dinsdag 13 mei 2014

Op weg naar de Trail des Fantômes!

Nu ik de Koning van Spanjetrail en de Trailrun Leudal achter de rug heb is mijn schema afgelopen. De Koning van Spanjetrail was het belangrijkste doel van de 1e helft van 2014 en dat doel is voor mij zeker geslaagd! Dat ik daarna ook nog eens een leuke prestatie bij het Leudal heb kunnen neerzetten is natuurlijk mooi meegenomen.
Om mezelf lekker bezig te houden heb ik voor het hele jaar al wat leuke doelen staan, te denken aan de Strongmanrun, de Hoge Veluwetrail en misschien als het lukt nog ergens een wegmarathon tussen prikken. Maar mijn volgende grootste doel is toch zeker wel de Trail des Fantômes 50km! Mijn eerste ultraloop en de eerste keer ooit dat ik langer bezig ben dan 3.5 uur, waarschijnlijk 2x zo lang en dat dan in een prachtige maar ontzettend zware omgeving. Krijg nu al de kriebels als ik er aan denk!

La Roche en Ardenne
Vorig jaar zag ik de Trail des Fantômes wel eens langskomen op Facebook, het zag er ontzettend mooi uit, het was lekker dichtbij en het scheen een hele zware trail te zijn. 3 Ingrediënten die mij toch wel erg aanspraken. Maar aangezien ik toen net een halve marathon goed kon volbrengen had ik dat doel toch even een jaartje naar achter geschoven. Dit jaar zou het dan moeten worden, de 25km van de TdF. Bij toeval kwam ik op de Facebook-pagina van Scarabee ineens een wedstrijd tegen waar je startbewijzen voor deze prachtige trail kon winnen en zonder verwachtingen ging ik het gewoon proberen. En ja hoor, ik won het startbewijs, maar ik was niet de enige. Ook Bjorn won het startbewijs, dus er konden meteen al plannen gemaakt worden. Bjorn had zich ingeschreven voor de 13km, maar ik nam de gok en schreef me toch maar in voor de 25km.


Hoe ik dat overleefd heb is hier te lezen: Verslag TdF 25km.

Wie het verslag niet te lang vond en het helemaal heeft gelezen heeft gemerkt dat ik er redelijk gehavend ben uitgekomen. Het was een wonder dat ik hem überhaupt heb uitgelopen eigenlijk. Maar dit jaar gaan we dus gewoon lekker 2x die afstand lopen! Met bijna 2x de hoogtemeters. Dat alles in 1 dag. Kriebels.


Dat zijn een aantal leuke heuvels die ik dan moet beklimmen, met mijn grote vijand 'De muur van Maboge' weer aan het eind. Wat ik heb geleerd van Thomas ga ik nu dan ook echt in de praktijk brengen. Veel hoogtemeters maken in de training, veel hoge step-ups thuis, of anders veel krachttraining. Hopelijk helpen deze dingen mij om dit keer de hele afstand zonder kramp of andere ongemakken door te komen. Al ben ik de laatste tijd al wel veel sterker dan vorig jaar.


Het is voor mij in ieder geval een enorme uitdaging! Niet alleen de trail zelf, maar ook de weg ernaartoe. Ik zal uren moeten maken op mijn benen. Proberen om in ieder geval eens 5 uur te maken waarschijnlijk en ontzettend veel hoogtemeters proberen te pakken. De zin is er in ieder geval, ben heel erg gemotiveerd om hiermee te beginnen! Over nog iets meer dan 3 maanden is het al zover, dus dat wordt nog hard aanpoten. Hoe dat allemaal gaat kom je vanzelf te weten als je dit blog volgt ;).

Nu eerst een andere heel belangrijke training, slapen!

zondag 11 mei 2014

[Verslag] Leudaltrail 29km Heythuysen

Een weekje na de ontzettend pittige Koning van Spanjetrail, waar ik mezelf keihard heb kunnen uitleven, stond vandaag alweer een nieuwe leuke uitdaging op het programma. De 29km van de Leudaltrail in het noorden van Limburg. Gelukkig zijn daar wel iets minder heuvels. Maar het is evengoed nog een best eind rijden, dus vanochtend om 15 voor 6 ging de wekker alweer. Hetzelfde riedeltje als altijd, spulletjes pakken, broodjes smeren en een bakje koffie. Daarna de auto in en op weg!

Ik had me iets vergist in de reistijd, dus kwam ik iets later dan gepland aan bij de Busjop. Mariska, Sander, Bjorn en Yvonne zouden daar ook al zijn. Normaal gesproken als ik een loopje doe samen met Bjorn is het ontzettend lekker weer, altijd zon en lekker warm. Vandaag zou daar hoogstwaarschijnlijk verandering in komen omdat het in heel Nederland regenachtig en koud was. Hebben we het er de vorige keer toch niet over moeten hebben. Maar toen ik de auto parkeerde in de lichte motregen en mijn spullen uit de auto pakte klaarde het alweer iets op. Wandelend onderweg naar de Busjop stopte de regen helemaal en kwam zelfs het zonnetje tevoorschijn. Mijn eerste gedachte was dat Bjorn er al was en dat we dichter bij elkaar kwamen. Aangekomen in de Busjop zelf scheen Bjorn precies datzelfde te hebben gezegd tegen de anderen. "Jeroen zal er wel aankomen, want het zonnetje begint te schijnen". Toeval, of toch niet?

In de Busjop in ieder geval even snel het startnummer opgehaald, even een kort toiletbezoek en mijn schoenen en sokken aangedaan. Ondertussen moest ik behoorlijk haasten want ik had nog maar 10 minuten tot aan de start. De anderen stonden ook al te popelen om naar buiten te gaan. 5 minuten voor tijd stapte ik dan eindelijk naar buiten en konden we meteen met z'n allen in het startvak gaan staan. Ohja, behalve Bjorn, die liep de 16km. Yvonne was er vandaag voor de mentale steun en topsupporter!



Er werd nog even wat uitgelegd weer, volg de gele bordjes enzovoort en toen was daar ineens het startschot. Gaan we weer, volle bak vooruit!

Eigenlijk zou ik de Leudaltrail op de FiveFingers Spyridon gaan lopen, omdat dit een ideaal parkoers is daarvoor. Veel lekker zachte bospaadjes, wat leuke kleine klimmetjes en geen stenen op de trails. Helaas kreeg ik na een training op de VFF weer wat last van mijn achillespees. Doordat ik de volgende training hier na 1km weer last van kreeg en daarna op de Salomons verder liep en toen geen last meer had, maar besloten om deze trail ook op de Salomons te lopen. Na deze trail maar eens iets meer rust pakken om de boel weer te laten helen.
Deze week heb ik vooral veel gerust en maar 2x een 5km hard gelopen om de boel een beetje te laten herstellen. Hopende op een mooi effect van supercompensatie begon ik voortvarend aan deze prachtige trail. De beentjes voelden inderdaad lekker fris en het tempo kwam makkelijk. De eerste 5 kilometers gingen allemaal in 3'47 tot 3'54, zonder al te veel moeite. De eerste 4km liep ik dan ook op kop, maar na de 4ekm kwam ineens de nummer 2 langszij zetten, met een nog wat hogere snelheid. Wetende dat ik dat niet zou gaan trekken bleef ik gewoon lekker mijn eigen tempo lopen en liet ik hem gaan. Hopende dat hij zichzelf zou opblazen, maar aan hem te zien liep hij ontzettend soepel en kostte het hem ook maar weinig kracht. Mooi om te zien is dat!

Helaas kostte me dat wel de voorfietser, dus na een klein tijdje moest ik alles zelf goed in de gaten gaan houden. Van de trails, met wortels, veel modder, kleine korte bochten met veel takken vlak langs het parkoers, tot aan de redelijk kleine bordjes die overal aan de bomen waren bevestigd. Gelukkig ging me dit redelijk goed af en kon ik goed blijven opletten. Toen sloeg in km 7 ineens de stemming om bij mij, mijn benen voelden als lood en de ademhaling en hartslag gingen ook op een hogere versnelling. Dat was niet de bedoeling. De kilometertijden liepen langzaam omhoog en het was echt werken geblazen om dat zo veel mogelijk te vermijden. Ondertussen probeerde ik nog zoveel mogelijk van het mooie parkoers ook mee te krijgen. Ik kon gelukkig af en toe nog kleine stukjes vliegen over prachtige single-trail afdalingen, met leuke wortelgronden en modderpoelen. Waar ik me helemaal in mijn element voelde, maar vooral de klimmetjes, hele korte, maar sommige nog redelijk steil, deden me best pijn. Gelukkig hielpen de gelletjes van Scarabee me nog een beetje om wat energie terug te krijgen.


Foto is van Johanpabonfotografie.nl
Foto via mennoslaats.nl
Het was verder wel echt een prachtig parkoers, er zat een mooie helling in van mul zand, naast een meertje, een mooi beekje met wat 'watervalletjes', prachtige dichte bossen, waar je bijna in een soort tunnels liep en leuke mooie gebouwtjes als een oude molen.
Foto van Joeke Pieters

 Naast het afzien kon ik dus ook gelukkig nog wel een beetje genieten van de natuur. Voor de rest gewoon verstand op nul en opletten op alles eigenlijk. Zorgen dat je niet verkeerd loopt, want ik had geen idee hoeveel de nummers 3 en 4 achter me zaten en zelf gewoon proberen om een zo snel mogelijk tempo te blijven houden.





Heel af en toe zag je een glimp van je voor- of achterligger, als je een rondje moest maken en dan op een klein afstandje daarvan weer terug moest lopen. Zo wist ik later dat 3 en 4 ongeveer even ver achter mij zaten als dat ik achter de nummer 1 zat. Dat was voor mij genoeg om te weten dat ik redelijk veilig liep, want dat gat was best groot geworden. Wat een tempo zat erin bij de 1e loper! Ook als ik wel mijn dag had en niet vorige week de Koning van Spanje had gelopen had ik hem nooit kunnen bijhouden. Al was het gat dan wel een stuk kleiner geweest. Maar daar ging het nu niet meer om, nu ging het om overleven en gewoon blijven doorlopen.

Gelukkig kwamen we onderweg ook nog wat wandelaars en mountainbikers tegen die me nog een beetje aanspoorden, dat kon ik zeker wel gebruiken. Ook de vrijwilligers bij de 4(!) verversingsposten waren erg aardig en er kon altijd wel een klein praatje vanaf. Dan maar gewoon doorzetten en zoveel mogelijk proberen te genieten. Het tweede deel was ook iets minder op en neer dan het eerste deel dus dat was makkelijker, wel erg veel modder, wat ik in deze conditie zoveel mogelijk wou vermijden. Dat kost natuurlijk allemaal weer extra kracht. En voor ik het wist was ik alweer bijna bij de finish.

Bjorn had me vantevoren al laten weten dat hij zeker voor mij wilde gaan finishen, dit omdat hij dus de 16km liep en die een half uur later startte. Dat moest hij net gaan redden dacht 'ie. Gelukkig was dat voor mij ook nog weer een kleine motivatie om de laatste kilometers toch weer iets meer eruit te persen. De kilometers wilden nog niet echt onder de 4'/km duiken, maar het kwam er weer een beetje in de buurt. Tot ik de laatste bocht tot de finish zag, toen gooide ik er nog een klein eindsprintje uit, wat resulteerde in een tijd van 2'01'46. Bjorn kwam me tegemoet lopen, met een zelfvoldane grijns. Hij was al 2 á 3 minuten binnen, mooie prestatie! Dus die moest even gefeliciteerd worden natuurlijk! Toen kwam ook ineens Mariska aanlopen, maar dat klopt niet, zij liep de lange trail. Maar uiteindelijk scheen ze dus ergens verkeerd te zijn gelopen en zo 10km gemist te hebben, natuurlijk erg balen. Vooral omdat ze met een hele goede prestatie bezig was. Ze lag op de 4e positie bij de vrouwen. Maar gelukkig kreeg ze als troost nog een klein bosje bloemen, een schrale troost, maar natuurlijk ontzettend lief bedoelt.
Ikzelf was als 2e man binnengekomen, wat resulteerde in een podiumplek en een erg leuke beker! Hier was ik ontzettend blij mee, vooral na zo afgezien te hebben. Deze kan mooi op de prijzenkast, naast de andere Leudaltrail beker van de korte trail vorig jaar! Trots op!
Helaas was bij de prijsuitreiking de 1e man alweer de hort op en stonden we dus een beetje lullig met z'n tweeën op het podium. Maar hier was ik niet minder blij mee natuurlijk! Daar moet op gejuicht worden!

Daarna nog een gezellig middag gehad met z'n allen en de mannen van Scarabee, die als hoofdsponsor ook aanwezig waren. Marc en Jurgen waren ook blij met het mooie weer en hadden een mooie tentje staan met de prachtigste producten! Helaas (gelukkig?) waren mijn belastingteruggave en vakantiegeld nog niet gestort, dus ik keerde zonder aankopen weer terug naar huis. Daar kom ik een andere keer wel weer even langs.
(Troost)Prijzen!

De blije lopers

zondag 4 mei 2014

[Verslag] Koning van Spanjetrail 34km.

De afgelopen maanden heb ik voor mezelf naar 1 ding toegeleefd, samen met mijn 'trainer' Henny die een mooi schema voor me heeft gemaakt. Dat was de Koning van Spanjetrail 2014. Het schema is me ontzettend goed bevallen en ik kon me er ook bijna helemaal aan houden. Alleen even rustig moeten doen met wat irritatie aan mijn achillespees.
Thomas heeft me daarnaast nog gemotiveerd om de laatste tijd wat hoogtemeters te maken, waar ik hem op dit moment ontzettend dankbaar voor ben! Zonder deze trainingen had ik het vandaag waarschijnlijk niet zo goed kunnen volbrengen. Ik ga me nu voor de Trail des Fantomes toch echt wat meer spitsen op heuvel- en krachttraining. Want ik heb wel gemerkt dat dit nog een stuk beter kan!

Vandaag was dan eindelijk de grote dag aangebroken! Gisteravond vroeg naar bed gegaan en gelukkig zelfs nog wat kunnen slapen. Daardoor was ik vanmorgen redelijk fris opgestaan toen de wekker ging om 6 uur. Snel mijn spullen bij elkaar zoeken en alles ingepakt. 4 Broodjes met pindakaas gesmeerd, bakje koffie gemaakt en een glas bietensap ingeschonken. Met gezonde tegenzin alles opgegeten en gedronken en na een dubbelcheck de auto in.
TomTom instellen, CDtje in de speler en gaan met die banaan. Lekker op tijd vertrokken, 15 over 7 om lekker op tijd in Gulpen aan te komen en rustig aan te kunnen doen en wat te ouwehoeren met vrienden.
Met Mumford&Sons en Sensation Black (mooie combinatie) knallend uit de speakers vloog de autorit gelukkig snel voorbij. Alwaar ik in Gulpen meteen Pascal tegen het lijf liep waar ik het eerste gedeelte mee zou oplopen, tot een van ons het te snel vond gaan. Samen naar het startpunt gelopen alwaar het al goed gezellig en druk was.


Was het onderweg nog een graad of 6/7 tijdens het autorijden, aangekomen in Gulpen was het goed toeven. Lekker zonnetje erbij en een aangenaam temperatuurtje. Meteen weer veel bekenden tegengekomen, de mannen van MST, Scarabee en vele lopers uiteraard. Wat is het trailwereldje toch altijd ontzettend gezellig!
Om 10 uur nog mooi de start kunnen zien van de 18km en daarna mijn eigen spulletjes aangetrokken en de spiertjes wat losgemaakt voor mijn eigen race.


Pascal en ik wouden proberen om redelijk door te lopen, dus we gingen mooi op tijd het startvak in. De toppers kwamen iets later nog voor ons staan. Wat een grote namen liepen er vandaag weer mee. Helaas mistten we 2 mannen van het Salomon-NL team. Pascal van Norden en Tim Pleijte, maar dat was voor ons misschien weer 2 plekjes omhoog in het klassement. En de concurrentie was al zwaar genoeg met Zac Freudenburg, Iwan Kamminga, Michel Verhaeghe, Jeroen Machielsen, Ivo Lustenhouwer en nog vele anderen. Ivo was mij al bekend van de Hoge Veluwe Trail waar we het laatste stuk samen hadden gelopen.

Foto door Robin Kinsbergen
Iets voor 11 kregen we nog wat aanwijzingen en werd er afgeteld, eindelijk! Meteen knallen natuurlijk, achter de toppers aan! Na het eerste klimmetje liepen we behoorlijk door en zag ik dat we ongeveer 7e lagen, dat zou nog eens mooi zijn. De afdaling was helaas veel te kort voordat we weer mochten klimmen. Pfoe, dat werd al meteen best wat zwaarder. Lekker over een grasveld hobbelen met een best stijgingspercentage en een doedelzakspeler. De 7e plek zat er toen helaas al niet meer in, aangezien we door een man of 4/5 voorbij gestoken waren. Ik moet echt gaan werken aan mijn klimvermogen.

Foto door Marc van Liempt
Gelukkig mochten we na die klim ook weer dalen. Dit is toch meer mijn kracht. Benen lekker soepel laten gaan, armen ietsje wijder voor evenwicht en maar laten gaan. Korte pasjes nemen en gewoon lekker vliegen. Meteen kwam ik ook weer wat dichter bij de mensen die me hadden ingehaald. Dat gaf me weer wat moed, zoals Thomas al tegen me zei; 'Gewoon lekker rustig omhoog en snel dalen, dan pak je ze wel.' Dat pakte voor mij dus ook goed uit. Helaas was dat dan weer voor een korte duur want de volgende klim volgde hier al snel weer op. Bovenaan gekomen leek het alsof mijn benen alweer aan het vollopen waren, mijn kuiten voelden vreemd en mijn hartslag door het dak. Dit kan nooit goed gaan zolang. We moeten nog 30 kilometer. Maar dementerend als ik ben was ik dat idee al weer kwijt toen we de volgende afdaling ingingen, woei!!! Vliegen! Tik, tak, tik, voetjes die met 3000rpm de stenen overwinnen. Weer wat dichter bij de voorliggers. Maar toch ook weer een nieuwe klim, deze keer een stuk steiler. Om me nu eens niet over de kop te lopen ging ik maar even wandelen. Pascal kon me op deze manier ook weer bijhalen en samen liepen we weer een stuk op. Hij dacht na de afdaling even dat hij me kwijt was, maar aangezien hij wel een sterke klimmer is viel dat dus mee. Tussendoor meteen maar even een gelletje erin en een slokje slappe cola uit mijn handheld-bottle.
Dit gaf me weer wat nieuwe energie en ik kon ook weer lekker gaan lopen toen we bovenaan aangekomen waren. Eindelijk eens een stukje wat een beetje vlak was. Gelukkig kon ik het tempo toen ook weer wat opvoeren, vooral toen er alweer een afdaling kwam. Weer lekker laten vallen en de zwaartekracht het werk laten doen. Zo kan ik toch wat op adem komen, maar wel mijn tempo omhoog gooien, werkt perfect!
Beneden in het weiland lag er opeens een slootje in de weg, natuurlijk stond het daar helemaal vol met mensen want je weet maar nooit wat daar allemaal kan gebeuren. Gelukkig gebeurde er bij ons niet veel bijzonders en konden we als soepele hertjes het water overbruggen, wel iets natte voeten, maar een beetje verkoeling is ook wel lekker op z'n tijd!

Actie!

Pascal vliegt over de sloot. Foto door Marc van Liempt.
Eenmaal bij de verzorgingspost aangekomen nam ik meteen een minipauze, even snel een beker sportdrank, banaantje en weer gaan. Pascal kwam net binnen bij de post toen ik wegging en heb hem hierna helaas niet meer gezien tot na de finish. Het bleek later dat hij een stukje verkeerd had gelopen en daardoor ook meteen een kleine achterstand had. Wat hij ook nog eens moest bekopen met kramp in de laatste kilometers helaas.
Maar bij mij begon het eindelijk een beetje te draaien. Klimmetjes konden opeens wel hardlopend gedaan worden behalve de hele steile en ik zag een eind voor me uit zelfs weer mensen lopen die ik graag wou bijhalen. Een tijdje later was me dat nog gelukt ook, het bleek Ralph Apeldoorn te zijn, die het jaar voor mij de Sallandtrail 25k op zijn naam had geschreven. Zijn vorm was helaas wat minder door een kleine blessure en te weinig tijd om goed te trainen. Al pratend kwamen we bij nog 2 anderen te lopen en vlogen de kilometers weer lekker voorbij.
Ondertussen liepen we door een prachtig landschap, overal weidse vergezichten en hele mooie bossen. Kleine afdalingen op single-tracks en zware klimmetjes met trapjes en boomwortels. Helaas op z'n tijd ook nog asfalt, maar dat was gelukkig ook weer niet zo veel. En stiekem liep het toch best fijn om even wat op adem te komen zonder overal op te moeten letten. Vooral de afdalingen over de zandpaden met erg veel losse grote en kleine steentjes waren erg tricky. Ik ben blij dat er niets is gebeurd, maar met die snelheden waarmee je eroverheen vliegt wil je niet onderuit gaan. Wel een erg goede training voor stabiliteit.
Zonder het helemaal in de gaten te hebben liep ik wat uit op het groepje mannen. Ik was zo druk bezig met mijn ademhaling, mijn voetplaatsing en opletten waar ik precies heen moest dat ik even later ineens weer alleen liep. Achter me kijkend zat er alweer een behoorlijk gat tussen en voor me liep opeens weer iemand in een groen shirt. Deze man kende ik dus al, het was Ivo. Die was mij in een van de eerste klimmen voorbijgegaan en die heb ik lang niet meer gezien daarna. Maar nu kroop ik weer rustig dichterbij. Tijdens klimmetjes moest ik nog altijd wat prijsgeven, maar het was niet meer zoveel als in het eerste deel. Mijn benen voelden eigenlijk nog erg goed. Dus maar weer proberen om dichterbij te komen. Toen op een mooie grasafdaling ik opeens weer naast hem liep en er voorbij ging. Heerlijk, dit geeft weer een hele hoop energie. Energie die ook meteen weer aangevuld kon worden bij de 2e verzorgingspost die we toen tegenkwamen. Gelukkig bleven de anderen net zolang hun krachten aanvullen als mij en werd ik deze keer niet ingehaald.
Mark stond bij de post en die vertelde dat er nog 2 lopers waren die niet al te lang al waren vertrokken, die kon je dus nog best inhalen. Nou, dat wilde ik dan ook wel gaan proberen. Hopend dat de benen het trokken. Aangezien het al ongeveer 25km afzien was.
Maar al lopende zag ik ze al snel aan de horizon. Met nog steeds een groeiend vertrouwen in mijn benen ging ik er hard achteraan. Helaas net weer een behoorlijke klim, even geduld Jeroen. Zometeen mag je weer. En ja hoor, boven aangekomen was het gat niet heel veel groter geworden en kon ik opnieuw de achtervolging inzetten. De 1e loper had ik dan ook al redelijk snel weer bijgehaald. Hij had het behoorlijk gehad, ook een keertje verkeerd gelopen en zijn benen waren op. Hij moest me dus ook al gauw weer laten gaan. Hoppa, weer een plaatsje opgeschoven. Ik dacht nu rond de 9/10 te zitten, hij dacht rond de 11/12. Nog steeds een prachtige klassering in zo'n topveld natuurlijk. Maar ik wou meer!
Er was nog 1 persoon waar ik achter aan kon, daar beet ik mijn tanden dan ook meteen in vast. Weer hetzelfde verhaal, met klimmetjes liep hij weer weg, afdalingen waren weer in mijn voordeel. Nog maar 2 kilometer tot het einde van de trail. Kom op! Nu mag je best een keer in het rood belanden! Dus weer hard erachteraan. Jammer genoeg was hij ook in de afdaling best snel, zo kregen we een 32e km in 3'44. Er werd echt weer goed hard gelopen. Toen weer een klimmetje, hij liep weer iets uit, met de afdaling kwam ik er naast. Maar toen kwam de laatste klim, 1 grote lange klim die gelukkig niet heel steil was. Dus gewoon vastklampen Jeroen. Bijt hem in de kuiten! Diep in het rood kwam ik boven aan, waar ik de finishboog al kon zien liggen, beneden, aan het eind van een lange afdaling. Die ga ik pakken!!! Hop hop, vliegmodus en eroverheen. Bochtje om, even kijken of hij niet al te dicht erop zit en gassen! Vlak stukje en weer tempo maken, laatste bochtje en eindsprint naar de finish!!! YES!!! Gered!

Laatste bocht voor de finish. Foto door Vincent Barink.
Uiteindelijk na 2 uur 35 minuten en 58 seconden afzien, genieten, zwaar hebben en lekker lopen kon ik dan beginnen aan het belangrijkste moment van de dag, de Erdinger AlkoholFrei! Proost!

Het werd een ontzettend gezellig middag verder met veel trailvrienden en lekker ouwehoeren in het zonnetje. Maar op een gegeven moment mag je dan toch weer naar huis, waar ik eindelijk uitvond hoeveelste ik was geworden. Trots!