Vandaag staat mijn grootste uitdaging tot nu toe in de planning, de Eiger Trail E51. 51km hardlopen in de bergen. Zo'n 3000m klimmen en natuurlijk ook weer afdalen. De spanning giert door mijn lijf, zou mijn training genoeg zijn geweest. Die klimmetjes van 60 meter in Nijmegen zijn peanuts in vergelijking met wat ik straks ga doen. 2 weken terug was ik als training al van Gsteigwiler naar Schynigge Platte gelopen en weer terug, maar dat kostte me 5 dagen spierpijn, vooral in mijn bovenbenen. Maar dat was zeker de moeite waard!
Rond half 5 stappen we in de auto. Eigenlijk zou het een uurtje later zijn, maar door kans op onweer is de trail een uur vervroegd. Zo lopen we ook iets langer in de koelte van de ochtend en het was toch al vroeg, dus ik vind het niet zo erg. Een half uurtje later komen we aan in Grindelwald, de lopers van de 101km zijn al een half uur op weg en er zijn al wat lopers van de 51km aanwezig. Waaronder de lopers die met MudSweatTrails zijn gekomen. Natuurlijk even op de foto met Yöran voordat we zometeen weg moeten en nog even gezellig ouwehoeren. Iedereen vind het behoorlijk spannend en er wordt regelmatig gebruik gemaakt van de ruim voorziene faciliteiten.Het begint al wat lichter te worden als de starttijd nadert. Nog een laatste keer naar het toilet, Pascal even opzoeken die in hetzelfde startvak start en klaar gaan staan. Geen idee waar ik moet gaan staan, maar ik gok ergens op het 4e rijtje. Om me heen zie ik gespannen gezichten, erg vrolijke gezichten en stokken, heel veel stokken.
Al snel wordt erg afgeteld en mogen we op weg! Tempo zit er al meteen goed in. Het is rustig in de winkelstraat van Grindelwald, al staan er al wel wat toeschouwers klaar om ons uit te zwaaien. Veel lopers lopen met de stokken uitgeklapt en de punten naar achter, dit is niet hoe ik het heb geleerd. Overal moet je uitkijken dat je niet door die punten geraakt wordt en regelmatig haal ik snel weer iemand in die hetzelfde doet. Sowieso haal ik redelijk wat mensen in en zie ik vlak voor me al de kopgroep die nog redelijk groot is. Ik weet dat ik waarschijnlijk weer wat te snel start, maar dat maakt me op dit moment niets uit. Na 2.5km zou er een bruggetje komen en wil je daar niet stil komen te staan moet je wel een beetje vooraan lopen. Aangezien het ook nog erg goed voelt doe ik dat dan ook.
Het eerste stuk stijgt geleidelijk, dit is nog makkelijk te lopen en de stokken blijven ook nog een tijd ingeklapt. Ik kijk wat om me heen en zie 2 vrouwelijke lopers in de voorste gelederen. Ik besluit om de 2e vrouw een stukje te volgen, aangezien ik gehoord heb dat vrouwen de krachten wat beter verdelen. Het pad wordt steeds wat steiler en het bruggetje komt al snel in zicht. Zonder opstoppingen kunnen we er snel overheen, nu begint het eindelijk echt een beetje op trailen te lijken. De paadjes worden steeds smaller en de stokken worden uitgeklapt. Als we een bosje uitkomen zien we boven ons een stenig pad omhoog en omhoog en nog wat hoger. In een mooi treintje stappen we naar boven. Nu is het geen hardlopen meer, maar powerwalken.
Op weg naar Grosse Scheidegg, dit ligt 1000 meter hoger dan Grindelwald en op een afstand van zo'n 10km. Het pad blijft steeds wat steiler omhoog gaan en wordt ook steeds technischer. Zo kan je geen ritme meer vinden en moet je soms erg grote stappen gaan maken. De stokken helpen me hierbij enorm. Op sommige punten kan je er echt goed in gaan hangen om het tempo wat omhoog te krijgen. Na iets minder dan 1.5 uur komen we dan eindelijk aan bij Grosse Scheidegg, het uitzicht daarboven is adembenemend. De zon komt nog net niet door en de mist in de bergen geeft het een mysterieus aanzicht. Erg gaaf! Als je de andere kant op kijkt zie je Grindelwald ver in de diepte liggen, daar komen we net vandaan. Wat een klim was dat!
Hier komen we weer op een stukje asfalt, de stokken even aan de kant en er kan weer tempo gemaakt worden. Maar snel komen we weer op een mooi klein paadje. Het is lekker fris op de berg en het voelt nog steeds erg goed. Dit wordt zeker een mooie dag! Om me heen liggen wat koeien te relaxed en af en toe hoor je een van de bellen rinkelen. Wat een heerlijke omgeving! De Eiger, Mönch en Jungfrau zie je ook in al hun glorie wat echt heel indrukwekkend is.
Het pad gaat wat op en neer, over wat bruggetjes en stijgt steeds wat meer. Ook de stokken helpen weer mee tot we bij First aankomen. Hier is de 2e verzorgingspost. Even wat drinken erin, mijn laatste gelletje was alweer even geleden, dus maar eens een gelletje van de post proberen. Deze is een stuk dikker en het was ook meer. Beviel me niet echt eigenlijk. Maar snel weer verder lopen, opeens staan daar Ferry en Lisanne van MudSweatTrails. Even snel praatje maken, hoe het gaat, of er al meer Nederlanders langsgekomen zijn etc. Maar toch snel weer door, leuke kleine motivatieboost. Wat volgt is een redelijk makkelijk pad richting Obenläger Bussalp. Zo kan je weer genieten van de omgeving. Ergens halverwege vlak voor de Bachalpsee zit ineens Daniëlle naast het pad. Ik meteen helemaal blij dat ze samen met mij hiervan kan genieten. Ze was vlak na de start van de 2e startgroep meteen met de kabelbaan naar First gekomen en heeft een mooi stukje gewandeld. Even snel een foto maken, een knuffel en weer verder.
Heel veel verder kwam ik alleen niet, want toen stonden daar ineens Marc, Charissa en Marjolein op het pad. Weer even ouwehoeren, vertellen hoe het gaat en weer even op de foto. Ach, Jeroen heeft geen haast. Nog zat tijd om iedereen weer in te halen. Beetje rust kan ook geen kwaad tussendoor, dus toe maar.
"Hier nog een stukje dalen tot bij Bussalp en daarna de klim naar Faulhorn. Kom op Jeroen, gaat lekker!", werd me nageroepen. Dat vond ik ook en dus gingen we snel weer door. Bij Bussalp even de flesjes bijvullen, 2 glazen water en een cola en wat chips erin. Rust hebben we net al gehad, dus daarna meteen weer door. Richting Faulhorn, ik wist dat dit een behoorlijke klim zou worden. 650 meter omhoog in iets meer dan 3km. Meer dan 200 hoogtemeter per km. Dat heb ik geweten, er leek echt geen eind aan te komen. Overal rotsen, grote stappen, kleine stappen. Hangen in de stokken. Zelfs mijn linkerelleboog begon pijn te doen van de overbelasting op mijn armen. Tussendoor 2 keer heel snel wat rust gepakt, stuk of 4 mensen hebben me daardoor ingehaald, maar ik kon de schade beperken. Het huisje bovenop de Faulhorn zag je al vanaf beneden, maar hij leek maar niet dichterbij te komen. Over die 3km heb ik iets meer dan 45 minuten gedaan en het kostte me iets meer kracht dan me lief was.
 |
| Nog bij de Bachalpsee |
Het ging inderdaad bergafwaarts, helaas letterlijk en figuurlijk. Mijn te snelle start en de klim naar Faulhorn hadden mijn benen zo vermoeid dat ik op deze afdaling het erg zwaar kreeg. Het hielp niet mee dat het behoorlijk technisch was. De hele afdaling lag bezaaid met losse stenen en veel rotsen overal. Hierdoor moest je constant afremmen, goed kijken waar je je voeten neerzette en mijn bovenbenen waren hier echt niet blij mee. Het begon pijn te doen. Emilie zag ik langzaamaan steeds verder weg lopen, misschien begon zij ook wel warm te draaien op een kwart van haar trail. Het was wel nog steeds erg mooi, kleine paadjes langs diepe afgronden met overal keien die van de berg gerold waren. Maar heel veel kon ik er op dit moment niet meer van genieten.
Op km 27 op mijn horloge kwam ik ineens een bordje tegen met km31 voor de E51. Dit gaf me weer een enorme boost. Eerder op de dag kwam ik langs het 10km bordje met 11.5km op de GPS, dus ik dacht dat ik wat verder moest. Maar dat mijn GPS nu weer achterlag en een behoorlijk stuk, scheelde een hele hoop. Nog maar 20km te gaan, ruim over de helft nu dus. Soms kwam er weer een loper langs waar ik een stuk bij aanklampte, maar ik merkte dat ik het tempo van het begin echt niet meer kon halen. Af en toe wat krampscheuten in mijn kuiten, vooral als ik grote stappen moest maken en rotsen op moest springen. Met km 32 op het horloge dacht ik dat ik nu al bijna bij Schynigge Platte was op 35km, dus ik keek er al naar uit. Helaas kwam na een bocht nog een bordje. Eiger Trail E51, km26... echt? Moet dat nou? Bordjes verkeerd om neergezet. Dit was dus wel de 31km en ik moest nu nog wel 20km en zeker 4km naar Schynigge Platte. Dat was een behoorlijke mentale domper. Ook werd het steeds wat frisser en wat het uitzicht me ontnomen door bewolking/mist net iets onder mijn hoogte. Maar je moet gewoon doorgaan. Mijn doel zat er nog steeds in, daar klampte ik me maar aan vast. Onder de 7 uur, dat was er in de maanden voorafgaand een beetje ingeslopen. Dat zou toch wel erg mooi zijn. Vorig jaar zou je daar Top15 mee hebben gelopen.
Met 36.5km op het klokkie kwam ik na 5 uur en 10 minuten dan toch eindelijk bij de verzorgingspost van Schynigge Platte. Even mijn rust pakken, de flesjes weer bijvullen en lekker wat eten. Nog weer extra drinken pakken, water en cola en toch maar weer een gelletje van de post. Nog 1 uur en 50 minuten voor de laatste 15 kilometer. Wat is dat, zo'n 8km per uur? Alleen nog afdalen naar Burglauenen nu en dan over asfalt naar de finish. Dat zou toch zeker wel moeten lukken? Dus vol goede moed ging ik eindelijk weer op pad.
Dalen deed nog steeds erg zeer en had daar een beetje de pest in, maar het ging voor mijn gevoel toch weer iets vlotter. Tot ik in het bos aankwam. Ik zag vooral wortels, ook nog wat rotsen, maar al het losse gesteente was vervangen door wortels. Het was ook nog een vochtig en de rotsen waren bedekt met een laagje mos dus het werd een hel. Normaal houd ik van dit soort technische paadjes, bij de Trail des Fantomes vond ik het geweldig, maar dit was iets te veel van het goede na zo'n zware tocht. Och ja, je wou het toch zelf. Gewoon doorgaan. Met met dit pad voor mijn voeten viel de droom van 7 uur totaal in duigen. Toen er ook nog ineens een klim van 120 meter opdook waar mijn benen nogmaals totaal verzuurden wou ik er al bijna met de pet naar gooien, gewoon even lekker een pauze nemen van een half uurtje ofzo. Ik heb geen zin meer...
 |
| Grosse Scheidegg |
Maar ik zette toch door, gewoon proberen. Zo dichtbij! Nog 1 uur en 15 minuten voor de laatste 10km, kom op! De klim was dan toch gelukt en het daalde weer, maar snel ging het niet, nog steeds goed technisch. Op dit punt was ik ook nog eens gevallen, wel even schrikken, maar gelukkig geen grote schade. Alleen een schaafwond op mijn achillespees en wat extra adrenaline erbij wat me weer wat doorjoeg. Er kwam ineens weer iemand van achteren aanlopen en die liep me redelijk soepel voorbij, zonder stokken. Ik had mijn stokken uit alle macht nodig om niet weer uit te glijden en ik had geen idee hoe hij het voor elkaar kreeg. Maar ik probeerde hem maar te volgen. Tot mijn verbazing ging dit redelijk goed en raakten zelfs nog even aan de praat. "I'm totally wasted", vertelde ik hem en hij moest lachen. Gelukkig had hij het toch ook wel zwaar en liep ook op zijn laatste benen.
Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap toen ik opeens een asfaltpad opgestuurd werd, het liep nog wel naar beneden, maar hier kon ik mezelf even wat laten gaan. Wel met veel pijn, maar nu ook een beetje snelheid erbij. Zo belande ik met nog 50 minuten op de klok in Burglauenen, even snel eten en drinken en op pad voor de laatste 7km. Zolang er niets geks gebeurd moet ik dat toch zeker wel redden? Ik wist dat het nu alleen nog asfaltpad was, maar het liep wel allemaal wat omhoog. Gewoon gaan! Ik liep na de post achter 2 andere jongens aan, die het ook nog redelijk relaxed leken te hebben. Terwijl ik erg veel moeite had, de kilometers kwamen in 5'30 tot 6'15/km en dat kostte me alsnog veel kracht. Mijn ademhaling ging niet meer soepel door steken en een kramp in mijn rug. Meer drinken, neem nog een gelletje. Verder nergens aan denken, gewoon gaan!
De 2 jongens hadden het schijnbaar toch moeilijker dan gedacht want bij het eerste wat steilere stuk gingen ze even wandelen en wat energie bijvullen. Ik pakte mijn stokken er maar weer bij en dribbelde daarmee het heuveltje op. Pas toen ik weer in Grindelwald was zag ik hoe hoog het Sportcentrum eigenlijk nog lag en daar lag ook de finish. Oeps. Maar ik heb nog 23 minuten voor 2km, kom op! Dat moet je op je sloffen nog kunnen halen. Maar ze hadden het klimmetje naar de finish allemaal in een zo klein mogelijk stukje gepropt, de idioten. Dus gewoon steil omhoog, stokken erbij, tanden op elkaar en gewoon gaan. Pfff, mijn benen willen niet meer, na op iets wat een paar uur leek kwam ik eindelijk boven, in werkelijkheid was het zo'n 70 meter omhoog en iets van 4 minuten. Maar nu was het geklaard! Nog even langs wat winkeltjes, mensen uit de weg schreeuwen die spontaan beginnen te klappen en een houten bruggetje over naar de finish! Met een enorme grijns en 2 stokken in de lucht kwam ik euforisch over de finish. Nu mag ik eindelijk even lekker gaan zitten!
Sportdrank erbij, medaille erbij en Daniëlle kwam ook al aangelopen. Trots! Ik had mijn doel gehaald met een marge van bijna 10 minuten. 6 uur 50 minuten en 19 seconden, daarmee de 27e man en 13e in mijn leeftijdscategorie. Echt superblij mee! Wat een ongelofelijk zware maar o zo mooie trail was dit. Genoten, afgezien, gevloekt en getierd, maar ik zou het voor geen goud willen missen.
Daarna hebben we nog een paar uur bij het finishgebied gezeten. Heel veel mensen naar binnen geschreeuwd, ook veel lopers van MudSweatTrails en natuurlijk alle begeleiders even bedankt voor het aanmoedigen op de berg. Wat een supergave dag en ontzettend veel mooie prestaties gezien! Volgend jaar hopelijk weer en dan misschien zelfs een 100km!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten