Toch was het nog kantje boord, het herstel ging veel minder snel dan gedacht na de 75km. Na 3 weken liep ik nog rond met een redelijk hoge hartslag en steeds wat pijntjes hier en daar. Zo was ik voor mezelf aan het afvragen of ik niet beter de afstand naar 18 of zelfs 12 kon omzetten. Toen ik hoorde dat Elte en Alexander hun afstand ook al hadden omgezet werd dit nog versterkt. Ook had ik nog in mijn achterhoofd dat de Koning van Spanje Trail ook weer 2 weken later was en hier wou ik toch wel een voor mij goede prestatie neerzetten, kijken hoe ik sta tussen al die toppers.
Tot de organisatie van de Stormloop de trofee op Facebook neerzette:
De dag voor de run even alles klaarleggen. Je mocht gelukkig een dropbag afgeven voor bij het checkpoint waar je elke ronde langskwam. Dus deze tas even klaarmaken, banaantjes erin, 2 bidons met Herbalife Prolong, 6 Born Cafeine gels en nog wat koek voor als ik wat normaal voer wou. Kleren natuurlijk klaarleggen en naar bed, op hoop van zegen.
De hoop was ongegrond en zoals het mij betaamt heb ik die nacht weer bijna geen oog dichtgedaan. Spanning, spanning overal! Toen ik hoorde dat de vogels een beetje begonnen te fluiten ben ik ook maar opgestaan. Lekker ontbijtje met broodjes stroop, koffie en bietensap. Pre-race rituelen zijn dat onderhand geworden en dat helpt voor mij erg goed! Daarna de auto in en op weg naar Zandvoort!
Daar aangekomen meteen allemaal bekenden tegengekomen, erg gezellig! Beetje ouwehoeren hier, ouwehoeren daar etc. Spullen wegleggen, dropbag afgeven en 3x naar het toilet. Al vrij snel mochten we het startvak al in, de Stormbazen waren de eerste startgroep van de dag, allemaal met een Stormbazenshirt en allemaal het nummer 88. Er was iets mis gegaan bij de organisatie, beetje een amateuristische fout, maar dat werd opgelost door het nummer met watervaste stift op je voorhoofd te kalken. Geen probleem natuurlijk!
Bijdehand als ik ben natuurlijk gewoon vooraan gaan staan in het vak. Al was er nog genoeg ruimte voor me, maar iedereen bleef achter me staan. Ach, je had ook genoeg tijd om je plaats te vinden tijdens de run natuurlijk. Daar ook weer gezellig ouwehoeren, Elte en Alexander waren er ondertussen ook en kwamen ons aanmoedigen voordat ze de 18km gingen lopen een half uurtje later.
Even een leuke warming-up gedaan, beetje dansen, beetje springen en boksen enzo, lekker in het zonnetje dus warm werd je al snel. Al best snel begonnen ze dan ook met aftellen! Spannend!
Knal!
Hop, rennen! Eerste obstakel was meteen de start, dus snel eronderdoor en over een muurtje heen. Ik was er als een van de eersten, dus kon meteen klimmen. Als je iets verder naar achter stond zorgde het wel iets voor een opstopping, maar het betekende ook dat je meteen ruim baan had als je wel eenmaal op weg was. Die weg was een prachtig stuk circuit, erg gaaf!
Het was eindelijk begonnen, probeer gewoon lekker te lopen en zie maar hoelang je het volhoudt en wat de rest doet. Het tweede obstakel wat we tegenkwamen was de grindbak, met daarin wat tonnen waar we overheen moesten springen. Het grind was wat zwaarder lopen, maar het viel me alleszins mee. Hop, even de bandenstapel over... Krrrgggkk, auw, f(&%#. Niet goed opgelet, tijdens het afspringen van de bandenstapel per ongeluk midden in een band gaan staan en mijn scheenbeen opengehaald aan de rand van de band. Heel slim, nou ja, hopen dat er hier in Zandvoort geen vleesetende bacterie rondwaart en gewoon doorgaan. Het wordt vanzelf minder pijnlijk en het zal heus niet het laatste wondje zijn.
Richting het 3e obstakel liepen we met z'n tweeën, Dennis en ik. Dennis kende ik al van de trails, hij loopt ze ook vaker en vorige week had hij ook de Marathon van Rotterdam gelopen. Gelukkig maar, er zijn ook mensen die gekker zijn dan mij! Het 3e obstakel was meteen een water/modderobstakel. Je moest onder balken doorkruipen die net boven de modder hingen, dat was dus lekker een nat pak halen. Gelukkig was ik redelijk warm gekleed, dus ik kon wel wat afkoeling gebruiken. Daarna een heuveltje van mul zand en weer wat balken. De toon was gezet! Met zompende schoenen gingen we verder. Een duintje op! Leuk, dat kan ik wel! Bovenop het duin een mooie singletrack en rechtsbeneden zagen we het circuit liggen met pionnen en lint. Daar gaan we dus op af! "HE, JULLIE MOETEN NAAR LINKS!" werd er geschreeuwd vanaf een karretje wat aan kwam rijden. Wij in verwarring, weer het duin opklauteren en warempel, als je links over een vangrail klom zag je daar beneden ook nog wat lint. Lekker duidelijk! Maar gelukkig waren de Marshalls er.
We moesten snel weer omhoog en kwamen ergens anders het circuit weer op. Door een container met banden. Een andere loper had ons ook bijgehaald en was een beetje om ons heen aan het lopen. Dan weer wat voor ons, dan weer wat achter. Laat hem maar gaan, we hebben zat tijd. Muurtje over die geheld stond, best lastig te nemen en de bovenkant was nog best scherp. Dat voelde je nog wel even, maar kon er ook wel bij. We zijn wel wat gewend. Weer wat duintjes op, met banden op de weg en een stel vlonders overlopen. Geen problemen!
Lagen er hier nog vlonders op het water, mochten we even later wel gewoon gaan zwemmen, brrr.. dat was even koud. Weer even wennen ook, zwemmen met kleren en handschoenen aan. Kreeg een beetje het idee dat je niet goed kon afzetten in het water, maar het ging net goed en weer lekker afgekoeld kwamen we er weer uit. Dat werd weer aanzetten om warm te worden. Tussendoor nog wat andere obstakels, als muurtjes waar je overheen moest en balken die hoog en laag hingen waar je onderdoor moest en overheen. Zoveel indrukken dat ik helaas niet alles meer weet.
Maar het volgende obstakel herinner ik me nog heel goed. Hekwerk, een paar delen van hekken die over een stuk water hingen. Hier moest je dan onderdoor schuiven. Dat water was koud! Dat hek hing erg laag! Mijn ademhaling was daardoor zo verkrampt dat ik een lichte vorm van paniek voelde. Zo snel mogelijk erdoorheen proberen te komen, wat weer veroorzaakte dat ik teveel water spatte en alles over mijn gezicht ging, krijg geen lucht! Brrr... zo koud ook! Wat een $#$%-obstakel. Gelukkig was ik niet de enige en was Dennis het roerend met me eens, het was geen fijn obstakel. Begon al aan mezelf te twijfelen, ben ik dan zo'n mietje. Wist niet of ik dit nog wel een keer of 3/4 wou gaan doen.
Mentaal klapje was dit dus wel, nou ja, nu is het ook goedgegaan. Dus waarom zou je je druk maken, kijk eerst maar even wat er nog meer op je pad komt. Dat was een tafel. Een tafel van een meter of 2 hoog waar je maar moest zien hoe je eroverheen kwam. Mezelf optrekkend ging dit best redelijk, mijn armen voelden nog goed en met een klein beetje steun van de zijbalken kwam ik erop, eraf ging een stuk makkelijker, al was de val hoger dan ik dacht. De wasstraat was het volgende obstakel, over een klein muurtje klimmen en door een schuimbak. Helaas was de schuimmachine er al snel mee gekapt, dus lag de bak maar voor de helft vol. Dit was meteen de laatste keer deze dag dat we het schuim gezien hadden, helaas!
Het doolhof kwam daar weer na geloof ik, als de laatste obstakel voor het checkpoint. De weg was snel gevonden, maar 1x een verkeerde route gelopen en we konden ons tegoed doen aan ons eigen eten. Meteen een paar slokken Herbalife Prolong erin en even wachten op Dennis. Zijn tas was er niet, dat was wel even balen. Slokkie van mij en weer doorgaan. Het tweede rondje in. Dit rondje was wat meer hardlopen. Hardlopen over tribunes, op en neer, op en neer. Hardlopen met een zandzak op je rug, over heuveltjes en nog wat muurtjes. Ook nog lopen met een band om je nek en over wat hekken klimmen, met band. Later kwamen we erachter dat we de band al eerder weg mochten leggen, nou ja, het was wel gezellig zo. Band weer weg en weer door! Duintjes over, leuke singletracks weer, helemaal in mijn nopjes. Ondertussen nog steeds gezellig ouwehoerend met Dennis. De andere loper hadden we ondertussen al weer een tijdje achter ons gelaten. Ik wou dit keer wel echt voor de winst gaan, dus ik moest nog maar even zien of ik Dennis ook een keer achter me kon laten. Al was daar natuurlijk nog wel 4 uur de tijd voor.
Het tweede rondje kwamen we weer aan bij 'Hekwerk'. Vol spanning kwam ik er op af. Gewoon doen, net ging het goed, nu moet het ook lukken. Die spanning zat er toch al wel een hele ronde in, dat merkte ik vooral toen ik er weer eens goed naar keek. Het middelste deel van de hekken was weggehaald en de hekken lagen ineens wat hoger. Er viel een last van me af, nu kon niets me meer tegenhouden vandaag. Door alle mensen die er doorheen zijn gegaan was het water ook nog eens wat warmer, dus het werd helemaal geen probleem meer. Blij en weer een stuk positiever gingen we weer op weg voor nog meer rondes.
Ergens midden in de 3e ronde moest ik naar het toilet, gelukkig stonden er genoeg langs het parkoers. Dus ik Dennis in zijn eentje op pad gestuurd en zelf even het hokkie induiken. Toen ik er weer uitkwam zag ik meteen 3 andere stormbazen voor me uit lopen op het parkoers, die zaten dus dichter achter me dan ik dacht. Dat geeft toch weer wat concurrentie dan! Dennis zou iets rustiger verder lopen, dus ik zette een tandje aan en ging maar even kijken of ik de andere 3 voorbij kon. Na een halve kilometer en wat trappen op de tribune was ik er voorbij. Voor ik eindelijk bij Dennis was duurde nog wat langer. Het hogere tempo voelde alleen zo goed dat ik even kort met Dennis sprak en zei dat ik op iets hoger tempo verder ging, daar had hij vrede mee. Gelukkig! Dus gas erop!
Natuurlijk waren er ondertussen ontzettend veel andere mensen gestart die ook op het parkoers liepen, het was dus 1 groot inhaalfestijn. Door het shirt wat je aanhad kreeg je ook ontzettend veel aanmoedigingen van de andere lopers. Zelf ook iedereen aanmoedigend ging ik bij vele voorbij en gaf me dit weer een extra moraalboost. Ik liep gewoon op kop, op een tempo wat ik niet eens wist of ik het wel zo lang nog vol kon houden. Maar we gaan het gewoon proberen, je wordt niet zomaar Stormbaas natuurlijk!
"HE STORMBAAS!", Elte en Alexander zagen me aankomen, ze waren zelf verkeerd gelopen op de 18km en hadden maar besloten om een CrossXVest op te halen en daarmee het parkoers te gaan lopen. Maar toen ze mij zagen wouden ze me wel een stuk ondersteunen, tof jongens! Dat is echt heel gaaf! Ze hadden allebei 6kg aan gewicht in het vest en daardoor hadden ze het wel zwaar. Mijn tred ging nog erg soepel dus kon ze lekker even afmatten. Gezellig kon ik weer even wat ouwehoeren en na een half rondje moesten ze me toch laten gaan. Ik ging het afmaken, elk rondje bij het checkpoint nam ik weer nieuwe energie. De Herbalife Prolong icm de gelletjes deden het uitstekend voor mij. Ook bij elke waterpost langs het parkoers nam ik 1 tot 2 glazen water en een stuk banaan. Kramp bleef uit en ik kon maar blijven gaan. Dit kon me niet meer ontglippen! Er waren nog wel een aantal lopers die 1 rondje achter me aan kwamen, maar volgens de vrijwilligers bij het checkpoint zat er wel een beste tijd tussen. Alle vrijwilligers had je op een gegeven moment zo vaak gezien, dat je ze wel kende, wat grapjes maken af en toe en bedanken natuurlijk. Er heerste echt een goede sfeer bij deze loop! Andere lopers op het parkoers lieten me vaak voorgaan, al hielp ik waar nodig zelf ook mensen over obstakels heen natuurlijk. Voor wat, hoort wat! Het mooiste momentje was nog wel bij het tijgeren onder banden door, daar was het een drukte van jewelste en toen de achterste zag dat er een Stormbaas aankwam riep hij het naar voren. Er werd meteen een pad voor me vrijgemaakt en met een kop als een boei werd ik onder hevig gejuich door het obstakel heengesleept. Erg gaaf!
Ik kwam een kwartier voor 5 uur langs het checkpoint, voor de 8e keer onderhand. Ik had er op dat moment al 48km opzitten. Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden met dat trage herstel na de Sallandtrail. Maar het liep nog zo soepel en ik wou het gewoon afmaken als een echte baas! Gewoon nog een laatste rondje doen dus! Het was het langste rondje wat op het programma stond, de 7km met de waterobstakels enzo, het werd een ererondje voor mezelf. Gunde mezelf wat meer rust, gewoon lekker achter de menigte aanhobbelen als het druk was en waar het kon lekker doorlopen. De laatste keer bij het checkpoint werd ik al gefeliciteerd door wat mensen en Alexander en Elte waren er natuurlijk ook aanwezig. Ze wouden me even uitlachen hoe ik de laatste 2 finishobstakels overkwam. Vooral de Funky Monkey was erg tof, maar ook best zwaar. Dikke stalen buizen die met natte handen erg glad waren. De eerste keer viel ik dan ook als een baksteen naar beneden. Ach, gewoon nog een keer proberen, toen lukte het wel! De ringen in en daar slingerend je benen in het net proberen te gooien. Best lastig! Maar na een aantal keer proberen lukte het me toch en kon ik het laatste obstakel ook makkelijk passeren. De Finish! Gehaald! 5,5 uur lang doorgebikkeld, 55km afgelegd en weet ik veel hoeveel obstakels! Trots!
Er was van alles geregeld voor alle helden die de Stormloop hadden getrotseerd, je kon je meteen afspoelen met fris water. Er stonden Hot-tubs, met heerlijk warm water om even in te relaxen en je kreeg zelfs een muntje voor een heerlijk broodje Hamburger, die smaakte me dan ook wel erg goed! De Hottub was ook echt heerlijk, vooral na al dat koude water van vandaag! Maar wat me nog het beste smaakte, was de overwinning. Iemand van de organisatie had me al opgezocht en me medegedeeld dat ik inderdaad de Stormbaas was van deze editie en ik mocht me melden voor de prijsuitreiking. Natuurlijk ondersteund door Alexander en Elte heb ik de ontzettend gave schaal in ontvangst mogen nemen! Die krijgt een prachtig plekje op mijn slaapkamer, wat een dag!!!
