

























Door de euforie van de laatste 5km ben ik eigenlijk meteen vergeten dat we het toch wel zwaar hebben gehad, het was natuurlijk niet altijd makkelijk. Maar hoe we deze editie van de Ultra TdF hebben kunnen uitlopen doet mij verlangen naar meer en geeft mij het vertrouwen dat ik even nodig had! Volgend jaar weer meer ervaring, meer krachttraining en meer kilometers! Kom maar op!


Verslag van Pascal:                           Haat-liefde verhouding met Trail des Fantômes.
Verslag TdF 65km van vorig jaar:    Trail des Fantomes 2016 - 65km - Samen-sta je sterker.
Verslag 100mijl Spa:                        Spa 100mijl - Grensverleggend!

woensdag 19 juli 2017

Spa 100 Mijl - Grensverleggend!


Zo moest het gaan gebeuren overmorgen, finishen op de 100 Mijl van Spa. Een nieuwe trail georganiseerd door sport-events.be, enorm goed geregeld door onder andere Vincent en vele vrijwilligers. Wim heeft mij de kans gegeven om deze trail te gaan lopen en daarmee de laatste puntjes voor de UTMB te kunnen pakken. Ik leefde er dus al een tijdje naar toe en morgen zou ik dan eindelijk starten voor deze ontzettend lange afstand. Mijn langste afstand hiervoor is nog van de Challenge des Seigneurs, 75 en 26 op 2 opeenvolgende dagen, dit zou heel wat anders worden.

De volgende dag konden we lekker relaxed opstaan, de start was pas om 13.00. Dus nog lekker rustig ontbijten, bakje koffie, veel stress en een aantal toiletbezoeken later stonden we dan om kwart voor 1 in het startvak. Stokken klaar, alle spullen ingepakt, dropbag in de tent en nog meer spanning.


Fotocredits naar Soren De Craene:
https://www.facebook.com/soren.decraene/media_set?set=a.10208873875472673.1073741883.1488195445&type=3&pnref=story

Vlak voor de start werd Highway to hell gedraaid, lekker opzwepend en een goede reminder waar we aan gingen beginnen. Bam! En daar gingen we weer, rustig aan Jeroen, rustig aan. Dat werd mijn mantra de eerstkomende tijd. Na 50 meter schoot het pad meteen de lucht in en gingen we vanuit centrum Spa richting de Thermen bovenop de berg. Na 5 traptreden zette ik meteen een stevige looppas in, stokken in de aanslag, kijken of er niemand in de buurt is en door! Ik merkte meteen dat iedereen er zo over dacht en ik liep nog behoorlijk vooraan, al voelde het voor mijn gevoel heel traag. Maakt niet uit Jeroen, je hebt nog zat tijd om te lopen, rustig aan.

Boven aangekomen liepen we even later al snel met een groepje van 4 man op een relaxed tempo, kleine pasjes, hou het rustig. Hoe is je ademhaling? Ik zou nooit 100 mijl willen lopen met een hartslagmeter om, maar ik mistte hem hier toch wel een beetje. Mijn fitbit die aan de andere arm zit, zit tijdens het lopen/bewegen er toch vaak nog 10 tot wel 25 slagen naast. Maar zolang het relaxed voelt en je ademhaling ook rustig gaat, gaat het goed.
Na een 20km zo door te hebben gelopen kregen we een behoorlijk lange afdaling voor onze neus, dat zag er leuk uit! Door al dat inhouden had ik er extra veel zin in en liet me even gaan, tik tik tik, korte pasjes, mee laten voeren door de zwaartekracht. De anderen hoorde ik steeds iets verder achter me aan lopen en ik genoot met volle teugen.

Foto van de eerste klim.
De afdaling was langer dan ik had gedacht en ik moet zeggen dat het tempo me toch best wat uitputte. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee. Maar tijd zat om weer lekker rustig verder te lopen en je bent ook zo weer bijgekomen. Maar dat ik het na de afdaling ineens al wat zwaarder kreeg baarde me toch wat zorgen, stom, je moet nog zo'n eind. Voor de rest rustig blijven!
Bij 27km kregen we de eerste post, hier heb ik samen met mijn medeloper, liepen ondertussen met zijn 2en aan kop, lekker even wat gerust, cola gedronken, wat winegums erachteraan en weer door toen de 3 loper er aan kwam.

Na 35km begon ik het bij het klimmen ook al wel wat te voelen, mijn kuiten protesteerden wat op de hele steile hellingen en ik was ontzettend blij dat ik mijn stokken mee had. Je moet wat als je toch nog wat te weinig krachttraining hebt gedaan, stom. Zo was ik een beetje mezelf standjes aan het geven, je zegt het altijd wel dat je het gaat doen, maar doe het dan ook! Mijn medeloper, Bart Janssens had het gelukkig ook al wel wat zwaarder, hij vroeg zich ook al af waarom het zo vroeg in de wedstrijd al pittig werd. Maar al kletsend kwamen we de trail wel door, hij had als doel om de trail onder de 19 uur te finishen. Ik was zelf al blij als het onder de 24 uur zou lukken, als ik hem maar uit loop.


Na 45km werd er steeds wat meer gewandeld, maar op de meeste stukken zat er ook nog wel genoeg tempo in. Een paar pittige klimmen nog erbij, een hele lange langs een betonnen waterafvoer of iets dergelijks en deze sloopte mijn kuiten nog wat verder.
Op 57km was dan eindelijk de 2e post, Daniëlle was daar relaxed een boekje aan het lezen en ik ging even bij haar zitten. Toch iets meer rust pakken, anders ga ik het vandaag of morgen niet redden. Bakje koffie erbij, glaasje cola. Bart alvast gedag gezegd, want hij wou er al iets eerder vandoor. Ik zie je straks wel zei hij nog. Ik vond van niet. Als ik bij Bart bleef zou ik mezelf helemaal over de kop lopen vandaag.

Na een klein kwartiertje ongeveer Daniëlle een kus gegeven en weer op pad gegaan, het ging weer iets soepeler dan ervoor. Die rust had ik net even nodig. Even voelen hoe het gaat, benen zijn alleen bij steile klimmen wat aan het protesteren, de rest gaat wel. Onderrug en nek waar ik de vorige weken last van had gelukkig nog niets van gevoeld. Ademhaling wordt tijdens klimmen al wat zwaarder, middenrif en rug beginnen wel wat te verkrampen. Balen voor het tempo, maar er is mee te lopen.

Ik begon onderhand nog wat sneller te wandelen, als het maar iets omhoog ging. Je hebt nog zat tijd om de trail uit te lopen, dus waarom ook niet. Spaar die krachten! Het laatste deel van de 80km was gelukkig wat minder geaccidenteerd dan de voorgaande 57km, dus dat scheelde ook wel. Al heb ik zelfs voor de 80km al even gedacht dat het toch wel erg zwaar was, misschien zelfs wel te zwaar om door te gaan? Maar aan deze gedachte durfde ik mij niet meer te wagen en zette dit dan ook resoluut uit mijn hoofd. Uitlopen is het doel, maakt niet uit hoe.

Ondertussen was de nummer 3 mij op een niet zo'n steile klim voorbij geraced, daar zat nog echt wel tempo in. Hij gaf aan dat dat technische van het eerste deel niet zijn ding was, maar dit vond hij heerlijk en was in zijn element. Lichtvoetig liep hij van me weg, terwijl ik aan het stoeien was met mijn stokken, al wandelend.

Maar rond een uur of half 11 werd het donker en mijn hoofdlampje ging op. Voor mij de eerste keer ooit dat ik de nacht inloop tijdens een trail. Hele gave ervaring en ik had er zin in. Ook had ik het nog steeds wel erg warm en hoopte ik door het donker wat verkoeling te vinden.

Op een gegeven moment liep ik opeens weer het stadje in en hoorde de speaker al ouwehoeren. Mooi, de 80km gehaald! Er kon zelfs nog een beetje tempo uit mijn benen komen en op naar de finish. De finish voor de helft. Ik twijfelde even of ik wel de boog onder mocht lopen, maar dat hoorde. Meteen er bij gaan zitten en 2 glazen cola achterover. Daniëlle was er natuurlijk ook weer en Vincent was de boel in goede orde aan het leiden.


Ik heb verder nog totaal geen ervaring met dit soort afstanden en vond dat het wel eens tijd was om te proberen of ik tijdens zoiets wat rust kon pakken. Het veldbedje dus maar ingenomen en daarop languit gegaan. Dropbag erbij, telefoon en horloge aan de accu-pack en even relaxen. Slapen wou niet echt, ook omdat het een drukte van belang was in de tent, maar na een half uur gelegen te hebben kwam mijn trek wel weer terug. Daar ook meteen gretig gebruik van gemaakt. Een pannenkoek met jam, een kop bouillon, 2 glazen cola, 3 stukken watermeloen en mijn tassen ook weer even vullen met de nodige gelletjes die ik in mijn dropbag had.

Een uurtje later ging ik er dan maar weer vandoor. Daniëlle welterusten gewenst, oordopjes en mp3-speler erbij gepakt, jasje weer uit en 'Off we go'! Nog maar 80km! Ondertussen was ik tijdens dat uur al een aantal maal gepasseerd door lopers die een korte rust namen. Zoals Steven Vanmolecot die nog aangaf dat ik beter niet kon rusten tijdens een 100mijler. Ik was er eerlijk gezegd wel blij mee. Maar in ieder geval, daar ging ik weer. Opnieuw de trap op richting de Thermen, maar bijna boven gekomen een andere kant op de bossen in. Ik had mijn oortje maar aan 1 kant in, maar die pompte lekker hard. Wat lekkere happy hardcore, The Offspring, Green Day en ook nog wat hardere hardstyle. Ik was weer in mijn element, al had ik het al snel weer ontzettend warm.


Ik was ondertussen een beetje aan het rekenen geslagen en ik was tot de conclusie gekomen dat als ik de trail de rest van de weg wandelde met gemiddeld 5km/uur ik nog binnen 24 uur binnen zou moeten komen. Geen idee of er op dat moment wat van klopte, maar het was wel een geruststellende gedachte. Af en toe had ik wat oplevingen, waarbij ik zelf beklimmingen ineens in een mooi tempo kon nemen zonder last te krijgen van mijn ademhaling, maar het andere moment moest ik zelfs op het vlakke weer stoppen met lopen om wandelend een beetje bij te komen. Het ging allemaal niet heel snel meer, maar wel gestaag.

Het in mijn eentje lopen in de donkere bossen vond ik ook veel minder spannend dan ik dacht. Ik genoot er echt van. Af en toe hoorde je jonge dieren roepen om hun moeder, het leek qua geluid op iets van vosjes ofzo, kon het niet plaatsen. Ook stond er zelfs nog een ree vlak langs het pad waar ik langskwam. Wat gaaf! Die zal zich wel afvragen wat dat licht daar door het bos doet.

Maar na 90km kreeg ik last van mijn benen... veel last. Dit kon ik ook niet plaatsen. Het was geen kramp, maar gewoon een diepe zeurende pijn. Waarom is dit? Doe nog maar een gelletje erin, wat extra water drinken en gewoon weer een stuk wandelen. Kom op Jeroen, tijd zat! De volgende post zit op 107 km, klinkt weinig die 17km, maar op dit tempo zou dat nog zo'n 3 uur duren. Ok, even 5 minuten rust, gewoon rustig voetje voor voetje. Laat de energie even opgenomen worden en dan weer door.

Maar de pijn bleef, voor mij was dit een nieuwe sensatie, iets waar ik niet heel vrolijk van werd. Na 5km wat aangehobbeld te hebben vond ik het dan ook tijd voor drastische maatregelen. Ik zag een huis aan de kant van de weg en besloot om daar maar even te gaan zitten. Even 10 minuten complete rust voor mijn benen. Telefoon erbij, even FB checken. Toffe reacties op de foto's die door Sport-events erop gezet waren. Motivatieboost enzo. Maar mentaal voelde ik me ook nog goed, ik had er gewoon nog zin in, ik wou hem gaan uitlopen! Heerlijk weer erbij, kom op Jeroen, nog maar weer een stuk proberen.

De pijn bleef en werd zelfs wat erger toen ik weer begon met lopen. Man, nu moet ik nog 2 uur naar de post. Daarna nog 53km om naar de finish te komen... en ineens zakte de moed me in de schoenen en bleef ik verbouwereerd achter.. Ik geef op. Opluchting. Stukje terugwandelen naar een bankje, daar mezelf neergezet en Daniëlle gebeld om half 3 's nachts. Schat als ze is kwam ze me meteen ophalen toen ze weer een beetje wakker was. Vincent gebeld dat het niet meer ging en ik uitgestapt was. Balen, maar toch ook weer niet.

Ik voelde vooral trots, dat ik toch zover gekomen was. Weer 20km verder dan ik ooit was gegaan. Nieuwe ervaringen opgedaan en een boel geleerd voor de volgende avonturen. Misschien hoort die pijn er ook wel gewoon bij als je zulke afstanden gaat doen, maar ik was er nog niet op voorbereid. Volgende keer ben ik dat wel en zal ik doorzetten! Ook zet ik nu mijn beste beentje voor bij de sportschool om toch echt mijn core en benen goed te gaan trainen. Gelukkig heb ik ook nog tijd zat om nog meer ervaring op te doen.

Bart Janssens, de loper waarmee ik het eerste deel mee samen heb gelopen, liep zijn gewilde tijd en finishte in 18.28, wat een enorme toptijd! Ontzettend knap! Hoop dat we nog eens samen zulke afstanden mogen lopen en ik dan je dan langer gezelschap kan houden. In totaal waren er van de 38, 20 lopers gefinisht. Allemaal helden, maar de rest die het ook geprobeerd hebben, heb ik heel veel respect voor. Het was een zware afstand, heel gaaf, maar net wat teveel voor mij.

Nu nog 3.5 week voor de 100km Trail des Fantomes. Een nieuwe uitdaging, nog een grens! Dit keer in nog wat zwaarder terrein, maar ik zal er deze keer klaar voor zijn! Yes, we can!


Leerpunten voor de volgende keer:
Nog rustiger starten, als het relaxed voelt, nog een stapje rustiger.
Het gaat pijn doen, deal with it.
Beter je eten/drinken afstemmen. Ook wat andere dingen als gelletjes mee.
Maak desnoods zakjes met een bepaald aantal gram koolhydraten, 20, 40 of 60 bijvoorbeeld om uit te meten. Rozijnen, dadels, winegums onder andere.
Probeer eens niet teveel rust te pakken. Volgens Steven; 'Liggen is doodgaan'.
Coretraining, coretraining, coretraining.

Verdere tips worden op prijs gesteld ;).

maandag 17 april 2017

Challenge des Seigneurs 2017 - 100km!



Ik ben van plan om dit jaar maar eens wat puntjes te gaan sprokkelen voor een of ander loopje om de Mont Blanc. Het zal niemand die hier komt iets zeggen, maar het leek me wel eens leuk om te gaan proberen. ;) Daarvoor heb ik dit jaar al wat leuke doelen uitgezocht en hoopte ik dat mijn vorm weer wat terugkwam om deze doelen ook te kunnen halen.

Gelukkig gaat het de laatste tijd alweer een stukje beter en zo ging ik met iets meer vertrouwen naar dit weekendje in de noordelijke Vogezen toe. Hier stond de Courses Natures de Niederbronn op het programma, waar ik de Challenge des Seigneurs liep. Deze Challenge bestond dat weer uit de Défi des Seigneurs en de MAC VI, welke respectievelijk 74 en 25km zouden zijn. Wel met een nachtje rust ertussen, maar ik weet niet of dat nou zo positief is of niet. In ieder geval een erg leuke uitdaging!

Le Défi des Seigneurs



Zaterdagochtend om 7 uur stond ik dan ook aan de start van de Défi des Seigneurs. Het zou vandaag erg lekker weer worden, al boven de 20 graden, maar zo vroeg was het nog maar net boven het vriespunt. Dus maar even mijn armsleeves aangetrokken en een heel dun jasje eroverheen om te beginnen. Dat kan later altijd nog uit. Vlak voor de start werd de themesong van Game of Thrones ook nog even gedraaid, een mooi begin en ik werd er zelfs een beetje emotioneel van. Let's do this!

















Ik stond wel redelijk vooraan op het tweede rijtje, maar het doel was wel om een beetje rustig te starten en gewoon lekker de trail uit te lopen. Maar omdat je vaak toch wel wat knelpunten hebt bij een trail wou ik ook niet te ver naar achteren staan. Dus maar gewoon lekker gaan lopen. Een rondje om de atletiekbaan en daarna rechtsaf richting de bossen. Na ongeveer een kilometer kom je daar dan aan en begint het meteen te stijgen en ook nog eens redelijk steil. Eerste stuk nog maar dribbelend omhoog met de meute mee, maar toen er om me heen al wat mensen gingen powerwalken deed ik daar ook maar meteen aan mee. Krachten sparen Jeroen, er is nog genoeg tijd vandaag! Ik denk dat ik toen zo'n beetje op plekje 30 liep.

Het eerste klimmetje was zo'n 100 meter omhoog en daarna een kleine afdaling, liep ik eerst nog met de meute mee, in de afdaling ging ik meteen was mensen voorbij. Dit is lekker! Woei, daar gaan we! Maar daarna meteen nog een klim van 100 meter erachteraan. Wel wat plaatsjes opgeschoven, maar nu maar weer rustig in het treintje aansluiten. Het begon al lekker warm aan te voelen door het klimmen. Bovenaan gekomen na ongeveer 4km mochten we weer afdalen, heel lang afdalen! Dus de beentjes weer lekker even de vrije teugels gegeven en daar gingen we voor iets meer dan 4 kilometer. Heel relaxed lekker wat mensen inhalen en mooi wat gratis kilometers afleggen. Fijn!


Uiteraard duurt dit niet voor altijd en het liep weer omhoog. Zo, nu wordt het pas echt warm en ik besloot om mijn jasje meteen maar even in mijn tas te droppen. Op het steile stukje toch weer even wandelend omhoog, dus toen mooi even tijd voor. Het liep verder nog echt ontzettend soepel, de benen voelden ook echt ontzettend sterk. Misschien dat ik hem vandaag nog wel ga uitlopen ook!
Tussendoor nog even een klein stukje gratis omlaag, met een kilometer van 3'50 en daar gingen we verder de berg op. Van 8 tot 14km was het ongeveer 270m klimmen en dat ging daarna weer naar beneden met een paar kilometers rond de 4 minuten. Als het zo doorgaat hoef ik de helft van de tijd maar mijn best te doen met al die gratis kilometers. Het zijn allemaal een stuk beter beloopbare paden dan dat ze in bij de Trail des Fantomes uitzoeken. Maar daar doen ze het er gewoon om ;) wat ook erg leuk is, maar niet best voor je tempo.


Beneden de berg aangekomen ging het een tijdje wat rustiger op en neer en op 24km kwamen we in een dorpje bij de eerste verzorgingspost. Daar even snel 2 bekertjes cola en wat zoute stengels, lekker! Maar ook snel weer door, het liep gewoon nog te lekker om teveel tijd te verliezen. Gelukkig had ik wel wat energie ingenomen, want nu kwam een van de langste achtereenvolgende klimmen van de trail, die iets meer dan 250m omhoog ging. Pompiedom, eerst nog rustig dribbelend, maar later afgewisseld met wat powerwalken. De mensen om me heen wat in de gaten houden en een beetje hun tempo proberen te volgen. Al werd het wel steeds rustiger op het parkoers. Ondertussen kon ik nog genieten van alle uitzichten en prachtige natuur. Het is echt een hele mooie streek daar!

Boven aangekomen kregen we ineens heel ander soort paden voor de kiezen, meteen een stuk technischer met heel veel rotsen en boomstronken. Het leek hier wel een beetje op de trails bij Ibbenburen in Duitsland, gelukkig train ik daar ook nog wel eens, dus het ging me allemaal goed af. Korte pasjes en lekker dansen over de paden. Heerlijk! Langs grote rotspartijen, afgronden en later zelfs nog een ruïne van een kasteel. Daniëlle zat zoals afgesproken bij 32km op mij te wachten, wat een schat! Ze was daar ook aan het genieten van de omgeving en kon daar ook mooi het kasteeltje bekijken. Even een foto, een kus en weer door! Ik kreeg te horen dat ik rond de 14e plek liep volgens de app die ze volgde, dat is al heel netjes!


De afdaling die hierna volgde ging iets minder snel door het technische aspect, maar nog steeds kon ik hier wat mensen voorbij. Ook de klim die daarop volgde kon ik merken dat sommige mensen toch te hard gestart waren en daar nu de rekening van kregen. Pardon, excusez-moi! Passer à gauche! Zo kwam ik nog wat verder in het klassement. Het marathonpunt op 42.2km passeerde ik in ongeveer 3.45, hier moest ik nog even aan alle vrienden en kennissen denken die de dag erop in Rotterdam gingen lopen. Ze zouden net zulk lekker weer hebben als ik vandaag, maar ik liep heerlijk te genieten in de bossen. Zij moesten knallen op het warme asfalt. Hoop dat ze het allemaal goed gaan doen!

Ik was blij dat ik alweer een stuk over de helft was en het voelde ook nog eens heel goed. De benen waren nog steeds ontzettend sterk en ik had nog nergens last van.


De pijn begon pas na 50km ongeveer. Toen was het vaatje wel een beetje leeggetrokken. Ik was blij dat het toen wat minder op en neer ging, maar de klimmetjes die er waren gingen wel sneller wandelend. De benen voelden eigenlijk nog wel erg goed, maar mijn hoofd was heftig aan het protesteren tegen het hardlopen. Kom op Jeroen, gewoon doorzetten. Laat die gedachten niet de overhand krijgen. Bij 55km was er weer een verzorgingspost gelukkig en tot mijn verbazing was Daniëlle daar ook nog, ze liep een stukje met me mee tot de post en daar even vertellen hoe het ging. Rustig even staan, wat drinken en eten pakken, proberen dat energielevel weer iets omhoog te krijgen. Ik was blij dat ze er was en dat gaf me ook weer wat extra motivatie. Ik hoorde dat ik toen op de 7e plek lag, behoorlijk wat ingehaald dus en ook dit gaf me weer extra energie!

Vol goede moed ging ik weer op pad, nog maar 20 kilometer! Dus dat is fijn aftellen. 20 kilometer lopen lukt ook nog wel. Daarnaast heb je over 10km ook nog een verzorgingspost, maar ik wist dat deze post op het hoogste punt van de wedstrijd lag op bijna 600m hoogte. Onderhand was ik eigenlijk wel blij als we steil omhoog moesten klimmen, want dan kon ik even op adem komen met het naar boven wandelen. Vlak na de post was ik nog een keer ingehaald, maar verder liep ik alleen nog maar in mijn eentje. Op sommige plekjes stonden nog wat mensen aan te moedigen, wat erg fijn was, maar verder was het gewoon genieten van de natuur en nog steeds de prachtige uitzichten.


Ik baalde op dat moment vooral van de stukken vals plat, die waren gewoon te vlak om te wandelen, maar het hardlopen voelde daar nog extra zwaar. Gelukkig werd de pijn niet erger dan dat het al deed en als je hardloopt gaan de kilometers toch weer wat sneller voorbij, gewoon blijven lopen dus! Op 65km kwam dan een van de laatste klimmen, die ook meteen het steilst was. Mooi klein zigzag paadje bijna recht omhoog. Handen op de knieën en gaan, ik hoorde het rumoer van de post al vanaf een afstandje en daardoor kon ik weer wat extra kracht aanspreken. Klein stukkie nog en dan mag je even je rust pakken! Daarna is het op 2 kleine piekjes na bijna allemaal naar beneden, dus uitlopen gaat sowieso wel lukken, daar was ik van overtuigd. Ik was ook totaal n
iet meer bezig met de dag van morgen, waarop ik nog eens 25km met 1000 hoogtemeters moest afleggen, gelukkig maar.


Bij de post aangekomen even goed mijn rust gepakt. Even zitten, weer wat cola achterover slaan en ik heb daar zo'n beetje 2 sinaasappels verslonden. Die gaan er altijd wel goed in bij mij. Daarna nog wat winegums en beginnen aan het laatste stuk. Dat werd nog eens even goed afzien, het ging dan wel bijna allemaal naar beneden, maar bijna het hele deel bestond uit kleine singletracks langs afgronden en met heel veel boomwortels en afstapjes. Aangezien ik al niet meer heel fris was en mijn benen de afdaling ook niet meer leuk vonden had ik het er zwaar mee. Vooral toen ik meerdere keren mijn tenen stootte tegen de boomwortels, gelukkig kon ik me steeds goed opvangen, maar daardoor schoten wel steeds krampscheuten door mijn lichaam. Een keer zelfs bijna kramp in mijn buikspieren toen ik bijna helemaal voorover viel. Mijn tenen waren er ook niet echt blij mee, maar dat leidt wel weer af van de zwaarte van het lopen, dat scheelt dan weer. Na een schijnbaar eindeloze kwelling en een paar keer goed schelden op mezelf om op te letten hoorde ik dan toch opeens de auto's van de weg onder me. Bijna daar! Kilometertje later liep ik opeens uit het bos en kwamen we op een licht aflopend fietspad, kijk, daar kan ik wel wat mee! Daniëlle zat iets verderop op een bankje langs de kant en moedigde me aan, nog een klein stukje! Even een kusje en weer door! Ik wou toch eigenlijk wel onder de 7.20 uur aankomen, dan wist ik zeker dat ik gemiddeld boven de 10km/uur uitkwam. Iets wat me bij de Trail des Fantomes nooit is gelukt. Nog een klein rondje om een grasveld en de hal inlopen waar de finish was! FINISH, yeaaah!!! Een mooie 8e plek in 7.19'50, nog 10 seconden over, bilj mee! Prachtige medaille in ontvangst genomen en lekker even uitrusten.


Toen kwam ik er ineens weer achter dat ik morgen ook nog een rondje mocht lopen, geen idee hoe ik dat ooit moet gaan doen. Maar eerst maar even een flinke bord pasta en daarna lekker even in de zon liggen. Vandaag was een mooie dag!

Le MAC VI

Na een dagje goed veel eten en een nachtje goed slapen, wat me heel erg meeviel, aangezien ik vaak na zo'n uitdaging gewoon niet slaap, voelde ik me nog redelijk fit. Mijn benen waren wel wat stijf, maar ik kon er gewoon nog mee lopen. Gelukkig hoefde ik vandaag pas om 10 uur te starten op de 25km en kon ik dus lekker rustig opstarten. 2 testrondjes over de baan gelopen voor de start en dat ging ook redelijk. Voelde wel dat ik niet diep kon gaan omdat dan mijn rug/ademhaling begon te tegensputteren, maar mijn benen liepen nog lekker door. Het grootste doel van vandaag was gewoon lekker uitlopen, dus vond het ook niet zo erg. Ik ging wat verder achterin het startvak staan en keek wel wat er ging gebeuren.
Vandaag was het nog warmer dan gisteren en we startten later, dus ik kon meteen beginnen met alleen een shirtje aan. Mijn waterzak van 1.5 liter had ik thuisgelaten en vandaag liep ik alleen met 2 halve liter flesjes in mijn tas. De Salomon S-Lab Sense SG waren vervangen door de S-lab Sense Ultra's HG, die iets ruimer zijn en mijn tenen wat ontzien, dat voelde wel goed.
Om 10 uur gingen we dan weer opnieuw op pad voor een mooi rondje, dit keer 25km met 1000 hoogtemeters, relatief gezien iets meer hoogtemeters dan gisteren.

Het begon natuurlijk meteen weer met klimmen, heel veel klimmen. De eerste klim leek een stuk langer te zijn dan gisteren, maar dan kan ook gewoon mijn gevoel zijn geweest. Nu liep ik helemaal tussen grote groepen mensen in en ging dan ook gewoon lekker mee in het tempo. Op de steilere stukken meteen maar weer wandelen en de rest lekker doorlopen. Ik zat op dat moment steeds een beetje tussen de eerste 3 vrouwen in. Bij de klimmen kwamen ze mij voorbij, het afdalen ging mij toch weer wat makkelijker af. Als ik een beetje bij hun in de buurt kan blijven vind ik het toch nog wel een mooie prestatie.


Na 5.5km kwamen we dan aan het eind van de eerste klim. Hierna hoef je nog geen 20km meer, na gisteren klonk dat erg makkelijk! Nu al aftellen, maar we hebben nog wel wat klimmen voor de boeg. Maar nu eerst tot 9km afdalen, woei! Het tempo ging lang niet zo snel als gisteren, met de snelste km een 4'12, maar toch is het wel fijn als je lekker omlaag loopt. De 3 dames vielen ook uit elkaar en de eerste dame was allang uit zicht. Ik liep toen zelf een tijdje bij de 3e dame. Pff, die heeft er toch ook nog een erg goed tempo inzitten. Vooral toen het ineens weer omhoog ging moest ik haar laten lopen. Komt straks wel weer dacht ik.

Van 9 tot 12km ging je nog een bergje over en daarna begon eigenlijk al de laatste klim tot aan km 18 op 600m hoogte waar ook weer de laatste verzorgingspost was. Deze klim was weer erg steil en duurde ook wel even. Ondertussen liep het steeds wat soepeler en haalde ik zelfs de 3e dame weer in met de klim. Ook de 2e dame kwam ik niet al te lange tijd later voorbij en zij leek het helemaal zwaar te hebben. Boven aangekomen wist ik dat het sowieso goed zou komen, of ik moest nog van de berg afvallen ofzo. Het laatste deel ging alleen nog maar omlaag en over een ander pad dan het technische pad van gisteren.


Hier kon ik weer wat kilometers laag in de 4'10/4'20 lopen en de finish kwam met rasse schreden naderbij. De eerste vrouw haalde ik in deze afdaling ook nog in en even later liepen we alweer langs het grasveld waar de finish was, YES, GEHAALD! 100km in 2 dagen met ongeveer 3500 hoogtemeters. Ik kwam op mijn klokje uit op 2.28 over 26km en daarmee ben ik 52e geworden op de MAC VI. Dat krijg je ervan als je de vorige dag al zo gek hebt gedaan ;). Ik kwam er toen eindelijk achter hoe ik in het klassement van de Challenge stond en ik had vandaag mijn 4e plek behouden! Ik wist al dat er een 5-mans podium was, dus daar kon ik me ook nog even op verheugen. Daniëlle zat al lekker op het gras in de zon en daar hebben we even lekker gerelaxed tot de prijsuitreiking was. Wat een prachtige dag en wat hebben we een geluk gehad dit weekend met het weer. Even kijken wat ze in Rotterdam allemaal gedaan hebben op de marathon en daar ook supermooie resultaten gezien van vrienden. Met als hoogtepunt Bram die een dik PR liep met 2.36, echt super! Maar het is natuurlijk maar een kort afstandje ;).


Nu op naar een aantal andere mooie doelen dit jaar. Maar daar horen jullie later meer over. Het is in ieder geval ontzettend spannend en zie er wel een beetje tegenop. Maar dit weekend heeft me laten zien dat ik weer op de goede weg ben en soms toch wel meer kan dan ik zelf denk. Aanrader dit!