Sallandtrail 2015 - Dagje Salland...

Nog voor de wekker kijk ik op mijn telefoon. Lig ongeveer de hele nacht al wakker op bed, kan de slaap niet vatten. Of het door de nog aanwezig adrenaline komt, of omdat ik gewoon te uitgeput ben om te slapen weet ik niet. Ik weet alleen dat gisteren een dag was om niet te vergeten. Een dag vol hardlopen, emoties, afzien en gezelligheid. Moeizaam probeer ik op te staan, alles kraakt. Mijn voeten doen pijn van de blaren en mijn enkel is goed stijf. Mijn liezen willen ook al niet meewerken. Maar toch denk ik met een fantastisch gevoel terug aan gisteren...

24 uur eerder...

Nog voor de wekker kijk ik op mijn telefoon. Lig al de hele nacht wakker op bed. Vooral denkend aan vandaag, vandaag moet het gebeuren. Mijn langste afstand ooit staat op het programma. Een half jaar geleden toen we moesten inschrijven in een opwelling besloten om gewoon de 75km aan te klikken. Op dat moment was ik in het casino, dus een extra gokje wagen kon er wel bij. Bij 50km kom je toch langs start/finish en kan je rustig uitstappen. Maar naarmate de Sallandtrail dichterbij kwam werd de 75km toch een reëel doel en werd het schema daar ook op toegespitst. Dit jaar nieuwe records gezet op week- en maandtotalen en de trainingen liepen erg lekker. Tot aan 4 weken geleden toen ik na een 48 kilometer training in Duitslang mijn enkel overbelastte. Bijna 2 weken stilgezeten en daarna wat korte trainingen kunnen lopen. 2 weken terug een laatste test gedaan in het weekend. Als ik 20km kon volhouden zonder veel pijn wou ik het toch proberen. Tot mijn verbazing ging dit goed! Een week later de Mud Masters 18km gelopen en de laatste week was hij nog steeds iets gevoelig maar niet meer pijnlijk.

Maar nu stond ik dus om half 6 's ochtends naast mijn bed, klaar voor een intensieve dag. Alles was al klaargelegd en ik moest alleen nog even wat benzine tanken, broodjes pindakaas, een bakje koffie en een lekker glas bietensap. Rond 7 uur klom ik in de auto en ging op weg naar Nijverdal. Ik was blij met mijn beslissing om mijn thermoshirt met lange mouwen klaar te leggen, want onderweg dipte de temperatuur zelfs nog tot onder het vriespunt. Daar ging het lekkere weer van de week ervoor.

Aangekomen bij 'Het Ravijn' was het al meteen erg gezellig. Veel mensen die je toch bij veel trails weer tegenkomt en natuurlijk liep Bertus, de organisator van de Sallandtrail er rond en werd ik hartelijk begroet. Bertus had voor mij geregeld dat mijn enkel kon worden ingetapet, omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde. Boven in de massageruimte gaf Hein mij dan ook een mooi ingepakte enkel, bedankt hiervoor! Dit gaf me toch weer wat meer vertrouwen dat het wel goed ging komen vandaag. Maar anders kon je altijd bij 50km nog uitstappen. Nog even wat praatjes maken hier en daar, een paar keer naar het toilet en toen was het ineens nog maar 10 minuten tot de start. Dus maar snel naar buiten gehaast.

Spanning in het startvak (foto: door Berry Nieland: http://www.mijnalbum.nl/Album=7TKCR3UK)

Met het idee dat ik best ergens vooraan kon eindigen was ik ook vooraan het startvak gaan staan. Er liepen zeker nog meer sterke lopers mee, Christiaan van Meurs, die ook mee was in de 48km in Duitsland en daar erg fris liep. Ivo Lustenhouwer, waarmee ik nog eens samen ben gefinisht op de Hoge Veluwe Trail. Maar de grote afwezige was helaas Pascal van Norden, maar hij had een erg goede reden. Vond het jammer dat hij er niet bij was, maar het zou in ieder geval 1 iemand schelen die boven me stond.

In het startvak waren er in mijn hoofd nog steeds erg veel twijfels. Was gewaarschuwd dat het tapen misschien niet helpt en me erg kan gaan irriteren, was dit wel de juiste beslissing geweest? Houdt mijn enkel het sowieso wel 75km vol. Was mijn training wel genoeg geweest, langste afstand is nog steeds ruim 22km korter. Maar zoals altijd vervallen al die twijfels naar de achtergrond zodra het startschot gaat. Dan is het gewoon focus en lopen!

Eerste klimmetje (Foto Jan Schellekens).

Aangezien het gewoon een ontzettend lange afstand is was het in het begin temporiseren geblazen. Vooral erg rustig starten en hou dat ook vast. Maar iedereen die mij kent weet dat ik daar vaak best moeite mee heb. Het was dus vaak op mijn horloge kijken en weer wat rustiger proberen te lopen, maar vooral op de hele lichte afdalingen liep het tempo vaak terug naar de 4'/km. Het feit dat ik al vanaf het begin op kop liep en de voorfietsers voor me fietsten hielpen daar niet bij. Want onbewust probeer je daar toch aansluiting bij te zoeken.

Het eerste deel van de route was me al bekend van vorig jaar en een van de verkenningstochten met Bertus. Mooie bospaadjes met wat klimmetjes en dit jaar ook nog wat omgeploegde paadjes voor wat extra moeilijkheid. Het gat met de nummer 2 werd steeds wat groter en na een paar kilometer zag ik niemand meer achter me. Niet dat ik me daar druk om maakte, want ik wou gewoon mijn eigen race lopen. Met een voor mij zo goed mogelijk resultaat. Voor mijn overbelasting had ik misschien zelfs de hoop om onder de 6 uur te kunnen lopen, maar door een maand bijna niet trainen was dat bijgesteld naar 6.5 uur.

Op kop, met de fietsers. (Foto Martin van der Veen)

Na een uurtje lopen en ongeveer 13km verder kwamen we bij de eerste drankpost. Aangezien ik maar 6 gelletjes in mijn voorvakjes kwijt kon had ik besloten om de drankposten goed te benutten. Dus even stoppen, 2 glazen sportdrank achterover, wat zoute sticks en banaan. Daarna snel weer verder. Misschien verloor ik dan wel een minuutje, maar zo zou ik het wel langer volhouden.

Vlak voor de afslag van de 75km werd ik vergezeld door 2 nieuwe voorfietsers. Deze fietsten iets dichterbij en dit gaf me ook wat meer afleiding. Onderweg gezellig kletsend gingen de kilometers wat sneller voorbij. Toen op een open veld ook nog eens 3 reeën vlak voor mijn neus het veld overstaken kon het helemaal niet meer stuk. Wat is het toch een prachtige trail. Bovenop de Lemelerberg aangekomen heb je ook nog eens een prachtig uitzicht over een weids landschap met boerderijtjes en bos. Wat was het eerste deel genieten geblazen!

De verzorgingspost op 24km deden we nog eens aan op 34km, deze keer was ik al een stuk minder fris. Mijn enkel begon iets op te spelen en het lagere tempo begon me al een heel stuk beter te liggen. Zelfs dat werd soms al best zwaar. Met de gedachte dat ik nog maar een marathon hoefde te lopen wou ik niet weten hoe me dat zou afgaan. Mijn hemel, waar was ik aan begonnen, nu begint het pas een beetje.

Ondertussen kwamen we weer op het parkoers terecht van de 25km. Deze waren 2 uur later begonnen, dus er liepen nog genoeg mensen. Deze mensen dienden als mooi richtpunt om naar toe te lopen. Natuurlijk iedereen even aanmoedigen en succes wensen als ik langskwam. En voor je het weet sta je opeens bovenaan de 'Kuil'. Een groot gat in het bos, gevuld met mul zand. Alsof er een mierenleeuw onderaan staat te wachten om iedereen op te slokken. Makkelijk om in te lopen, maar eruit komen is nog een beste klus! Met korte pasjes en mijn blik op de uitgang van deze val lukte het net.

Foto: Irma Jonkman (https://plus.google.com/photos/105733923031787248050/albums/6126204072150021713)

Vorig jaar vond ik hem al vervelend na 23km, maar nu na 48km was het nog een geval apart. Gelukkig wel goed overleefd. Uit ervaring wist ik dat het finishgebied niet ver meer was en ik kwam ook nog eens Willem tegen. Die was bijna klaar met de 25km en ik nam hem meteen maar even mee op sleeptouw, hij zat er best doorheen. Met een beetje aanmoediging sloot hij toch bij me aan en konden we zelfs nog een beetje kletsen.

Aan de rechterkant van het pad doemde het zwembad al weer op, nog maar een klein stukje voor Willem, maar voor mij was het toch nog niet helemaal klaar, of toch wel. Stoppen of doorgaan. Hoe voelt het nu eigenlijk? Wat is de schade, 2 blaren aan de binnenkant van beide voeten door zand wat in mijn schoenen was gekropen. Mijn enkel die nog steeds zeurde maar niet pijnlijk werd. Na 50km vonden mijn benen het toch ook wel zwaar worden.

What the hell, je hebt er al 50km opzitten, dan moet die 25km er toch ook nog wel inzitten. Opeens hoorde ik Pascal van Norden weer praten, vorig jaar na zijn 75km overwinning. Alles na de 40km is toch wel zwaar. Logisch ook, dus maak het maar gewoon af. Dus liet ik de finish nog even links liggen. Weer wat eten, lekker bekertje bouillon erin en een glas cola. Bertus even laten weten hoe het gaat, fotootje maken en weer gaan.

Het opstarten na de verzorgingspost werd ondertussen steeds zwaarder. Mijn enkel begon dan wel te protesteren, mijn benen ook. Maar ik wist dat dat na 5 minuten wel weer weg was. Weer even de benen los lopen. Met meteen een klim door mul zand gebeurde dit dan ook snel en we waren weer op pad. Klein stukje asfalt en op naar de Sallandse heuvelrug en de prachtige heide waar ik al zovaak over gehoord had.

Vanaf hier werd het echt een mentaal spelletje, het aftellen van de kilometers. Het blijven eten en drinken terwijl ik er echt geen zin meer in had. Het blijven doorlopen, ook op de klimmetjes, gewoon blijven gaan. Ik verbaasde mezelf dat ik nog steeds redelijk tempo kon houden, ik kon nog steeds naar mensen toe lopen en zelfs voorbij gaan. Kijk gewoon naar die hesjes voor je en ga daar achteraan. Bij de volgende post toch weer stoppen en eten. Je moet wel, anders loop je hem straks echt niet uit. Waar is de voorfietser? Oh, die is ook even lekker wat aan het eten. Ga je mee? Waarom heb ik nog geen kramp gekregen, wacht hij tot vlak voor de finish net als bij Ronnie?

Gelukkig kreeg ik nog wel wat mee van de mooie omgeving, leuke klimmetjes op prachtige heidevelden. Deze werden wel erg zwaar, waarom wordt het lopen zo zwaar, oh we gaan omhoog, wel logisch. Gewoon blijven vasthouden, zometeen gaat het weer vlak en wordt het weer makkelijker. Na 60km pijn in mijn liezen, dat kan er ook nog wel bij. Zwaar is het toch al. Jemig, hou houdt iemand dit vol? Welke gek begint hier aan? Ohja, ik.

Soms kwam je weer bekenden tegen, altijd weer een oppepper. Zo liep ik langs Peter, even succes wensen en hoe gaat het? Ja pijn, natuurlijk. Maar even later hoorde ik ineens iemand aan komen sprinten, zou dat de nummer 2 wezen die me in komt halen? Maar nee hoor, het was Peter die nog even een foto wou maken. Dus die kon na 45km nog wel even een sprintje trekken, helaas mislukte de foto, dus ging hij nog een keer! Helaas liepen er toen net 2 mensen in beeld, met de tong op zijn schoenen moest hij het opgeven, dus werd het een fotootje in mijn stofwolk. Maar dat was wel even een mooi moment en weer wat afleiding.

Trailfotograaf Mischa, van trailfoto.nl deed hetzelfde kunstje, maar had een iets snellere camera die me wel kon vastleggen. Deze foto's verschijnen nog op zijn site, maar zijn ook te vinden op http://www.oypo.nl/mischa-visser/.

Ok, aangekomen bij de laatste verzorgingspost. Nog zo'n 6km te gaan. Dat moet lukken, pak alleen even snel wat winegums en een glaasje bouillon. Deze keer mijn benen niet stil laten staan, dat gaat fout. Waar is die fietser nou weer, oh, weer rustig wat aan het drinken, zie je zo! En weer door, gewoon even opstarten. Auw, man die benen. Ah daar is de fietser ook weer, erachteraan! Moeten we nog veel klimmen? Oh, alleen een klimmetje nog. Moet lukken. Kom op benen! Laatste stukje! "Hé Jeroen" hoor ik ineens roepen. Loopt daar Robin Kinsbergen, wat een topper! Sorry, ik moet blijven gaan! Anders kom ik nooit meer op gang! Even een highfive en weer door. Weer klein stukje asfalt, onder een tunneltje door en weer omhoog het bospad op. Oei, mijn hamstrings. Heel klein beetje een krampscheut, dit ga je me deze keer niet flikken! Iets opletten, nog kleinere stapjes omhoog. Bam, we zijn boven! Nu alleen nog langs het zwembad en weer naar beneden.

Bam! Teen tegen een boomwortel, uit mijn evenwicht en bijna schiet het in de kramp. WAT DOE JE! Door mijn korte pasjes kon ik nog net mijn evenwicht bewaren na 2 stappen en kramp schiet niet door. Let nou op! Nog zo'n klein stukje! In de verte doemt opnieuw het zwembad weer op. Het is daar een drukte van belang, zoveel mensen die al gefinisht zijn. Een paar bekenden spotten de fietser en daarna ook mij, hoor ze juichen, wat gaaf! Even komen toch de emoties los, ik ga het gewoon doen. Ik loop gewoon even 75km, in een keer, hoe krijg je het voor elkaar! Wat een euforisch gevoel, geluk! Ik kreeg weer even vleugels, de vleugels die ik heel wat kilometers terug was kwijtgeraakt. Even uitkijken met de laatste afdaling en dan aanzetten naar de finish! Zelfs nog een kleine eindsprint zit erin!

Toch nog zó dichtbij de 6 uur gekomen, dat overtrof ruimschoots mijn verwachtingen! Zo lekker ging het, natuurlijk ontzettend veel pijn, veel afzien, maar het was het waard! Het was genieten!

Natuurlijk stond Bertus iedereen op te wachten, dus werd ik opnieuw hartelijk begroet. Hij was trots op mij, ik was trots op hem. Wat heeft hij hier weer een feest van gemaakt. Wat een gave trail is het en wat een boel ontzettend vriendelijke vrijwilligers! Allemaal toppers en natuurlijk iedereen bedankt hiervoor!

Robin vlak na mij gefinisht.

Na het aanvullen van de nodige energie was het een gezellige boel! Foto's maken en verhalen uitwisselen. Sander en Jeffrey die de 25km liepen hadden een enorm mooie prestatie geleverd en waren al lang en breed binnen. Maar ze waren er nog, hulde hiervoor! Yöran, die de 50km liep en ik ergens op het eind nog tegenkwam werd met luid gejuich binnengehaald, wat een topper! Wat een goede dag was het voor zo'n mooie trail. Daarna lekker douchen en de opgebouwde stijfheid er een klein beetje uitgezwommen. Dat voelde toch wel erg goed! Daarna durfde ik pas de auto in te stappen en de laatste kilometers van de dag te maken. Blij dat dat er minder waren dan de kilometers die ik net gelopen heb!

Mud Masters 2015, Ooorah!

Vandaag meegedaan met de MudMasters 18km, in het alfa-startvak. Wat betekend dat je lekker moet knallen voor een mooie tijd. De 1e 20 finishers kwalificeren zich voor het WK OCR in Amerika, niet dat ik daar heen ga, maar toch een leuk feitje . 
De hele week al zenuwachtig, vooral omdat ik dacht dat ik misschien wel kans maakte op de winst. Wat natuurlijk supergaaf zou zijn! Vannacht dan ook redelijk slecht geslapen, al heb ik tegen de verwachting in nog wel íets kunnen slapen. In alle vroegte op pad gegaan, 7.15 uur in de auto om rond 8.15 uur in Haarlemmermeer aan te komen. Nog lekker rustig omdat we pas om half 10 startten, maar er werd aangeraden om er sowieso een uur vantevoren te zijn, nou ok! Even rustig banaantje eten, water drinken, startnummer ophalen enzo en definitieve keuze maken voor kleding. Dat werd dus toch lang/lang, met thermoshirt lang en shirt eroverheen. Daarnaast speciale handschoentjes voor Obstacle-runs.

10 minuten voor tijd mochten we het startvak in, natuurlijk meteen maar vooraan gaan staan en daar gezellig meedoen met de warming-up. Pompende beats uit de speaker en ook nog een beetje dansen. Lekker hoor! Ouwehoeren met de mensen om me heen, vooral Elte en Alexander, die ik later nog zou zien, een behoorlijke tijd.

Links van mij Elte en rechts Alexander.

Aftellen vanaf 10 en daar gaan we!  Ik wou niet al te snel starten, om op het eind ook nog wat over te hebben, maar wel een lekker pittig tempo. Dit betekende meteen dat ik ook vooraan bleef lopen, al zaten er een paar lopers op mijn hielen. Tempo steeds kleine stukjes laten zakken en kijken wat de anderen deden. Die bleven rustig op hun plek, dus ik vond het wel goed! Paar hooibalen over en even later nog een paar en nog een paar etc.. 

Dit waren de lage balen, eitje natuurlijk. Wat verderop kreeg je ook nog dubbele balen. Die tot aan mijn hoofd kwamen. Dus dat was wel even springen. Gelukkig ging dit allemaal probleemloos! Toen kwamen we bij de Piramide.

Daar lagen ook nog wat hooibalen op de trappen, om het makkelijk te maken. Maar deze gingen weer lekker soepel. Hebben al die hoogtemeters in Nijmegen voor het trailen toch geholpen! Aan de andere kant weer naar beneden hollen en voor een 2e keer omhoog, dit keer niet over de trap, maar gewoon het gras. Ondertussen liepen we nog maar met 3 man vooraan, Elte, Alexander en ik, het gat met de rest van het startvak werd steeds groter. Het tempo was ook nog goed vol te houden, als het zo kon blijven had ik op het eind nog genoeg over om te versnellen.

Hier doen we aan synchroonlopen.

Toen kwamen we bij de Slo-mo Mud, een deel van het parkoers die volledig om is gewoeld. Nu hebben de eerste lopers er nog niet heel veel last van, modder is nog niet aanwezig en met een kleine lichte pas kan je redelijk tempo maken. De lopers hierna krijgen het steeds wat moeilijker.  Hier kon ik zelfs nog een klein gaatje slaan met de 2 achtervolgers, maar dat gaatje werd teniet gedaan toen we onder een brug doormoesten. Door het water. Ijskoud water... Brrr, dit had voor mij niet gehoeven  . De eerste 10 meter vielen nog iets mee, maar daarna gaat het prikken, steken en wordt ineens alles gevoelloos. Auw, dat gaat echt pijn doen. Maar wel een goede motivatie om zo snel mogelijk erdoor te komen.

Net onder de brug vandaan, met z'n 3en uiteraard.

Gelukkig zaten er nog wel balken aan de zijkant waar je je aan kon voorttrekken. Maar hier liepen we weer met z'n 3en uit. Toen raakten we wat aan de praat, je moet toch wat te doen hebben onder het lopen. Het leek wel een theekransje onderhand. Alexander en Elte gingen beide naar het WK, althans, als ze top20 haalden, maar dat was al bijna niet meer te missen. Alexander ging morgen ook nog 10k bij de CPC lopen en ze vonden mij een mafkees dat ik volgend weekend een 75km trail had staan. Zo ging de tijd lekker snel voorbij, wat leuke obstakels gepasseerd, ook wat survival-achtige obstakels, erg leuk! Maar best pittig! Zoals een lange balk met 2 touwen die als een ring eromheen zitten. Waarbij je met je handen aan die touwringen moet hangen en dan zelf die ringen langs de balk moet schuiven.
Zoiets:

Nog altijd gezellig met z'n 3en.

Ook moest je tijgeren over autobanden heen, trenches met modder/water, die nog niet heel modderig waren en nog veel meer. Na een kilometer of 15 waren we nog steeds met z'n 3en aan het lopen. Toen kreeg ik het briljante idee om mijn handschoenen maar even uit te doen. Het werd onderhand toch al iets warmer en met de monkeybars die nog kwamen leek me dat iets makkelijker. Dus die dingen achterin mijn kontzak gedaan en lopen maar. Tot we ineens weer moesten tijgeren, maar dan met echt prikkeldraad er net boven, best heel laag. Die bobbel van mijn handschoenen bleef op een gegeven moment ook steken daarin, balen! Ik proberen los te halen, maar de andere 2 waren onderhand al weer verderop, toen had ik het gehad en trok gewoon mijn lange tight kapot. Doortijgeren! Het gat was helaas al gevallen, toch zeker zo'n 500 meter. Ook kreeg ik door dat getijger in de blubber ineens hele koude handen, goed idee geweest die handschoenen uitdoen. Balen! Nou ja, had qua conditie gelukkig wel wat over en zette de achtervolging in.

Nog maar weer eens door het water, zulke koude voeten!  Het waren onderhand een beetje klompjes geworden en ik hoopte toch echt dat dit de laatste keer was. In totaal al een stuk of 5 keer een behoorlijk stuk door water moeten baggeren. Maar we waren er bijna en nu kwamen de laatste paar obstakels. 3 meter hoge muren, die redelijk soepel gingen en waarbij ik bij de laatste muur Alexander tegenkwam. Die kwam er maar niet overheen, dus maar even helpen. Eerst tilde hij mij eroverheen met een handje en daarna ik er weer omheen om hem eroverheen te krijgen. Hierna de monkeybars, maar mijn handen waren zo koud dat ik er toch echt niet meer soepel overheen kwam. Dit koste mij weer behoorlijk wat tijd en nog maar weer eens balen van die handschoenen. Ik wou ze ook niet meer aandoen, omdat het latex/neopreen handschoentjes zijn, die erg strak zitten. Waardoor je er dus wel even mee bezig bent. Tot overmaat van ramp kwam ik ook al niet eens meer over de Piperunner heen in 1 keer. Ik hing wel aan de bovenste rand, maar ik kreeg gewoon geen kracht meer in mijn handen om me op te tillen. Dus maar laten zakken en teleurgesteld de lage kant gepakt.

Gelukkig kwam daarna alleen nog maar 1 keer tijgeren, onder stroomdraden door en daar was de finish! Ondanks dat foutje van de handschoenen toch nog de 3e plek kunnen behouden en daar was ik toch wel erg blij mee! De 2 anderen waren op mij aan het wachten en het was weer ouderwets gezellig!  

Nog lekker even na lopen praten, beide dachten dat ik als 1e zou finishen, hoe makkelijk ik liep. Maar ze waren zelf toch ook echt hele sterke lopers. Het was in ieder geval een goed leermomentje, volgende keer als het fris is, gewoon lekker je handschoenen aan laten!  En nu kan ik hun volgen op hun weg naar het WK, wat ook erg tof is!

Al met al super tevreden met mijn prestatie! Weer wat nieuwe vrienden gemaakt en weer lekker kunnen beuken. Leuke dag!