Trail des Fantomes 50km

Eindelijk is het dan zover, eindelijk weer eens een lang weekend. Lekker vrij van vrijdag tot en met maandag om lekker te relaxen. Maar niet heus, zaterdag staat natuurlijk de Trail des Fantomes op het programma. Waar ik al een jaar naar uitkijk en de laatste paar maanden intensief naartoe getraind heb. Hoe moet je eigenlijk voor zoiets trainen, ik heb het idee dat ik nog lang niet genoeg gedaan heb. Vooral als ik me bedenkt dat mijn langste tijdsduur in een wedstrijd 3 uur en 6 minuten is en de langste training ongeveer 3.5 uur geduurd heeft, met heel veel pauzes en relaxen tussendoor. Waarschijnlijk ben ik met deze trail wel een uur of 6 bezig, hoe hou je dat vol als je vorig jaar na 20km al kramp kreeg en het echt niet langer dan die 26km had moeten duren. Dat soort gedachten schieten door mijn hoofd. Mijn beste training in de laatste 2 maanden was een 30km op zaterdagavond en de dag erna nog 20km met vermoeide benen. Dat ging goed, maar er zat natuurlijk ook erg veel rust tussen. Deze twijfels zorgen ook voor een wat mindere nachtrust. Vorige week maandag heb ik al 1 nacht bijna niet geslapen doordat ik al iets teveel met de trail bezig was geweest. Gelukkig de rest van de week iets meer laten rusten en wel goed kunnen slapen.

Maar toen was het dus echt zover, vrijdagochtend samen met Daniëlle alle spullen ingepakt en met de auto onderweg naar La Roche en Ardenne. Het was een afwisselende reis, vooral qua weer. Dan was het weer een lekker zonnetje en een blauwe lucht, het volgende moment kwam het water met bakken uit een grijsgrauwe hemel. Als dat morgen ook zo is zou het nog wel eens een erg zware trail kunnen worden, nog zwaarder dan normaal. Aangekomen in La Roche meteen ingecheckt in het hotel en het dorpje ingelopen om daar lekker wat pasta te gaan eten. In de avond het startnummer ophalen en afgesproken met vrienden om nog even een kroeg in te gaan. Terwijl de rest aan het speciaalbier zat lurkte ik aan mijn colaatje, je moet er wat voor over hebben. De laatste nacht heb ik ook weer erg slecht geslapen, misschien is een biertje dan toch zo gek nog niet.

Ons hotel met prachtig uitzicht.

Zaterdagochtend ging om half 8 de wekker. Raceday! Voelde me gelukkig nog wel behoorlijk fris na zo'n slechte nacht. Dat scheelde weer. Dus meteen maar wat broodjes pindakaas gesmeerd en mijn laatste glaasje bietensap genomen. Je moet er wat voor over hebben! Daarna nog even gezellig aan het hotelontbijt, lekker bakkie koffie en nog een croissantje jam en daarna mijn spullen aangetrokken. Camelbakkie vullen, gelletjes overal in en tussenstoppen. Banaantje in de rugzak en dat moet het dan wel zo'n beetje zijn. Spanning!

Aangekomen bij Floreál stonden daar Bjorn, Yvonne, Sander, Tim en Linda al om me uit te gaan zwaaien. Erg tof natuurlijk, zij hoefden pas om 3 uur te starten. Daniëlle ging al snel op pad om op tijd bovenaan de eerste klim te gaan supporteren. Al snel kwam ik ook Pascal tegen, die zelf ook de 50km ging lopen. Samen een beetje overlegt over de tactiek en toch maar besloten om onze eigen trail te gaan lopen. Hij wou zich niet opblazen door samen met mij te starten en zou wat rustiger gaan beginnen. 5 voor 11 gingen we maar voor de startboog staan, met nog genoeg ruimte voor ons voor de toppers, maar er kwam maar niemand.

Ondertussen nog lekker kletsen met de mensen om ons heen, waaronder topper Luc Krotwaar (marathon PR van 2.10'13). Hij zou wat rustiger gaan lopen, want er stond over 2 weken nog een 100km wedstrijd op het programma. Dat zet je wel weer even op je plek.

Om precies 11 uur klonk het startschot, hoppa, eindelijk los. Nu telt ineens helemaal niets meer, het enige doel is deze trail uitlopen. Ik belandde eigenlijk meteen tussen 2 groepjes. De kopgroep, met een man of 7 en achter me nog een klein groepje. 'Rustig starten Jeroen, je krijgt zo meteen een erg zware klim.' Dus het tempo bewust zelf nog iets laten zakken en het kopgroepje maar laten gaan. Het heeft geen zin om achter ze aan te gaan als je zo bovenaan niet meer verder kunt. Na een bochtje naar links liep het steeds iets verder naar boven, tot we het bos ingingen. Daar nog een klein stroompje over, tot teleurstelling van de fotograaf, over het bruggetje en toen begon de eerste echte klim. Mijn step-up trainingen hebben duidelijk gewerkt. Was ik vorige keer op een kwart al aan het wandelen, dribbelde ik nu op een stevig tempo tot aan driekwart. Waar ik mijn vriendin ook zag zitten met de camera. Blij met de support kwam ik dan ook fris bovenaan. Wat een verschil met vorig jaar.

Eerste klim, foto door Daniëlle.

Na een korte afdaling en weer een klimmetje, die ook gewoon hardlopend ging kwamen we door het eerste dorpje. Stukje asfalt en gelukkig snel weer het bos in. Alwaar het echte trailwerk begon. Even later kregen we de eerste kleine singletrails die steil omhoog kropen en je met handen en voeten op moest klimmen. Ik had er weer ontzettend veel plezier in. Lekker klimmen en klauteren en niks geen moeite of wandelen. Boven aangekomen heb je daar echt een prachtig uitzicht.

Foto's van de klim en uitzicht door Gaby en René.

Even later gaat het weer helemaal de andere kant op, een ontzettend steile afdaling waar de meeste mensen van boom naar boom glijden of gewoon op de kont naar beneden. Ik probeerde toch iets te blijven lopen en gewoon schuin van boom naar boom, dit ging redelijk soepel en kwam beneden dan ook achter Jeroen Machielsen te lopen. Waar hij een heel stuk sterker is op de klim was ik wat sneller op het technische stuk langs de Ourthe. Hier haalde ik nog wat mensen in. Nog steeds ging het erg soepel en ik kreeg bij de eerste verzorgingspost zelfs te horen dat ik 3e of 4e lag. Dit gaf me nog eens een enorme moraalboost en na het eten van wat zoute sticks ging ik weer vol goede moed op pad. Tot ik ineens naar beneden werd gestuurd op weer een erg steile afdaling. Weer lekker slippen en glijden en beneden aangekomen zag ik al snel weer een lintje hangen. Een stuk door een volbegroeid moeras later was ik ineens de weg kwijt. Jeroen Machielsen kwam toen weer bij me lopen en samen zochten we waar we heen moesten. Ontzettend balen natuurlijk, maar we waren niet de enigen. Ineens liepen we weer in een groepje van een man of 8, met een hernieuwde achterstand op onze voorliggers die we al een tijdje uit het oog verloren waren. Gelukkig hebben we na een stukje terug gelopen te zijn weer het goede pad gevonden. Langzaam liep ik langs de Ourthe weer iets uit op de rest. Tik, tak, tik over de stenen, rotsen en onder boomstammen door. Heerlijke paadjes zijn dat.

Foto door Peter Mooij.

Ondertussen kwamen we weer langs prachtige delen van de trail. Een hele steile klim die ook weer met handen en voeten bedwongen moest worden. Over boomstammen heen en helemaal vol met glad mos. De klim met de ketting, waarna je ook weer een prachtig uitzicht hebt en nog wat mooie afdalingen waar het ook allemaal niet vanzelf gaat. Al snel kwam ik bij de eerste wateroversteek. De rivier was een heel stuk ruiger dan vorig jaar door al de regenval van de afgelopen dagen. Maar in mijn enthousiasme dook ik er bijna in. Wat ik helaas niet zag was dat onder het water een behoorlijk dikke tak lag. Die een beste hap nam uit mijn scheenbeen. Even vloeken en weer doorgaan. Gelukkig was het water koud dus verdoofde het wel iets en na een halve kilometer was ik de pijn wel weer vergeten. Doorgaan, doorgaan, het enige wat telt.

Op een gegeven moment werd ik een dam overgestuurd en lag er aan de overkant een pijl naar links. Hier lag een relatief makkelijk pad en ik volgde mooi de lintjes. Toen ik opeens vanaf de andere kant een 100km loper aan zag komen lopen. Hmm, of hij loopt verkeerd of er klopt iets niet. Toen ik na nog een stuk klimmen weer een loper de andere kant op zag lopen keek hij me ook erg raar aan. Ik zei dat ik de 50k liep en hij liep weer verder, raar. Nog iets verderop zag ik op een boom ineens 2 pijlen de andere kant op wijzen, de 100km kwam daar vanaf een pad naar links. Raar dat er dan niet bij stond dat die pijlen voor de 100km waren. Ik snapte er niet veel van en in mijn verwarring dacht ik ook niet dat ik misschien verkeerd liep. Maar toch maar omgedraaid. Iets terug kwam een andere 50km loper, een franstalige-loper, me achterop. Hij zei dat Engreux wel deze kant op lag en dat dus waarschijnlijk goed zat. Dus ik liep weer een stukje verder mee en keek even goed of er nog wel andere lintjes hingen. Helaas ging het pad wel behoorlijk omhoog en er hing na een bocht dus ook helemaal niets. Dat was weer even vloeken en schelden. Wat een #%#&-zooi. Snel weer terugrennen dus en weer terug bij de dam aangekomen was de pijl alweer omgedraaid. Waarschijnlijk door een loper die het 50km parkoers al kende. Iemand heeft de boel gesaboteerd. Wat een mentale klap was dit. Geen idee hoeveel mensen me nu alweer ingehaald hebben en wat mijn achterstand nu is. Ondertussen had ik nu 26km afgelegd en begon ik het al behoorlijk te voelen. Maar door mijn boosheid besloot ik om maar een tandje bij te zetten om misschien mijn achterstand weer wat om te kunnen buigen. Dit was geen beste beslissing.

Een van de gladde afdalingen.

De trail liep eerst weer een stuk langs de Ourthe en er zaten op dit stuk amper klimmetjes in. Maar de eerste de beste klim die ik toen tegenkwam wakkerde ineens krampscheuten aan in mijn kuiten. Nee! 30km gelopen, het ging zo lekker en dan nu ineens kramp. Ik moet nog 20km. Hoe ga je dat ooit voor elkaar krijgen. Van het een op het andere moment sloeg mijn stemming van euforie ineens om naar balen en boos zijn op mezelf. Ben ik dan toch veel te hard gestart, toch veel te weinig getraind. Ik wist het even niet meer. Door hele kleine pasjes te maken kon ik nog iets doen wat op hardlopen leek, maar het ging niet erg snel. De kleinste klimmetjes gingen ineens wandelend en nog 3km later gingen zelfs vlakke stukken wandelend. Ik zat er doorheen. Wat moet ik hiermee en waar is die verzorgingspost van de 33km? Daar was ik onderhand ook alweer een kilometer overheen. Nou ja, niet aan denken, doe niet zo zielig en gewoon doorgaan. Zelfs opgeven bij de volgende post kwam nog even in me op. Maar dat kon ik natuurlijk helemaal niet laten gebeuren. Je bent sterker dan dat, je wist dat het laatste stuk op karakter moest. Gedraag je daar dan ook naar. Dit is wat je wou, afzien hoort erbij. 

Foto's van de 2e (?) verzorgingspost.

Pas bij 37km op mijn Garmin kwam ik bij de 3e verzorgingspost aan. Eindelijk, maar wat nu? Pak eerst maar even je rust. Mijn tas ligt hier, wat heb je daaruit nodig? Ik wou wat soepeler lopen, wat makkelijker. Vanochtend wat schone kleren in de tas gedaan, mijn Hoka's en een handheld bottle. Schone kleren waren niet nodig, zo nat was het gelukkig niet. Mijn Hoka's klonken wel erg verleidelijk. Dikke demping, lopen op wolkjes. Misschien helpt het tegen kramp. Dus deze uitgepakt. Tijdens het aantrekken weer krampscheuten en meteen schoot een vrijwilliger te hulp. Hij reikte me een bak met chips en zoute sticks aan en hij maakte ondertussen mijn veters vast. Fijn! Daarna mijn camelbak afgedaan, handheldbottle om en wat gelletjes overplaatsen naar mijn SPI-belt. Nog maar 15km, dit moet toch lukken. In al die tijd was er 1 50k-loper langsgekomen, dus dat viel erg mee. Snel een paar handen zoute sticks in mijn mond, een banaantje erachteraan en weer gaan.

Na een minuut of 10 merkte ik dat ik weer iets makkelijker kon lopen. De zoute sticks hielpen toch echt goed, of zijn het de schoenen, misschien wel een combinatie van beiden. In ieder geval kreeg ik er weer wat vertrouwen in dat ik hem uit kon lopen. Bij de 42.2km op mijn Garmin kwam er zelfs weer een glimlach op mijn gezicht. Mijn eerste marathon, een tijd van 4.5 uur. Dat moet toch beter kunnen ooit. Nu hoef ik er alleen nog 10km achteraan te lopen. Het enige waar ik toen nog last van had was mijn rug, tijdens het hardlopen begon deze te protesteren en werd het moeilijker om te ademen. Zoveel mogelijk proberen om rechtop te lopen en mijn ademhaling een beetje afwisselen. Druk hiermee bezig ging de tijd best snel en kwam ik alweer aan bij de laatste verzorgingspost. Maboge! Hier stond Marc Weening ook nog aan de post en zeiden we even gedag. Hij vertrok alweer en ik nam nog een handje zoute sticks. Toen weer erachteraan. Het klimmen ging mij op dit moment beter af dan vlak lopen, minder klappen en wat rustiger aandoen was fijn voor mijn rug. Doordat ik nog wel wat kracht over had kon ik op een redelijk tempo naar boven wandelen. Tot ik weer samen met Marc naar boven liep. Het was toch wel een erg lange klim, langer dan ik me had voorgesteld. Al pratend liep ik verder, Marc in stilzwijgen naast me. Gelukkig liet hij me op tijd weten dat hij even op zichzelf wou zijn. In al mijn hernieuwde enthousiasme had ik er niet aan gedacht dat hij het nog veel zwaarder moest hebben dan mij, hij had er ondertussen natuurlijk al 95km(!) opzitten. Wat een ongelofelijke prestatie! 

Boven aangekomen was het nog maar 4 kilometer naar de finish die eigenlijk alleen maar daalde. Hier was ik ontzettend blij mee. Nog steeds last van mijn rug, maar met rechte rug en aangepaste ademhaling kon ik er zelfs nog een kilometer van 4'05 uitpersen. Zo vloog het laatste stukje weer voorbij. Over weilanden en weer terug het bos in. Daar nog 1 afdaling en dan nog door de Ourthe en ik ben er! Tijd en klassement deden er allang niet meer toe voor mij. Het was even zo zwaar geweest dat ik dat van me af had gezet. 

Laatste oversteek bij Floreál.

Aangemoedigd door vele supporters die bij het water zaten en natuurlijk Daniëlle die daar ook zat liep ik in euforie door naar de finish. Al finishend hoorde ik dat ik toch nog 8e ben geworden op de 50km. Trots! Mijn Garmin gaf een tijd aan van 5.36'13. Nog meer trots! Ik hoopte vantevoren op sub 6 uur maar stiekem had ik een ultiem doel van 5.5 uur als alles meezat. Maar om dan na het zo zwaar te hebben gehad en een relatief zwaar parkoers door de regen te hebben en nog zo'n tijd te lopen was boven mijn eigen verwachtingen. Sowieso het uitlopen al was voor de race toch nog een klein twijfelgeval voor mezelf. Dus ondanks wat kleine tegenvallers, kan ik hier alleen maar op terugkijken als een uiterst geslaagde trail. Waarin ik alles heb gegeven en ik mezelf heb overwonnen.

Na afloop voelde ik mezelf zelfs beter dan dat ik me vorig jaar na 26km voelde. Ik had geen last meer van krampen en ik kon zelfs nog een stukje joggen naar Daniëlle toe. Al was mijn rug hier niet zo blij mee. De rest van de middag hebben we iedereen binnen gejuicht en werd ons groepje steeds groter. Iedereen liep vandaag een topprestatie! De avond werd daarna afgesloten met een lekker kaboutertje.

Proost!

 Nu even lekker een weekje rusten, hopen dat ik genoeg herstel en dan over 3 weken alweer de Strongmanrun lopen. When does the hurting stop!?

Een waar trailparadijs!

Op het mooie medium Facebook heb ik behoorlijk wat trailers in mijn lijst. Dit omdat het zulke gezellige mensen zijn, omdat ze een gedeelde passie hebben en omdat ik heel veel van ze kan leren! Een van de dingen die ik geleerd heb is dat op een klein stukje rijden in Duitsland een mooie omgeving is om te trailen. Dit werd ondersteund door een serie van prachtige foto's en een leuke blogpost. Bedankt hiervoor Ronnie! Natuurlijk was ik meteen enthousiast en kwam het later ook nog langs op het forum. Björn vond dit toch ook wel een erg mooi idee en zodoende hadden we besloten om 2 weken voor de Trail des Fantomes een laatste pittige training te gaan doen in dit prachtige gebied. Om 9 uur 's ochtends op een zondag zaten we dan ook al in de auto, op weg naar Duitsland, de Dörenther klippen om precies te zijn. Vanaf Zutphen ongeveer 1 uur en 20 minuten rijden. Dus zeker goed te doen! 

But first, let me take a selfie!

Daar aangekomen was het even zoeken naar waar we konden parkeren aangezien bij de camping alleen gasten erop mochten. Even later hadden we de auto maar neergezet bij de zomerrodelbaan. Hier had je genoeg plek en het was gratis, voor zover we weten. Spannend! Even omkleden, camelbak op de rug, banaantje erin en op pad! Met een globale richting in ons hoofd waar we heen moesten liepen we maar meteen een paadje omhoog vanaf de parkeerplaats. Boven aangekomen was het landschap al heel anders dan wat we daarvoor gezien hadden, leuke glooiende heuvels en wat akkerland. Lang gras en graanvelden.

Mooi gezicht, maar niet precies waar we hiervoor waren. Dus maar weer verder zoeken, dwars over de akkers heen, over een hek en dwars door het bos wat erachter lag. Hier begon het echte trailwerk, al meteen wat leuke afdalingen en klimmetjes, dwars door het bos, over takken en enkeldiep in de bladeren. Veel lol natuurlijk, maar nog steeds niet waarvoor we kwamen. Iets verder gelopen kwamen we bij een pad, een wat breder pad met een H, van Hermannsweg. Dit herkende ik uit de blog van Ronnie. Als we deze volgden komen we vanzelf ergens bij de klippen, hoop ik. Maar niet veel verderop stond er een bordje, met Dörenther klippen erop. Kijk, dat is handig! Helaas was het wel precies de andere kant op. Dus maar weer op pad. Bij een klein huisje/cafeetje stonden al wat andere mensen die waarschijnlijk ook lekker gingen trailen, dus daar konden we het mooi even vragen. "Pardon, wo sind die Klippen?", en toen wezen ze ongeveer 3 meter verderop. Kijk, dat was makkelijk!

Een stukje Dörenther Klippen.

Nu begon het speelkwartiertje, wat uiteindelijk een uurtje geduurd heeft. Lekker klimmen en klauteren over de rotsen, naar beneden crossen door een mini-rivierbeddingkje, weer omhoog klauteren over alle wortels heen en natuurlijk selfie's maken op de rotsen.

Bjorn op de afdaling.

Lekker klimmen!

Allebei een glimlach van oor tot oor die er zelfs onder bedreiging niet af zou zijn gegaan. Wat een ontzettend mooi en gaaf gebied! Hier vermaken we ons wel een paar uur. Maar eerst weer even lekker klimmen en klauteren. Nu kan het eindelijk eens echt, bij Burger's Zoo in de Desert mag het nooit.

Ik bovenop de Klippen.

Bjorn Selfie.

Na een uurtje waren we eindelijk eens uitgeklauterd en gingen we eens kijken wat er verder allemaal te beleven viel. Natuurlijk moest er ook nog wel wat getraild worden. Dus onderaan de Klippen kozen we een leuk uitziend pad en begonnen we eindelijk met hardlopen. Dit was gewoon een mooi bospad, lekker glooiend en wat wortels om overheen te vliegen. Maar natuurlijk wil je af en toe wel een beetje uitdaging, dus op een gegeven moment doken we gewoon het bos in om daar de heuvel op te rennen. Lekker even het hart laten werken en de beentjes laten pompen (en vice versa). Lekker is dat! Daarna mag je er gelukkig ook weer af, dus lekker laten gaan en vliegen! Onder luid gelach vlogen we allebei door de struiken, weer over takken en langs bomen. Dit ging zo nog een paar keer door tot we bovenaan een ander mooi pad vonden. Een erg gave singletrail die vlak langs de Klippen liep. Ook weer met een mooie glooiing erin en soms dichte begroeiing en soms over de rotsen. Ook dit was echt een heerlijk pad om op te lopen. Lekker wat tempo maken, mooie bochtjes erin gooien en soms gewoon even kijken naar het prachtige uitzicht. In het kader van 'Foto's zeggen meer dan 1000 woorden':

Wat dieper het bos in was het ook ontzettend mooi, we bleven ons maar verbazen. Ook hier weer prachtige rotsformaties, hele mooie afdalingen en dus ook klimmetjes en hele gave singletrails. 

Maar natuurlijk komt aan al dat moois ook helaas weer een eind. Onze lichamen waren daar wel blij mee overigens, die hadden het best zwaar gehad. Dat was ook goed te merken op de terugweg, in de auto viel ik bijna in slaap. Maar in ieder geval was dit een training om niet te vergeten en ook het gebied gaan we zeker vaker aandoen. Daniëlle vond het ook al een goed idee om daar een keer te gaan wandelen. Ik weet zeker dat ze dat erg gaaf zal vinden!

Deze training is onderhand alweer bijna een week geleden, wat erop neerkomt dat volgende week de Trail des Fantomes alweer is. De zenuwen beginnen al goed te komen, als ik er alleen al aan denk stijgt mijn hartslag met 20 slagen. Spontane paniekaanvallen kan ik nog net onderdrukken en ik droom continu weg naar de Ardennen. Ik hoop echt dat mijn training voldoende was om de de 50km goed uit te kunnen lopen, aan mijn enthousiasme en wilskracht zal het in ieder geval niet liggen! We zullen het zien in de volgende blog, spannend!!!