Hoge Veluwe Trailmarathon

Het gaat de laatste tijd allemaal wat snel. Mijn grootste doel dit jaar was de Trail des Fantomes 50km. Maar daarna heb ik geen moment de tijd gehad om echt lekker uit te rusten. Zoals in mijn vorige blog te lezen valt kwamen daar wat leuke evenementen achteraan. En al heel snel daarna kwam alweer de Hoge Veluwe Trail. Dit staat qua doelen dit jaar op de 3e plek, achter de Koning van Spanje en dus de TdF. Maar door alle evenementen heb ik naar mijn idee niet de tijd gehad om me goed voor te bereiden op de HVT. Natuurlijk heb ik behoorlijk wat kilometers in de benen zitten van de TdF, maar de laatste 2 maanden was het qua training allemaal wat korter werk. Ook omdat ik genoeg tijd wou nemen om te herstellen en ik bang was voor blessures. 2 weken geleden dan toch nog een lange duurloop van 32 kilometer eruit weten te persen en dat moest hem dan maar worden. Heel onverwacht kreeg ik 2 dagen erna ineens last van mijn rechter achillespees. Ik kon er 2 dagen bijna niet normaal op lopen. Daar schrok ik enorm van en was al bang dat ik de HVT helemaal niet zou kunnen lopen. Gelukkig ging het daarna snel weer beter en een week voor tijd was het eigenlijk niet meer te voelen. Ook mooi omdat ik toen de MudMasters had, dat ging ook goed met de pees.

Toch had ik 'stiekem' nog wel doelen voor de HVT. Ik hoorde al van Marek dat er niet heel veel toppers meededen en er misschien wel een podiumplaatsje inzat. Pascal van Norden deed sowieso mee, dus 1e zou ik niet worden, maar voor de rest was er nog niet veel bekend. Dat leek me wel wat, eindelijk een keer op het podium staan bij een wat grotere trail. Ook qua tijd had ik wel wat in gedachten. 3 uur en 15 minuten zou perfect zijn, 3 en een half uur zou goed zijn. Maar we zullen het wel zien, eerst maar proberen om hem uit te lopen.

Afgelopen zondag was het dan zover. Ik mocht weer lekker gaan knallen. Al had ik door de voorbereiding nog wel de nodige twijfels. Zou ik het wel gaan redden, het is toch gewoon 43km, dat is echt niet zomaar een afstandje. Moet ik met camelbak lopen of zou ik alleen de handheld meenemen. Welke schoenen doe ik aan, de FiveFingers omdat ze zo enorm licht zijn en dus makkelijk door het mulle zand komen of de Salomon Sense die iets zwaarder zijn, maar waar ik de laatste tijd de wat langere afstanden op gelopen heb. De avond ervoor die knopen maar gewoon doorgehakt en zondag samen met Daniëlle, de camelbak en de Salomons in de auto naar de Hoge Veluwe gereden. Het was weer allemaal perfect geregeld, parkeerplaatsen waren goed aangegeven en het startnummer ophalen ging ook erg snel.

Bij het startgebied aangekomen daar even rondgekeken en omgekleed, nog even snel naar de wc en wat praten met bekenden, er waren er weer genoeg! Hier kreeg ik ook te horen dat Michel Verhaeghe mee zou doen, de winnaar van de Koning van Spanjetrail dit jaar. Wat dus betekende dat ik erg mijn best zou moeten doen om op het podium te komen. En de 2e plek waarschijnlijk ook buiten bereik was. Het was in ieder geval weer gezellig met alle lopers. Ook voor de supporters was er genoeg te beleven, klimmuren en speeltoestellen voor de kinderen. Eettentjes, hottubs en verkoopstalletjes voor de volwassenen. De spanning zat er ondertussen weer goed in, vooral toen ik in het startvak ging staan. Meteen maar weer vooraan gaan staan en daar naast Michel Verhaeghe en Pascal van Norden gewacht tot het startsein viel. Na een kleine briefing van Robin Kinsbergen werd er dan eindelijk afgeteld. Ok, hier gaan we weer!

Pang! En los! De eerste kilometer was bijna allemaal asfalt, dit om het veld de gelegenheid te geven om hun eigen plekje te zoeken voordat we bij de smallere paadjes kwamen. Maar dat liep dus erg makkelijk. Pascal liep uiteraard meteen vooraan, maar vlak daarachter zat ik zelf met in mijn kielzog Michel. "Jeroen, het is een marathon, je moet 42km, het is geen 10km wedstrijdje", dacht ik terwijl de eerste kilometer in 3'44/km ging. De adrenaline en de toppers om je heen zorgen er toch altijd voor dat ik te snel start. Maar het voelde goed en ik hield Michel nog achter me, dus gewoon blijven gaan. We liepen toen lekker in het bos over een paar mooie paadjes en na een tijdje kwamen we de eerste trappetjes tegen. Ondertussen hadden we al 5km gehad, deze ging in 20.10, nog steeds veel en veel te hard voor een trailmarathon. Helemaal voor deze. Maar gewoon doorgaan op de trappen! De treden waren van houten balken en het was goed vochtig in het bos, dit maakte dat ze erg glad waren en je goed moest uitkijken hoe je je voeten neerzet. Maar het ging alsnog in een noodvaart eroverheen. Korte pasjes, tik tik tik, omhoog buffelen. Michel liep me na het 2e trappetje voorbij en ik volgde in zijn sporen. Nog een stukje harder, Michel volgen met 2 treden tegelijk. Wat kan die man lopen! Nou ja, hopelijk kunnen we straks wat herstellen op het vlakke deel. Dus ging ik redelijk diep om toch maar bij Michel te kunnen blijven.

Omhoog denderen.

Na de trappetjes volgde er inderdaad een vlak bospad. Nog steeds een behoorlijk tempo erin, maar genoeg ruimte om iets te herstellen. Hier ging ik Michel ook weer even voorbij. Hij hoeft natuurlijk niet al het kopwerk te doen. Met 10km kwamen we langs de eerste verzorgingspost, hier snel voorbij gelopen, had mijn camelbak mee dus had genoeg te drinken. Het eerste gelletje was ook al ingenomen. Maar de 10km betekende wel dat we nu het mulle zand kregen. Helaas. Dat mulle zand begon al heen snel na de post en ik verloor er al mijn snelheid, zo leek het in ieder geval. Michel ging me voorbij na een paar 100 meter en liep soepel bij me weg. Pascal zagen we toen ook nog een stuk verderop lopen, dat hij nog zo dichtbij was had ik niet verwacht. Het scheelde misschien nog wel 2 minuten, maar het betekende toch dat ik echt veel te snel gestart was. Dat bleek ook wel toen ik helemaal kapot ging in het mulle zand. Shit, daar komt de rekening. Michel liep steeds verder op me uit en ik leek nog langzamer te gaan voor mijn gevoel. Ik probeerde zo goed als mogelijk in de wielpaden van auto's te lopen, deze waren wat steviger dan de stukken eromheen, maar het kostte zoveel kracht om vooruit te komen. Met mijn tong op mijn borst zo goed als het kon door blijven lopen, kleine pasjes nemen, niet afzetten, zo licht mogelijk blijven. Maar het was een ontzettend lang stuk mul zand. En de moed zonk me samen met het zand in de schoenen. Vooral toen ik vlak voor de 18km de 4e loper al zag naderen. Dit was een behoorlijke tik en bijna gaf ik eraan toe. Doe maar even rustig, top 10 is ook ontzettend goed. Ga maar gewoon lekker genieten van de natuur, van de prachtige trail, van het lopen zelf. Je hoeft geen pijn te lijden, waarom zou je ook altijd zo snel mogelijk willen lopen?

Op 18km was ook weer dezelfde verzorgingspost als bij de 10km, we hadden een rondje gemaakt. Maar dit keer was ik geknakt, mijn gelletje had ik net al ingenomen, maar ik stopte toch om even 2 bekers sportdrank te drinken en te kijken wat de nummer 4 ging doen. Deze stopte ook voor een beker en liep achter me aan toen ik weer vertrok. Fijn, een loper achter me die erg nog fris uitziet en soepel lijkt te lopen. Als hij me maar niet in de berm gaat inhalen, want dan zeg ik er wat van. Tot mijn verbazing bleef hij achter me lopen. Door de bekers sportdrank en het gelletje kreeg ik alleen een steek in mijn zij, man wat dom! Het was teveel energie ineens, denk nou eens na! Nu heb je het helemaal verprutst. Maar tot mijn verbazing trok dit redelijk snel weer weg zonder snelheid te verliezen, gelukkig maar. De andere loper kwam naast me lopen en we raakten zelfs aan de praat. Samen afzien schept toch een band. Hij liep normaal geen trails, maar had al wel eens de 80km Limburgs zwaarste gelopen. Ook liep hij soms wegmarathons zo rond de 3 uur. Hij vond dit toch wel een stuk pittiger en mijn hoop gloorde op toen hij zei dat ik eigenlijk net iets te snel voor hem liep. Samen vervloekten we de mannen van MudSweatTrails die dit parkoers hadden uitgezet, vooral als er weer een deel mul zand op ons af kwam.

Het was nog steeds ontzettend afzien, maar het gezelschap zorgde ervoor dat ik toch nog wat meer kon geven. We hielpen elkaar over het dode punt en hielden elkaar scherp. Dit kon ik erg goed gebruiken. Al lopend passeerden we prachtige heidevelden, mooie bossen en gave uitzichten. Konden we toch nog een klein beetje genieten ondanks dat we allebei kapot gingen. Pas na de volgende verzorgingspost kwam ik erachter dat hij niets bij zich had, geen drinken, geen gelletjes. Hij vertrouwde op de posten en dacht wel dat dat genoeg was. Maar het gelletje wat ik hem later aanbood was een welkome versterking vond hij. Na 33 km kreeg Dion ineens een klap van de man met de hamer. Hij zei me door te lopen en hijzelf ging iets rustiger aandoen. Misschien toch te weinig energie mee. Aangezien ik al een tijdje aan het bedenken was hoe ik de eindsprint ging aanpakken als we samen aankwamen was dit voor mij een verrassing. Erg jammer voor Dion, ik gunde het hem ook wel, het was een fijne loopmaat. Maar ik was toch ook erg blij dat die podiumplek er voor mij nu weer wat meer inzat. Dit gaf me ook een boost en ik zette zelfs nog een versnelling in. Het was ook weer een wat makkelijker stukje, met redelijk harde paden en zelfs een stukje door het water. Gelukkig maar enkeldiep, was al bang dat ik kramp zou krijgen als het water hoger was. Ook omdat ik al wat krampscheutjes voelde. En bij de 35km was alweer de laatste verzorgingspost. Hier toch weer even stilstaan, wat zoute pinda's en wat tucjes achterover werken. Zout had ik nodig! Ik wil geen kramp vlak voor de finish, die 3e plek moet voor mij zijn! Het zoontje van Robin was hier ook, deze grote kleine man bood me aan mijn camelbak te vullen, maar ik had nog genoeg over zei ik al. Hij vertelde dat de nummers 1 en 2 al lang weg waren en dat ik op moest schieten omdat de nummer 4 er al aan kwam. Erg behulpzaam! Ik vertrouwde hem toe dat het wel goed zat en toen Dion bij de post aankwam gaf ik hem een high-five en vertrok zelf weer.

Laatste stukje, nog maar 8km. Dit kan je normaal gesproken ook makkelijk! Dus het tempo weer iets steviger en lekker gaan lopen. De lintjes zag ik ineens niet meer, tot ik goed keek en ik dwars door het gras ergens verderop een lintje zag hangen. Ok, dit wordt leuk! Zonder te kunnen zien waar je je voeten neerzet was het hopen op het beste. Gras tot in je neus en maar gaan. Natuurlijk vond Rein dit een leuke plek om wat foto's te schieten en te supporteren, dit kon ik wel weer gebruiken!

Alsof dat nog niet gek genoeg was liep het daarna over in heideveld. Waar we ook dwars doorheen moesten, dus dat was slalommen om de grote heideplanten heen en uitkijken dat je niet je enkels brak. Dit stuk kostte weer erg veel kracht. Nog maar een klein stukje, hoorde ik. Een vrijwilliger was de mensen de goede kant aan het uitsturen en ik moest nog even rechtdoor tot waar ik het fietspad moest oversteken. Dat fietspad was erg druk, de halve marathon was onderhand ook van start gegaan en probeerde daar mijn pad te blokkeren. Gelukkig viel er precies toen ik bij het fietspad aankwam een gaatje en kon ik daar mooi tussendoor duiken. Anders hadden ze ook maar moeten wachten, ik ben al 38km onderweg ofzo. Het bospad hierna voelde weer als tapijt onder mijn voetjes. Het laatste stuk was gelukkig alleen nog maar vlak bospad en dit was een verademing, opnieuw. Heel toevallig zag ik op het naastgelegen fietspad een bekende lopen met de HM en ik riep hem toe. Hij zwaaide terug en met deze kleine moraalboost maakte ik het af.

Toen ik het bos uitkwam liep ik bijna het meer in, oh bochtje! Dit was het laatste stukje, een mooi schelpenpaadje langs het meer waarna de finish was. Nog maar iets versnellen! 300m voor de finish kwam Jeroen van MST voor me fietsen om iets plaats te maken en te laten zien dat de nr3 eraan kwam. Over het bruggetje waar Daniëlle, Lena en Debbie keihard aan het juichen waren en door naar de finish. Klein eindsprintje eruit geperst en op het goede moment mijn Garmin uitgedrukt! Blij! Moe! Gesloopt! Maar ontzettend euforisch! Toch echt de 3e plek kunnen pakken en gewoon in mijn droomtijd van 3.15.37! Wauw!!! Ik had het wel gehoopt, maar om het dan toch zo te zien doet echt wel wat met je.

Later op het podium gewoon naast die ontzettende held Pascal van Norden staan! Die had gewoon een 2.57 gelopen, sub3 op zo'n parkoers, wtf!  Michel was ook nog 10 minuten sneller dan mij maar daar kon ik niet mee zitten. Topdag gehad! 

MudSweatTrails, Park Hoge Veluwe en alle vrijwilligers echt super bedankt! Het was weer een geweldig evenement!
Al de prachtige foto's komen van MudSweatTrails en ByRyanPhotography.com.

Wat extra foto's voor de mooie sfeer;

Organisatorisch topoverleg

Wild spotten tijdens de HVT

Het beest, Pascal 'TrailRocky' van Norden.

Een drukke maand.

Alweer bijna 2 maanden geleden dat ik mijn laatste bericht heb geplaatst op mijn blog. Maar in de tussentijd ben ik lekker druk geweest en is er veel gebeurd. 3 Weken na de Trail des Fantomes stond de Strongmanrun alweer op het programma, 21km hardlopen met tussendoor nog even een stuk of 30 hindernissen. De week daarna was het tijd voor Winschoten waar ik de 10x10 estafette zou gaan lopen. Met 10 lopers 10km lopen, dit met een groepje samengesteld door mijn trainer Henny. Daarna ook nog de MudMasters die ik samen met Daniëlle zou lopen. Maar helaas heeft Dani een nieuwe blessure en gelukkig wou Marthijs haar plaat wel overnemen. En als laatste loop van mijn huidige schema zou daar dan de Hoge Veluwe trailmarathon zijn, maar daar heb ik het over in het volgende blog.

Strongmanrun 2014 

De strongmanrun was dit jaar ook een van mijn grotere doelen. Vorig jaar heb ik hem ook gelopen en ik vond het echt een geweldig evenement. Toen had ik nog geen idee wat me te wachten stond, dus startte ik gewoon ergens midden in het startvak (van 6000 lopers) en moest vooral in het begin erg veel inhalen. Ook waren het dat jaar 2 rondjes waardoor ik de 2e ronde achterliggers tegenkwam, een heleboel achterliggers. Maar toch mooi een 33e plek kunnen pakken. Dit jaar hebben ze er iets beter over nagedacht en hebben ze 1 parkoers gemaakt, met de eerste 3km ongeveer alleen hardlopen en mocht je kiezen in welk startvak je ging staan. Al werd 10 minuten voor tijd wel weer alles bij elkaar gegooid. Maar hier wou ik dus opnieuw een mooie prestatie gaan neerzetten.

Het begon die dag allemaal wat gehaast. Door een behoorlijke file van auto's voor het parkeren was ik redelijk laat op het terrein aanwezig. Stress dus! Snel even mijn spullen aandoen, tas weggooien en zo snel mogelijk naar het startvak lopen. Daar aangekomen zag ik dat alles al helemaal vol stond. Dat werd toch weer ergens in het midden starten, balen! Of toch niet? Vlak voor de start was nog een heel vak vrij. Normaal ben ik nooit echt brutaal, maar nu sprong ik in dat vak gewoon over het hek en sloot vooraan aan bij alle lopers. Er werd niet eens gek van opgekeken en ik werd gewoon begroet. Dat is mooi! Erg leuk sfeertje in het startvak en daar nog even gezellig lopen kletsen met medelopers. Over doelstellingen en het heerlijke weertje.

Toch ook wel wat spanning voor de start.

Even later kwamen er nog mensen voor ons staan, met bandjes om voor 1e 50 lopers en wat 'genodigden'. Zo zag ik Radmilo Soda van Obese en Erben Wennemars voor me verschijnen. 5 minuten voor tijd ging ook ons lint weg en kon ik ook daar weer tussen gaan staan. Toch nog op de 2e startrij.

We werden keihard opgezweept door goede muziek en op het laatst natuurlijk met z'n allen keihard aftellen. Toen was eindelijk de start! Bam! Gaan! Het ging meteen allemaal erg snel, ik probeerde een beetje voorin mee te gaan en de eerste 2 kilometer ging dit ook erg lekker. Lag op een 10e plek ongeveer. Het tempo voelde nog best goed, maar het ging wel erg hard. Alleen had ik geen horloge om, om mezelf in te houden. Het parkoers liep dwars door Hellendoorn, dit was erg leuk gedaan. De terrasjes zaten allemaal vol en er was erg veel publiek wat ons aanmoedigde. Al snel kwamen we bij de eerste obstakels, wat hooibalen op de weg. Geen probleem natuurlijk. Vlak daarna doken we het bos in en daar kregen we het eerste zware deel te pakken. Hell's deep, door een kuil van een aantal meter diep met alleen maar mul zand. Naar beneden ging erg lekker, naar boven is een ander verhaal. Dat werd al goed doorbikkelen. Weer boven aangekomen mochten we een klein rondje maken en kwamen we weer aan bij de kuil. Dit keer moesten we tijgerend omhoog. Gelukkig weer aangemoedigd door erg veel publiek ging dit ook nog redelijk. Maar ik merkte dat ik echt wat te snel was begonnen. Het werd erg zwaar. Maar ik lag nog steeds op een erg mooie 12e plek ongeveer. Dus gewoon lekker doorgaan!

Iets verder het bos in kwamen we bij de 'Skyfall'. Een metershoge trap, met treden van 1 meter hoog waar je op moest klauteren, waarna je glijdend door het water naar beneden mocht roetsjen. Dat was natuurlijk helemaal geweldig! 

Ook meteen lekker verkoelend water erna waar je doorheen moest en nog een bak met wat modderwater. Al was het niet echt plakkerige modder, gemiste kans ;).

Lekker verfrist kon ik weer mooi tempo maken. Ook over de verschillende obstakels die in de weg lagen. Wat muren waar we overheen moesten klimmen, van 1.5 tot 2.5 meter hoog. Een paar trenches waar je lekker kapot kon gaan en toen kwam het deel waar ik het meest voor vreesde. De studs. Dit was een deel langs een 'stuwwalletje' waar je op en af moest. Dat een keer of 5. Het is niet heel erg hoog, maar alles is weer mul zand en dat vreet energie. Aangezien ik al behoorlijk stuk ging werd het voor mij nog eens extra zwaar en hier ging ik dan ook wandelend naar boven. Man, waarschijnlijk ben ik nog niet eens op de helft van het parkoers en nu trek ik het al niet meer. Waarom moet ik ook altijd zo ontzettend hard starten. Ik baalde een beetje, een beetje erg. Vooral omdat ik wat lopers achter me aan zag komen die een stuk frisser oogden dan mij. Een daarvan was Erben Wennemars, dit vond ik dan wel weer grappig. Wat een kracht heeft die kerel en soepel haalde hij me in terwijl we naar boven liepen. 13e, 14e, 15e.... balen dit.

Wat was ik blij toen ik eindelijk de laatste stud gehaald had. Nu kon ik weer gewoon lekker rennen, maar even wat rustiger beginnen om op adem te komen en steeds weer iets versnellen tot ik een lekker tempo had. Maar zoals wel vaker bij een obstaclerun stond ik al snel weer stil. Dit keer op een stel banden. Altijd leuk om te bedwingen, alleen uitkijken dat je niet door je enkel gaat. Dit ging eigenlijk best soepel, ik weeg niet zoveel dus ik kan redelijk over de banden heen lopen zonder erdoor te zakken.

Daarna weer een heerlijke verfrissing door een duik in het zwembad. Borstcrawl is totaal mijn ding niet, dus gewoon lekker op een rustig tempo met schoolslag de overkant halen. Van het zwemmen moet ik het toch niet hebben dus kan ik beter weer wat op adem komen. Hierna volgde ook een wat makkelijker stuk. Een heel lang stuk gewoon lekker lopen met wat snelle obstakels. Een kleine halfpipe, over een stapel schoenen heen en tussen bokszakken door. Hier werd ik weer opgepikt door een andere loper die me aanmoedigde om bij hem aan te haken. Dit probeerde ik 5 minuten, maar moest hem daarna toch weer laten gaan. Mijn koek was een beetje op. Helaas het makkelijke deel toen ook. Want we kwamen bij de rivier aan en van de kaarten van de strongmanrun betekende dit dat we deze een aantal keer door moesten. Van de brug afspringen, de brug weer opklimmen met een touwnet. Onder een touwnet doorzwemmen en meer van dit soort ongein. Omdat zwemmen nog steeds niet mijn sterkste kant was werd ik hier weer bijgehaald door 2 lopers. Hier kon ik gelukkig wel bij aanhaken.




















Tot we bij mijn 'favoriete' onderdeel kwamen. De monkeybars. Dit gaat mij altijd heel erg soepel af. Eerst was het een klein stukje balanceren over boomstammen, waar ik al naast de 2 lopers kwam die me hadden ingehaald en toen ouderwets aapje spelen over de rivier heen. Uit mijn ooghoeken zag ik al dat het hun niet heel makkelijk afging en dat gaf me weer goede hoop. Snel weer wegsprinten na het obstakel en toen zag ik dat ik op hun alweer 300m voor lag. Mooi zo!

Dit gaf me allemaal weer een goede moraalboost. Het lopen ging ook weer wat beter en het volgende obstakel was ook grappig om te doen. We moesten dwars door een maisveld heen. Gelukkig lag het allemaal in 1 lijn, waardoor je niet kon verdwalen, maar met de handen vooruit gestoken om alle bladeren uit mijn gezicht te houden kon ik redelijk doorlopen. Het einde moest nu ook redelijk in zicht zijn wist ik van de kaart. Nog een paar snelle obstakels, een behoorlijk stuk zwemmen en weer eens lekker door de modder in de trenches. Gelukkig weer genietend van dit alles!

Bij het finishgebied aangekomen nog wat tijgeren, ditmaal met stroomdraden boven je hoofd en een stukje springen om vuur te ontwijken. Maar daar was dan eindelijk de finish zelf! Gered! Yes!!! Bertus stond als vanouds bij de finish te wachten om alle deelnemers op te vangen en hij kreeg natuurlijk een modderige knuffel. Dat hoort erbij! Mijn medaille in ontvangst nemen en lekker even schoongespoten worden door een tuinslang. Er was aan alles gedacht. Ook nog een container met water waar je nog wat kon afspoelen en je schoenen even kon wassen. Hier Erben weer tegengekomen en even mee gepraat. Hij vond het gelukkig ook best pittig. Al met al een ontzettend mooie dag gehad en een prachtige 17e plek gelopen op een deelnemersveld van bijna 8000 mensen. Een halve marathon afgelegd in 1 uur en 47 minuten en dat met obstakels. Doelstelling van top25 gered en dus kon ik terugkijken op een ontzettend leuke en mooie prestatie! Al was het ook goed afzien!

Yes, Finish!!!

10 x 10 Winschoten

De week na de Strongmanrun was dan ook meteen alweer de 10x10 van winschoten. Henny had hier een mooi groepje bij elkaar gezocht om te lopen en vond dat ik het ook wel verdiende om mee te doen. Ik had al doorgegeven dat het waarschijnlijk niet een hele snelle tijd ging worden omdat de voorgaande maand al zo inspannend was geweest. Met de Trail des Fantomes en vorige week nog de Strongmanrun. Maar ik zou mijn best doen.

Aangezien Winschoten helemaal in het verre noorden ligt was het die ochtend erg vroeg opstaan. Daniëlle bracht me toen naar Horst alwaar ik werd opgepikt door Marco en Gerben. Het was een mooi stukje rijden, maar gelukkig was het heel gezellig in de auto. Natuurlijk ging het vooral over hardlopen. Wat anders?

In Winschoten aangekomen was het nog een stukje lopen naar de andere lopers, gelukkig waren we goed op tijd. De meesten waren al aanwezig en hier was het ook weer erg gezellig. Even overleggen wie wat ging lopen, hoe het allemaal werkte met wisselen en dergelijke en natuurlijk het teamshirt even aantrekken. Ik was de 3e loper, dus ik kon van te voren ook mooi even kijken hoe het in de praktijk werkte met wisselen.

Gerben, een van onze snelste lopers mocht het spits afbijten. Natuurlijk met z'n allen supporten bij de start en daarna ons plekje weer opzoeken. Het was een drukte van belang in Winschoten doordat er meer dan 200 teams meededen geloof ik en er ook nog eens een 50km en 100km wedstrijd waren. Ook was het weer ontzettend lekker weer en was er erg veel support overal. Toen Marco bijna aan de beurt was gingen we maar even kijken hoe het wisselen ging. Er was 1 vak tegen een hek aan, de vorige loper moest dan over het hek de andere loper aantikken die zich dan door de rest van de lopers die aan het wachten waren heen moest wringen. Dit had wel iets beter geregeld kunnen worden, maar over het algemeen ging het best vlot en gelukkig gingen de meeste mensen wel aan de kant. Gerben kwam met een hele mooi 35.48 aan bij het hek, op een 3e plek. Aan Marco de taak om dit te behouden.

Na Marco was het mijn beurt om te lopen. Dus ik kroop in mijn coconnetje en begon aan mijn warming-up. Henny had verwachte eindtijden opgeschreven van de lopers en die van mij stond op 35.30. Aangezien mijn PR 35.58 is en ik nogal druk was geweest de afgelopen tijd had ik al doorgegeven dat ik blij zou zijn als het een 36er werd. Maar de verwachtingen gaven wel weer een gezonde spanning. Achter bij een schooltje was het erg rustig en daar kon ik dan ook lekker alleen even wat sprintjes trekken en wat rekken en strekken. Na een half uurtje ging ik naar het startvak. Marco zou niet al te lang meer op zich laten wachten. En inderdaad, even later kwam hij aangesneld. Nu zelfs op de 2e plek! Dit ging goed voor ons team.

Hij tikte me aan en ik ging op pad. Ondertussen was de temperatuur nog wat gestegen, over de 20 graden toch zeker. Dus het zou een lekker warme wedstrijd worden. Maar de benen voelden goed en ik ging gewoon lekker mijn best doen. Toen ik na 200 meter op mijn horloge keek zag ik dat ik net onder de 3 minuut per km liep. Oeps, dat is veel te snel! Iets rustiger aan dus, maar het voelde zo lekker. Bij de 400 meter kwam ik langs ons plekje waar ik keihard werd aangemoedigd. Nog eens kijken, 3'14/km, nog steeds te snel. Rustig aan, je moet nog 9.5km. Even later kwam de piep al voor de 1e km. In 3'25, dat is beter. Dit tempo gewoon lekker proberen vol te houden. Tot mijn verbazing ging me dit ook best makkelijk af. Het parkoers liep vol met andere lopers, van de andere teams en natuurlijk de 50 en 100km lopers. Deze raapte ik stuk voor stuk op, wat heel erg motiverend werkte. Soms liepen ze alleen met z'n 3en naast elkaar en moest ik even roepen voordat ik langszij kwam. De 2e en 3e km gingen nog in 3'30/km. Ik lag gewoon op schema om een sub35 te lopen! Gekkenhuis.

Maar de hitte speelde me wel iets parten en ik was bang dat ik gewoon te snel startte en mezelf kapot ging lopen. Dus ondanks dat het nog goed voelde liet ik het tempo iets vieren, net tot ik er niet al te veel moeite voor hoefde te doen. Geen pijn hoefde te lijden. Alsnog kwamen de kilometers allemaal ruim onder de 3'40 uit. Toen ik eenmaal de laatste bocht had genomen mocht ik weer iets harder van mezelf. Ik had al wat uitgerekend met de tijden die voorbij kwamen en ik geloofde het zelf nog niet helemaal. Maar toen ik Jorik aantikte en tegelijkertijd mijn Garmin uitdrukte zag ik er een prachtige tijd van 35.28 staan! Gewoon een halve minuut van mijn PR afgelopen en dat terwijl ik niet eens kapot was. 2 minuten na de finish was ik alweer rustig een drankje aan het drinken en kon ik een sprintje trekken naar het basecamp. Wat een prachtige race was dit! Voor het team ook nog de 2e plek kunnen behouden en we liepen zelfs iets uit op de 3e plek.

Niet veel later moesten Marco, Gerben en ik helaas wel weer de auto richting huis nemen. Aangezien Gerben in de middag nog een afspraak had. De andere lopers natuurlijk succes gewenst en in de auto alleen maar bezig geweest met de race zelf. We konden op internet realtime bijhouden hoe de andere lopers het deden en het werd nog ontzettend spannend of we de 2e plek konden behouden. We hadden gehoord dat het 3e team nog een laatste erg snelle loper had en wij hadden de snelste lopers in het begin. Maar gelukkig hadden we onderhand genoeg marge opgebouwd om toch als 2e te eindigen. Wat een prachtig resultaat! Het was ontzettend jammer dat ik er niet zelf bij kon zijn met de prijsuitreiking en dergelijke, maar toch natuurlijk supertrots op ons team! Allemaal super goed gelopen! Met voor mezelf een heel nieuw PR!


MudMasters Biddinghuizen 2014

Een half jaar geleden heb ik MudMasters Haarlemmermeer gelopen samen met Daniëlle. Dit was echt een ontzettend toffe dag en we hebben samen genoten. Maar vooral het water was toen erg koud. Dus we hadden besloten om het in september nog eens te doen! Helaas heeft Daniëlle door een blessure dit keer niet mee kunnen doen, maar hebben we Marthijs gevraagd of hij het voor haar wou overnemen. Met de dames als morele support en reporters hebben we dan ook samen MudMasters tot een goed einde gebracht. Ook dit was weer een ontzettend gave dag! Veel lol, elkaar helpen en lekker in de modder spelen. Hiervan geen verslag, maar wel foto's. En aangezien foto's meer zeggen dan 1000 woorden, veel plezier!