Een weekje vakantie!

Vorige week heb ik tot mijn grote geluk een weekje vakantie gehad. Gezellig samen met mijn schoonfamilie naar Frankrijk. Om precies te zijn in Normandië aan Omaha beach. Waar 70 jaar geleden de Geallieerden zijn geland om Europa te bevrijden van de Asmogendheden.

Naast een aantal ontzettend indrukwekkende bezienswaardigheden en musea heb ik deze week natuurlijk ook gebruikt om nog wat leuke kilometers te maken in het buitenland. Aangezien ons huisje op ongeveer 1.5 kilometer van Omaha beach af lag was dit mijn vaste trainingsstekje geworden. Ook omdat het een mooie helling was van ongeveer 45 meter hoog en een meter of 400 lang. Met langs de bunkers heen ook nog wat mooie paadjes om me helemaal te kunnen uitleven.

De eerste keer dat we er zijn wezen kijken gingen we met z'n allen. Ik op de Fivefingers om lekker vrij alles te kunnen bekijken. Tussendoor een beetje tussen de bunkers doorlopen en een stukje over het strand op blote voeten. Het was er sowieso indrukwekkend, er stond een mooi monument en de bunkers deden voor mij denken aan de openingsscène van Saving Private Ryan. Al was dit natuurlijk waar het allemaal echt gebeurd was.

De tweede dag ging ik in de avond op pad voor mijn eerste training. Eerst een mooi rondje over het strand en daar lekker klauteren en glijden over de rotsen die aan de achterkant van het strand lagen. Dit was een ontzettend goede training voor het technische werk. Het ging niet zo snel, maar het kostte veel kracht om van rots naar rots te springen en uit te kijken voor het vele zeewier wat alles heel glad maakte.

Daarna weer terug naar het bunkerstrand om daar wat heuvels te trainen. Vooral ook omdat ik daar in Frankrijk zo snel geen stepup bankje had. Maar dit was natuurlijk ook veel leuker en zo maakte je al spelend lekker wat kilometers. Soms het wat minder steile pad over het gras afgewisseld met de speelstukjes langs de bunkers zelf. Waaronder een bijna verticale afdaling van een meter of 2.5 die vooral naar beneden erg leuk was om eraf te vliegen.

Deze eerste training was dan ook een erg groot succes voor mij. Lekker 18.5 kilometer gelopen met ongeveer 525 hoogtemeters. 11x Omaha beach opgerend en daar helemaal niet bij hoeven wandelen. Het was zo leuk dat ik de volgende trainingen ook hier heb afgewerkt.

De tweede training was 2 dagen later in de middag. De rest van de familie ging lekker op het strand liggen, het was echt ontzettend lekker weer met een graad of 25 en een heerlijk zonnetje. Maar ik wou eerst eens even al het luie zweet eruit werken. Dus tussen alle mensen die daar lekker naar het strand gingen en de bunkers aan het bekijken waren liep 1 mafkees in trailuitrusting zich het apelazarus te zweten. Wat een hitte! Gelukkig had ik een handbottle mee met een halve liter water en ik had Daniëlle een 2 liter fles bronwater meegegeven zodat ik het nog kon bijvullen. Wat ik 2 keer heb moeten doen. Mijn eerste idee was om het strand 25 tot 30 keer te beklimmen, maar dat werd toch wat aangepast. Mede doordat mijn benen nog wat zwaar waren van de 1e training. Maar heb het toch nog 15x volgehouden. Wat nog lang niet aan de gehoopte 1000 hoogtemeters kwam, maar toch weer een lekkere training was. +-630 was het uiteindelijk. Toen ik voor de 10e keer omhoog liep zag ik nog opeens een rare tak op het pad die er de vorige 9x nog niet lag. Hier door een reflex overheen gesprongen en toch maar even gekeken wat dat nou was. Bleek het een adder te zijn, erg gaaf om te zien natuurlijk, maar wel oppassen! Het addertje schrok zelf nog meer van mij en maakte zich snel uit de voeten de bosjes in.

Meteen een leuk verhaal om te vertellen toen ik weer terug was bij de zonnebadende familie en ik had daarna zelfs nog tijd om zelf ook lekker het zeewater in te duiken. Zo werd het nog een uiterst relaxte middag!

De dag voordat we weer teruggingen naar Nederland had ik aangepakt om een wat langere training te doen. Om op te warmen heb ik eerst weer 3x Omaha beach bedwongen en daarna ben ik gewoon lekker over het strand wat kilometers gaan maken. Het was toen gelukkig een stuk minder warm en kon heerlijk rustig rondlopen. Alleen de meeuwen en andere zeevogels hadden last van mij. De terugweg net zo makkelijk hetzelfde pad weer genomen en zo kon ik ook meteen kijken hoe mijn 'afzet' was tijdens het lopen. Maar dat zag er erg goed uit. Ik ben behoorlijk bezig geweest met mijn loopstijl natuurlijk met het natuurlijke lopen en op de FiveFingers, maar dat kwam goed uit de verf. Op de losse delen zand kon je vooral erg goed zien dat ik nauwelijks tot niet afzet met mijn tenen. Nu is dat op los zand helemaal niet slim omdat je dan toch wegglijd, maar ook op de vastere stukken zand zag je goed dat ik alleen mijn voeten optilde. Leuk om dat zo te kunnen zien.

Tussendoor heb ik nog 3x de heuvel beklommen en als afsluiter weer 4x. Zo kwam ik dus weer op een mooi aantal van 28 kilometers en wat leuke hoogtemeters.

Mijn vakantie begon dus goed met in totaal 64 kilometer in Frankrijk en in totaal een stuk of 1600 hoogtemeters. Leuk om dan te bedenken dat ik in de Ardennen 50 kilometer moet lopen met een stuk of 2400 hoogtemeters. En dat in 1 dag. Pfoe! Gelukkig heb ik nog wel 2 maanden om me hiervoor op voor te bereiden. De 2e week vakantie die ik thuis vier maar weer even wat extra oefeningen doen.

Ups en downs

De maand mei was een erg productieve maand geweest. Niet eens qua kilometers, al zaten die met bijna 180 ook al op een respectabel niveau, maar vooral qua wedstrijden. Bijna elke week had ik deze maand wel een wedstrijdje, waar ik mezelf lekker kon uitleven. Maar helaas kan natuurlijk niet alles even goed gaan en heb je af en toe ook je rust wat nodig. Maar dat kon ik me met de planning toch niet heel goed permitteren.

Het begon met de Koning van Spanjetrail op 4 mei, deze ging ontzettend lekker. Een leuke tijd gelopen en een mooie plaats in een sterk deelnemersveld. Qua zwaarte hoorde ik dat deze bijna te vergelijken is met een marathon, waarvoor zeker in het 'begin van je carrière' toch wel een rustperiode staat van een 3 à 4 weken. Maar omdat de Leudaltrail de volgende week al in de planning stond was hier geen sprake van. Deze ging desondanks toch ook op een leuk tempo en kon ik zelfs nog de 2e plek bemachtigen. Al had ik het zwaarder dan gehoopt, maar dat was niet zo gek. Toen wel een weekje of anderhalf rustig aan gedaan om wat te herstellen. Maar dat werd weer verbroken doordat ik te horen kreeg dat in Utrecht een wegloop van 10 kilometer was, die ook nog eens gecertificeerd is. Ik was toch eens benieuwd hoe ik daar nou zou presteren.

Zomeravondcup 10km

Met mijn ouders als supporters die woensdagavond afgereisd naar Utrecht, waar het ook weer erg gezellig was. Er waren veel lopers van Team Vroem aanwezig, waaronder mijn 'trainer' Henny. Hij maakt voor mij de schema's sinds kort en mede door hem heb ik deze maand zo lekker kunnen lopen. Ook nog Saskia, Halim en Remco (weer) eens ontmoet die ik ken van een hardloopforum.
Het plan was om als het lukte een beetje achter Gerben aan te lopen, deze topper was van plan om rond de 35 minuten te eindigen. Voor mij waarschijnlijk iets te snel, maar zolang ik hem in het vizier kon houden zou het voor mij perfect zijn. Dit lukte gelukkig heel aardig.

Het lopen ging erg soepel, het begin was 1.5 rondje om de atletiekbaan en daarna door de polder. Hierdoor wel een iets te snelle openingskilometer gelopen in 3'25. Het groepje met Gerben was toch ook nog erg dichtbij. Maar het tempo toch iets laten zakken, waardoor ik eigenlijk de hele weg helemaal alleen heb moeten lopen. Gelukkig waaide het niet heel hard en kon ik het groepje wel in het vizier houden. Door een sterk begin had ik de 2e helft iets ruimte om het verval op te vangen en met een erg sterke eindsprint die volgens Garmin boven de 2'/km uitkwam gefinished in een tijd van 35'57. Een verbetering van mijn PR met maar liefst 1.5 minuut en daar was ik uiteraard ontzettend blij mee!

 De dag hierna dan eindelijk begonnen met de stepups om te trainen voor hoogtemeters en de Trail des Fantômes. Dat heb ik geweten. Goede spierpijn in de kuiten en dat in combinatie met een rondje van 10k op de FiveFingers maakten het nog wat erger. Heb daarna bijna 2 dagen mank gelopen, trappen waren een hel en ik vervloekte mezelf dat ik dit in de week voor de stuwwaltrail had gedaan. Gelukkig ging het na 2 rustdagen alweer een stuk beter en kon ik deze week weer een normaal rondje lopen zonder pijn. Dit was meteen de laatste training voor de stuwwaltrail.

MST Stuwwaltrail 2014

Als afsluiting van deze productieve/slopende maand had ik ook nog eens de stuwwaltrail gepland. Vorig jaar was dat mijn eerste echte trail met een pittig aantal hoogtemeters op een redelijk kleine afstand. Zo'n 550 hoogtemeters op 19km. Had ik het er vorig jaar erg zwaar mee, kon ik toch nog een mooie tijd lopen van 1.31'47. Wat goed was voor een 19e plek met een aantal van bijna 400 personen.
Omdat ik dit jaar toch echt een stuk sterker ben geworden hoopte ik op een tijd van 5 tot 10 minuten sneller en hopelijk op een top10 notering.
De dag begon erg goed, gezellig gecarpoold met Mischa 'TopTrailFotograaf' Visser in zijn rappe auto en daarna weer erg veel bekenden gezien op het veld bij de start. Het was ook heerlijk weer, een graad of 20 met een lekker zonnetje erbij. Genieten geblazen!
Toen we eenmaal met z'n allen in het startvak stonden begon ik toch de spanning een beetje te voelen. Dat was een goed teken, gezonde wedstrijdspanning doet het bij mij toch altijd wel erg goed. Een beetje ouwehoeren kon daar nog wel trouwens, zelfs vlak voor de start was het nog gezellig.
Toen we werden weggeschoten ging het heel voortvarend. Ongeveer 8 personen liepen voor me uit en ik kon daar mooi bij aansluiten. Het liep ontzettend soepel en het eerste stukje zit ook nog wat afdaling in. Daardoor merkte ik net wat te laat dat het eigenlijk veel te snel ging, na iets meer dan een halve kilometer zaten we op een tempo van 3'20/km. Dus maar weer iets het tempo laten zakken en geprobeerd mijn eigen tempo op te pakken. Dat resulteerde toch nog in 2 kilometers onder de 3'40. Zelfs nog iets sneller dan mijn 10k tempo. Dat was al mijn eerste foutje en een heel mooi leerpuntje. Al had ik er nog geen problemen mee.
Na die 2 kilometer kwamen de klimmetjes er een beetje bij. Eerst nog wat minder steile klimmen, die makkelijk hardlopend gedaan konden worden, maar later kwamen de steeds wat steilere erbij. Dit ging ook nog voortvarend. Qua plek lag ik nog steeds in de top 10 op dat moment, soms wat mensen inhalen die toch wat te snel gestart waren en zelf ook voorbij gelopen worden door mannen die het starten wel wat rustiger hadden aangepakt.

Hier ging het nog allemaal net

Na een kilometer of 5 en 'de muur', een beklimming van een erg steil trapje, voelden mijn benen ineens leeg. Totaal leeg. Het werd dus ineens keihard werken om een beetje bij te blijven. Nou kende ik dit wel een beetje van de Koning van Spanjetrail, waar het na verloop van tijd steeds weer beter ging. Dus daar kon ik nog een beetje kracht uitputten. Als je zometeen warm gedraaid bent zal het wel weer makkelijker gaan. Maar dat duurde me toch iets te lang, ik kreeg koude rillingen en kippenvel en mijn benen voelden steeds leger. Gelukkig stond Thomas Dunkerbeck ineens langs de kant die iedereen goed aanmoedigde. Dit gaf me weer wat mentale kracht om toch door te zetten. Even later stond hij er weer, dus weer doorpakken, hij mag best zien dat je het zwaar hebt, maar sowieso niet opgeven!
Opeens stonden er 5 lopers stil op het kruispunt waar ik net aankwam. Ze waren een beetje verdwaasd om zich heen aan het kijken en ik zag ook nergens meer pijlen of lintjes. #%$#*&, verkeerd gelopen dus! Met z'n allen weer omdraaien en een heel stuk terug moeten lopen. De lopers achter ons waren ook gewoon achter ons aangekomen dus ineens liepen we in een behoorlijk grote groep. Mentaal was dit voor mij een beste klap, ik had het al zo moeilijk, maar kon nog een beetje kracht halen uit dat ik op goede positie liep, maar hierna was dat ook wel klaar. Om nu nog weer iedereen voorbij te moeten gaan had ik echt de kracht niet voor. Leeg, vermoeid en koud heb ik het toen opgegeven. Ik baalde van mezelf. Hoe zwak kan je zijn op zo'n moment. Wat moeten de anderen er wel niet van denken, geen mentale kracht, geen doorzetter. Die komt niet ver. Dat waren de gedachtes die op dat moment door mijn hoofd schoten.
Jeroen, doe normaal, kop op. Pak even die rust, zet je gedachten op een rij. Positief denken. Wat heb je deze maand allemaal gepresteerd? Is het gek dat het niet allemaal gaat zoals je precies wilt? Nee dat is niet gek, zelfs de grootste toppers hebben soms een wedstrijd dat het niet lukt. Kijk om je heen, wat een prachtige natuur een heerlijk weertje en overal gezellige lopers en vrijwilligers, wil je hier nou chagrijnig doorheen lopen? Nee dat wil je niet. Gaan we er gewoon een lekker loopje van maken, genieten van alles en iedereen? Ja, dat wil ik wel.
Dus maar weer op pad gegaan met een heel andere instelling. Gewoon genieten, maak er maar een lekker trainingsrondje van. Hé kijk, daar staat Robin langs het pad, even groeten en mee praten, gezellig, tijdje niet meer gezien. Daar even praten met Ingrid en later met Thomas ook nog eventjes. Een stukje achter Corelien aangelopen, de 1e dame en toen kwam ineens Peter langslopen, we hadden al samen gelopen tijdens de Stuwwaltrail verkenningsloop dus daar meteen maar bij aangesloten.

Samen met Peter genieten van de omgeving.

Hij had het ook zwaar gehad en was ook iets rustiger gaan lopen. De rest van de weg hebben we gezellig kletsend afgelegd en toen zelfs nog redelijk door kunnen lopen. Dit deed me weer enorm goed. Al was ik wel blij toen we eindelijk de baan weer opliepen waar we lekker konden finishen en aan de alcoholvrije Erdinger konden! Proost!
Het werd uiteindelijk een tijd van 1.40, ruim 8 minuten langzamer dan vorig jaar en een 31e plek. Dus nog niet eens heel gek. Gelukkig nog wel kunnen genieten van het parkoers al ging het dus totaal niet zoals ik wou. Naderhand was het weer heel gezellig met alle andere lopers en samen met Mischa nog de start van de andere afstanden gekeken. Toch nog een goede dag gehad, veel geleerd, mentaal weer wat sterker geworden en toch nog een positief gevoel overgehouden aan mijn prestatie van vandaag. Volgend jaar weer een nieuwe kans, want het blijft een enorm mooie, pittige en leuke trail!

Hiermee is de maand mei weer voorbij. Een maand met Ups en Downs, een leerzame maand en een hele goede maand. Nu toch iets meer rust pakken, heb een tijdje geen wedstrijden meer op het programma, dus kan lekker blijven trainen. De stepups weer oppakken, nu heb ik tijd voor spierpijn. En me voorbereiden op de Trail des Fantômes. Erg veel zin in!

Foto's komen er nog aan!