Na een kilometer of 5 en 'de muur', een beklimming van een erg steil trapje, voelden mijn benen ineens leeg. Totaal leeg. Het werd dus ineens keihard werken om een beetje bij te blijven. Nou kende ik dit wel een beetje van de Koning van Spanjetrail, waar het na verloop van tijd steeds weer beter ging. Dus daar kon ik nog een beetje kracht uitputten. Als je zometeen warm gedraaid bent zal het wel weer makkelijker gaan. Maar dat duurde me toch iets te lang, ik kreeg koude rillingen en kippenvel en mijn benen voelden steeds leger. Gelukkig stond Thomas Dunkerbeck ineens langs de kant die iedereen goed aanmoedigde. Dit gaf me weer wat mentale kracht om toch door te zetten. Even later stond hij er weer, dus weer doorpakken, hij mag best zien dat je het zwaar hebt, maar sowieso niet opgeven!
Opeens stonden er 5 lopers stil op het kruispunt waar ik net aankwam. Ze waren een beetje verdwaasd om zich heen aan het kijken en ik zag ook nergens meer pijlen of lintjes. #%$#*&, verkeerd gelopen dus! Met z'n allen weer omdraaien en een heel stuk terug moeten lopen. De lopers achter ons waren ook gewoon achter ons aangekomen dus ineens liepen we in een behoorlijk grote groep. Mentaal was dit voor mij een beste klap, ik had het al zo moeilijk, maar kon nog een beetje kracht halen uit dat ik op goede positie liep, maar hierna was dat ook wel klaar. Om nu nog weer iedereen voorbij te moeten gaan had ik echt de kracht niet voor. Leeg, vermoeid en koud heb ik het toen opgegeven. Ik baalde van mezelf. Hoe zwak kan je zijn op zo'n moment. Wat moeten de anderen er wel niet van denken, geen mentale kracht, geen doorzetter. Die komt niet ver. Dat waren de gedachtes die op dat moment door mijn hoofd schoten.
Dit was alweer een jaar geleden. Vandaag is de dag waarop ik die zure nasmaak kan wegspoelen. Gelukkig weer een keer goed geslapen en de spierpijn die ik in mijn kuiten had na een training met mijn nieuwe CrossXVest is ook alweer weggetrokken. Wel lekker vroeg opstaan, niet alleen de Stuwwaltrail staat op het programma, maar ook een bezoekje aan Scarabee in Valkenswaard. Dus na het ontbijt meteen maar op pad gegaan. In Valkenswaard zoals altijd weer erg goed geholpen door Marc en met mooie spulletjes in de auto op pad gegaan naar Oosterbeek.
Aangekomen bij sportpark Hartenstein was het meteen weer een gezellige boel. Yöran en Grace die ik ook al tegenkwam bij Scarabee waren er en hadden Linda al gevonden die kwam supporten. Even later kwamen ook Bas en Tim erbij. Zelfs Henny, mijn trainer, was er nog even voor de nodige tips en wat motivatie. Daarnaast nog vele lopers gesproken die ook de Eigertrail gaan doen en nog vele andere trailvrienden. Mooi wereldje is het! De Stuwwalloop heeft het ook allemaal goed georganiseerd, al was er wel iets moeite met de rijen bij de startnummeruitgifte en tassenafgifte. Gelukkig was ik wel op tijd voor het startnummer. Mijn tas was ik vergeten af te geven, dus toen was er nog wat stress vlak voor de start. Helden Camiel en Roald hielpen me enorm door mijn tas even voor me weg te zetten, top jongens!
Maar even snel warmlopen, wat kleine sprintjes en stukje rekken. Toen was het alweer bijna tijd. Oeps, startvak staat al redelijk vol. Maar even brutaal weer over het hek klimmen en zo stond ik vlak achter Zac Freudenburg. De winnaar van vorig jaar en van de Koning van Spanje Trail en vele andere trails die hij loopt. Dit jaar maar niet achter hem aan proberen te gaan want dan blaas ik mezelf weer op. Opeens stond Pascal naast me, gezellig! Hij had er ook zin in en we konden sowieso het eerste stuk mooi samen lopen. Na een klein minuutje in het startvak klonk het startschot al, nu focus! Probeer relatief rustig te starten, want het loopt het eerste deel iets naar beneden. Denk aan vorig jaar. Met die gedachten lukte het me goed, we liepen zo'n beetje op een 10e plek en een mooi tempo. Pim en Zac liepen vlot uit en daarvoor liep nog een voor mij onbekende loper, die durft!
 |
| Foto door Grace. |
Vantevoren had ik in gedachten om ongeveer op 4'/km te starten, dit om verzuring op de klimmen wat tegen te gaan. Maar Henny had me toch op andere gedachten weten te brengen, die verzuring komt toch wel en als je teveel verliest wordt het alleen maar moeilijk om weer bij te halen. Dus zocht ik een mooi groepje in de voorhoede die een mooi tempo liepen en probeerde daar bij te blijven. Die was snel genoeg gevonden, een mooi groepje van 5 man. Waaronder een Seven Hills runningteam shirt en een phoenix selectieshirt, waarschijnlijk geduchte tegenstanders dus. Na 2 kilometers die toch weer best rap gingen in 3'37/km gingen we de mooie paadjes op, de klimmetjes begonnen weer te komen en gelukkig liep het nog steeds erg soepel. Pascal zat er ook nog bij, maar het praten werd al wel iets minder. Eerst een beetje inkomen met klimmen, wat glooiende heuveltjes en lekker snelle afdalingen, maar al snel wordt het daarna een stuk steiler en technischer. In plaats van dat ik het steeds zwaarder kreeg genoot ik ervan, het was heerlijk spelen hier! Wortels ontwijken, knallen door de bochten en lekker vliegen van de afdalingen. Helaas raakte Pascal hier steeds iets verder achterop en liepen we met 4 man verder.
Vlak voor het 6km punt krijg je een stukje asfaltweg, ik wist dat hierna de meest dodelijke klim kwam. Dus proberen om hier iets te herstellen. Laat de anderen maar een klein beetje lopen, even je rust pakken, soepele tred en voorbereiden op de klim. Even later kwam die dan, de killer van vorig jaar. Een pittig steil trappetje waar ik helemaal verzuurde, dat zal me nu niet gebeuren. Redelijk hersteld onderaan de trap kon ik in een mooi tempo naar boven, zo steil dat ik hem wel wandelend opliep, maar met power en de handen op de knieën. Dat zo'n klein trappetje zo venijnig kan zijn, want lang is de klim zeker niet. Maar boven aangekomen kon ik weer mooi doorlopen, supersnel herstellen en weer aansluiten bij het groepje. Heel wat anders dan vorig jaar! De mooie paadjes vlogen ons weer voor de oren, tik tak over de afdalingen nu met nog meer wortels. Soms zelfs stukken springen, jammer dat er hier dan weer geen fotografen staan.
Het werd vanzelf weer zwaarder, de klimmetjes pakken dan toch hun tol. Maar zolang ik nog bij het groepje kan blijven gaat het goed. Opletten op de bepijling, want ik wil niet weer verkeerd lopen. Maar zonder fout lopen kwamen we aan bij nog een muur. Deze moet vaak met handen en voeten worden bedwongen, maar met de goeie grip van mijn Salomon Sense Soft-ground kon ik fluitend omhoog lopen. Pfff, die verzuring zit er wel weer goed in. Maar niet aanstellen, achter de anderen aan! Het herstel ging nog redelijk, even afdalen, lekker laten lopen en de kuitjes voelden weer als nieuw. Tot de volgende klim uiteraard. Shirtje maar weer een stukje open, het werd goed warm in het bos. Het weer was dan ook beter dan verwacht. Geen regen en een lekker zonnetje erbij. Mooi voor de supporters, lekker pittig voor ons. Had ik nu toch maar wel mijn handflesje meegenomen.
Pfff, zwaaar! Gaan we weer omhoog, waar blijft die verzorgingspost toch, ik kan wel wat gebruiken. Ondertussen vielen er toch kleine gaatjes in het groepje, 2 man liepen vooruit, een kon ik blijven volgen. Geen probleem, loop gewoon je eigen race. Het gaat nog goed, geniet even van het uitzicht. Mooi stukje langs de rand van het bos en een boerenbedrijfje, dan moet de post redelijk opschieten. Inderdaad het bos weer in, een kleine afdaling en daar was hij dan. De 2 voorste lopers van het groepje liepen meteen door, ik bleef even staan voor wat water en een lekker banaantje. Degene die ik volgde deed dat ook. Even snel nog een glas water, de vrijwilligers bedanken en weer door. Oh wacht, lopen en drinken gaan niet samen. Weer even stoppen, bekertje leegdrinken en dan toch weer door. Kleine achterstand onderhand op de nummer 7, zo kregen we te horen. Een mooie top-10 klassering zat er dus zeker in! Dit, in combinatie met de water en banaan gaf me weer hernieuwde energie, knallen!
Het laatste stuk vloog voorbij, het glooit allemaal weer wat meer, geen steile klimmetjes en een paar mooie paadjes om lekker tempo te houden. Heb nog 2 keer mijn medeloper terug moeten roepen omdat hij pijlen over het hoofd zag, maar hij kon me weer makkelijk bijhalen. Die heeft dus toch iets meer over dan mij, even kijken of ik misschien nog kan versnellen straks.
 |
| Foto door Barbara Kerkhof. |
Uiteindelijk bleek er een van het begingroepje van 4 verkeerd te hebben gelopen, waardoor ik nog een plaatsje opschoof. Wat mij bracht op een 7e plek, met een officiële tijd van 1.28'46. Ruim 11 minuten sneller dan vorig jaar! Zeer tevreden mee!
Pascal kwam even later ook binnen op een mooie 9e plek, zeer goed gelopen!
De rest van de dag was erg gezellig. Alle andere lopers aangemoedigd en veel gekletst en gelachen. De rest van het groepje liepen ook erg lekker en waren allemaal zeer te spreken over de Stuwwaltrail, wat natuurlijk terecht is! Daarna allemaal lekker aan het (alcoholvrije) bier! Was er natuurlijk ook heerlijk weer voor! Topdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten