Mijn eerste NK! MST Duinentrail Schoorl.

In verband met de voorbereiding op marathon Spijkenisse zou ik eigenlijk geen lange trails meer lopen dit najaar. Hoe anders is dat toch weer gebleken. Na de Trail du Barrage 31km, waar ik ook nog steeds een verslag van moet schrijven, maar helaas wat is weggezakt, is nu ook nog de Duinentrail 36km erbij gekomen. Dat kwam zo, ik wou ook eens wat terugdoen voor de trailcommunity en ik moest even rust houden na een hele drukke maand. Zodoende had ik me voorgenomen om eens te helpen bij een verzorgingspost en aangezien een van mijn favoriete trails, de Hoge Veluwe Trail ook dat weekend was heb ik me daar voor opgegeven. Echt een hele gezellige dag gehad en het was erg leuk om het ook eens van de andere kant te kunnen bekijken. De deelnemers hadden het ook allemaal erg naar hun zin gehad. Na afloop was ik nog even aan het praten met Jeroen van MudSweatTrails en hij had gezien dat ik nog niet op de lijst stond voor de Duinentrail, dat kon natuurlijk niet, het NK Trailrunning werd daar nu voor het eerst gehouden en het is gewoon een prachtige trail. Dus moest/mocht ik me inschrijven, als geïnviteerde loper. Erg gaaf natuurlijk en daarvoor nogmaals heel erg bedankt!

Natuurlijk meteen even mijn trainer gesmst of dat allemaal wel uitkwam in de voorbereiding. Dat moest toch even uitgezocht worden, maar na een klein tijdje kreeg ik de bevestiging binnen, mits ik de eerste 25km rustig aan deed en dan mocht ik de laatste 10km versnellen. Mensen die mij al een klein beetje kennen weten dat ik het daar wel eens moeilijk mee heb, rustig lopen. Maar ik beloofde het te proberen en me dus meteen maar ingeschreven, spannend!

Het schema liep natuurlijk gewoon door, dus een hele rustige voorbereiding is het niet geworden. 4 dagen voor de Duinentrail liep ik nog 3x7km op marathontempo, wat me in totaal tot 27km bracht op een tempo iets onder de 4'/km. Het valt dan ook precies tussen mijn 2 zwaarste weken in. Iets rustig aan lopen was dus ook wel aan te raden. Op zaterdag even 10km losgelopen en daarna maar weer vroeg naar bed.

Zondag 1 november was dan eindelijk dé dag van mijn eerste NK! Vroeg op natuurlijk, wat broodjes eten en snel de auto in richting Schoorl. Het was goed mistig onderweg, maar gelukkig kon ik nog redelijk doorrijden en was ik ruim op tijd aanwezig zodat ik me rustig kon voorbereiden op de trail. Natuurlijk ook nog even gezellig kletsen met alle bekenden, waarvan ik er weer genoeg tegenkwam. Nu al een feestje en het is nog niet eens begonnen. 20 minuten voor tijd maar rustig richting de start gewandeld en daar even naar de finish gekeken, dat zag er al uitnodigend uit! Een keiharde afdaling met mul zand, genieten!

Foto: Zout Fotografie

Maar eerst moest de hele trail maar eens gelopen worden voordat je hier naar beneden kan denderen. Daar had ik natuurlijk wel oren naar. In het startvak even in de houding staan voor het Nederlandse volkslied, binnensmonds een beetje meemompelen enzo en na afloop klappen, spanning zit er toch nog wel genoeg in. Zelfs wat kippenvel, toch wel erg tof om hier te staan. Ik had me ergens gepositioneerd op de 4e startrij, vlakbij stonden Pascal (Schepers, red.) en Wiebe, deze moest ik sowieso voor me houden anders zou ik echt te hard gestart zijn.

Bam, we mochten van start! Ik zag de eerste paar lopers wegschieten, wat een enorm tempo zat daar meteen al in. Maar dat mocht ook wel met zulke namen aan de start. Die hadden er zin in! Ik moest zelf echt bij de les blijven en zorgen dat ik ook niet door het enthousiasme werd meegetrokken. Dat lukte toch best wel goed. Gewoon een lekker tempo gepakt en lekker kletsen met de mensen om me heen. Al vrij snel kwam ik bij Jan-Albert te lopen, daar even mee lopen ouwehoeren tot hij na een paar bochten wat naar achter viel. Dan maar weer een volgend slachtoffer zoeken om mee te kletsen. Op een gegeven moment kwam ik naast iemand te lopen die ik niet kende, maar dan heb je gelukkig extra veel verhalen. Deze kerel had een tijdje in Oostenrijk gewoond en daar ook nog trails gelopen, hij vond het wel jammer dat het daardoor in Nederland wat tegenviel, gelukkig heb ik daar geen last van! Want wat een prachtige trail was ook dit weer. Onder het lopen kwamen we door bossen en duinen, leuke klimmetjes en afdalingen. Nu nog allemaal lekker glooiende paden met soms wat moeilijkheid door wortels en dergelijke. Heerlijk!

Mijn gesprekspartner was niet echt van het opletten, regelmatig moest ik hem terugroepen of de goede kant op sturen. Nu snap ik waarom sommige mensen verkeerd lopen! Het leverde in ieder geval wel komische momenten op. Tijdens het praten ging het stiekem wel steeds iets minder rustig, al voelde het nog wel erg makkelijk. Maar af en toe passeerden we wat mensen en ik zag op een gegeven moment ook Pascal en Wiebe weer verschijnen.

Wiebe kwam eerst, hier op de foto vlak achter me. Even vragen hoe het ging en hij vond het ook erg leuk. Maar toch liepen we even later weer verder richting Pascal die iets ervoor liep. Ook hier weer even praten, voor Pascal ging het nu op een mooi snel tempo, dus heel veel praten was er deze keer niet bij. Marco, zoals mijn gesprekspartner bleek te heten kon me goed volgen, tot ik op een afstandje een paar bekenden zag lopen. Ralph Apeldoorn en Johan Kats waren ook op een lekker soepel tempo vertrokken, Johan liep hem als training en Ralph was niet helemaal fit, dus deed ook wat rustig aan. Maar hierdoor kon ik met nog een kleine versnelling erbij aanhaken. Marco kon dit niet helemaal meer bijbenen en verloor wat terrein, later zag ik dat hij niet is gefinisht, zou hij nu nog steeds verdwaald zijn in de duinen?

Met Ralph en Johan die sowieso al aan het ouwehoeren waren was het ook weer erg gezellig. Johan was 1e geworden bij de Veluwezoomtrail toen ik 2e werd en daar hadden we ook al gesproken. Hij was toen in voorbereiding op de Berlijn marathon, nu bleek helaas dat het niet helemaal volgens plan is verlopen en 10 minuten moest inleveren op doelschema. Maar hij liep toch nog een mooie tijd van 2.48. Wat er verder allemaal gedeeld werd weet ik niet meer, maar het was wel grappig zo te zien.

Achter ons loopt ook nog Renee Vranken, de winnares van het NK bij de dames, als enige dame onder de 3 uur gefinisht, erg knap!

Op een kilometer of 18 liep ik langzaam weer wat uit op de mannen, het tempo nog steeds iets hoger. Op deze manier ga ik er nog echt een wedstrijd van maken ook! Tot nu toe niet heel veel met het terrein bezig geweest, het was niet heel zwaar, soms wat klimmetjes om de hartslag iets te verhogen, maar geen rare dingen. Dat kwam pas op kilometer 20, hier begon het echte stuk eigenlijk pas. Onderhand liep ik in mijn eentje en ik zag in de verte al wat mul zand liggen. Toeschouwers langs de kant riepen nu ook dat ik bijna bij het strand was, oh fijn! Via een stuk mul zand kropen we zo het strand op. Gelukkig was er nog wel wat hard strand aan de zeekant, maar heel dichtbij kon je niet omdat daar ook een fietstocht werd gehouden.

Opeens hoorde ik mijn naam schreeuwen, huh, heb ik supporters op het strand? Even wat afleiding kon ik wel gebruiken. Fietste daar ineens Mark een stukje met me mee die wat vrienden ging supporten die met de toertocht meereden. Even vragen hoe het ging, hoe lang het stuk strand was enzo. Gelukkig maar anderhalve kilometer, daar bij dat blauwe paaltje mag je er weer af! Helaas stond dat blauwe paaltje wel bij een duinopgang die heel erg mul was. Normaal is het zelfs verboden toegang, dus veel wordt het ook niet aangestampt.

Foto: Zout Fotografie

Hier begon mijn wedstrijd eigenlijk pas echt. Liep ik tot nu toe ontzettend soepel en was ik lekker aan het genieten, nu werd het echt werken en ik voelde de 27km van woensdag onderhand ook alweer in mijn benen zitten. Gelukkig had ik conditioneel nog wel wat over waardoor ik redelijk tempo kon houden. Maar de komende 10km waren echt lekker zwaar. Gelukkig maakte het uitzicht veel goed, wat een mooie paadjes! Als ze niet allemaal van dat mulle zand waren was ik helemaal gelukkig. Maar je kan helaas niet alles hebben. We kwamen over prachtige duinkammen, met leuke klimmetjes, in mul zand en daarna lekker afdalen, ook in mul zand. Waar was het eigenlijk niet meer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik gelukkig geen last had van het beetje zand wat in mijn schoenen kwam, dat viel me ontzettend mee! Daar zijn de Salomon S-Lab Speed dus ook wel erg goed in, zand eruit houden. Ook qua grip had ik weer niets te klagen.

Dit hele stuk over de duinen heb ik alleen gelopen, gelukkig maar, want ik had al mijn concentratie nodig om een beetje soepel overal overheen te komen. Op de mul zand-klimmetjes was ik onderhand maar weer gewoon gaan wandelen om mijn benen een beetje te sparen en het tempo mocht weer iets omlaag. Een versnelling na 25km zat er helaas niet meer in, maar qua hartslag was het een ander verhaal. Een paar trappetjes maken het natuurlijk helemaal compleet, deze konden gelukkig nog wel op een redelijk tempo, maar wel inclusief concentratie-tongetje.

We waren ondertussen alweer 30km verder en na de tweede verzorgingspost, waar Marion natuurlijk even gefeliciteerd moest worden en een heerlijk pittige trap met zo'n 170 treden werd het allemaal weer wat dragelijker. De paadjes weer iets vloeiender en minder mul zand. Hier was ik wel erg blij mee, in de duinen was ik trouwens nog iemand voorbijgegaan en daarop had ik alweer wat afstand te pakken. Maar ik ving soms ook nog wat glimpen op van iemand voor me. Nog 6km te gaan, dus even aanzetten en kijken of we nog een plaatsje kunnen pakken. Geen idee op welke positie ik nu liep, maar dat doet er ook verder niet heel veel toe, als je maar gewoon je best doet.

Elke bocht waar ik voorbij kwam zag ik dat ik weer wat dichterbij kwam, dit geeft zo'n boost aan je moraal dat je alleen nog maar aan binnenhengelen denkt. Dat gebeurde dan ook na een km of 4, 2km voor het einde. Even succes wensen en meteen eroverheen. Laat maar zien dat er hier niets meer te halen valt dus nog maar een kleine versnelling erbij. Het voelde wel erg zwaar, vooral in mijn benen, maar het kon er gelukkig nog wel uit. Was het nou ook alweer 36 of 37km, ik hoorde bij 33.5km een toeschouwer zeggen dat het nog 4km tot de finish was, dus zou het zelfs nog wat langer zijn? Maar aan die onzekerheid kwam al erg snel een eind toen ik met 36km op het horloge al de afdaling naar de finish zag, gaaf! Dus als een speer dat duin afgedoken! Met wild zwaaiende armen naar beneden zoeven, heerlijk!

Screenshot uit finishfilmpje.

En daar was dan eindelijk de finish! Juichen! Jeroen en Marc stonden beneden al klaar, "Heb je toch nog je best gedaan he!", "Kon je het weer niet laten!?" en werd meteen gefeliciteerd met een mooie prestatie, 'Hoeveelste ben ik geworden dan?', 7e! Ja, wat, echt!? Supertrots natuurlijk!

Dus mooi een water en een biertje aangepakt en er even lekker van gaan genieten. De Salomon-mannen waren ook al lang en breed binnen, Tim Pleijte al 17 minuten eerder dan ik en mocht zich daarmee de 1e Nederlands Kampioen Trailrunning noemen! Wat een prestatie! Hij heeft daarmee Iwan Kamminga en Zac Freudenburg achter zich gelaten die het podium complementeerden. Maar wat een mooi podium is dat! Bij de dames was er ook een erg sterk podium met Renée Vranken, Ingrid Versteegh en Suzan Nieman. Allemaal gefeliciteerd!

Daarna nog leuk wat mensen naar binnen gejuicht, wat een gaaf gezicht is die finish. Verscheidene mensen maakten ook snoekduiken en koprollen, het kon allemaal! Daarna op naar de prijsuitreiking, douchen en zelfs nog een lekkere massage gehad. Dat mocht ook wel, want 2 dagen later staat er alweer een stevige intervaltraining op het programma, cheers!

Mede mogelijk gemaakt door:
Team Scarabee / Trailrunshop
MudSweatTrails