zondag 31 mei 2015

Stuwwaltrail 2015 - Revenge!



Na een kilometer of 5 en 'de muur', een beklimming van een erg steil trapje, voelden mijn benen ineens leeg. Totaal leeg. Het werd dus ineens keihard werken om een beetje bij te blijven. Nou kende ik dit wel een beetje van de Koning van Spanjetrail, waar het na verloop van tijd steeds weer beter ging. Dus daar kon ik nog een beetje kracht uitputten. Als je zometeen warm gedraaid bent zal het wel weer makkelijker gaan. Maar dat duurde me toch iets te lang, ik kreeg koude rillingen en kippenvel en mijn benen voelden steeds leger. Gelukkig stond Thomas Dunkerbeck ineens langs de kant die iedereen goed aanmoedigde. Dit gaf me weer wat mentale kracht om toch door te zetten. Even later stond hij er weer, dus weer doorpakken, hij mag best zien dat je het zwaar hebt, maar sowieso niet opgeven!
Opeens stonden er 5 lopers stil op het kruispunt waar ik net aankwam. Ze waren een beetje verdwaasd om zich heen aan het kijken en ik zag ook nergens meer pijlen of lintjes. #%$#*&, verkeerd gelopen dus! Met z'n allen weer omdraaien en een heel stuk terug moeten lopen. De lopers achter ons waren ook gewoon achter ons aangekomen dus ineens liepen we in een behoorlijk grote groep. Mentaal was dit voor mij een beste klap, ik had het al zo moeilijk, maar kon nog een beetje kracht halen uit dat ik op goede positie liep, maar hierna was dat ook wel klaar. Om nu nog weer iedereen voorbij te moeten gaan had ik echt de kracht niet voor. Leeg, vermoeid en koud heb ik het toen opgegeven. Ik baalde van mezelf. Hoe zwak kan je zijn op zo'n moment. Wat moeten de anderen er wel niet van denken, geen mentale kracht, geen doorzetter. Die komt niet ver. Dat waren de gedachtes die op dat moment door mijn hoofd schoten.

Dit was alweer een jaar geleden. Vandaag is de dag waarop ik die zure nasmaak kan wegspoelen. Gelukkig weer een keer goed geslapen en de spierpijn die ik in mijn kuiten had na een training met mijn nieuwe CrossXVest is ook alweer weggetrokken. Wel lekker vroeg opstaan, niet alleen de Stuwwaltrail staat op het programma, maar ook een bezoekje aan Scarabee in Valkenswaard. Dus na het ontbijt meteen maar op pad gegaan. In Valkenswaard zoals altijd weer erg goed geholpen door Marc en met mooie spulletjes in de auto op pad gegaan naar Oosterbeek.



Aangekomen bij sportpark Hartenstein was het meteen weer een gezellige boel. Yöran en Grace die ik ook al tegenkwam bij Scarabee waren er en hadden Linda al gevonden die kwam supporten. Even later kwamen ook Bas en Tim erbij. Zelfs Henny, mijn trainer, was er nog even voor de nodige tips en wat motivatie. Daarnaast nog vele lopers gesproken die ook de Eigertrail gaan doen en nog vele andere trailvrienden. Mooi wereldje is het! De Stuwwalloop heeft het ook allemaal goed georganiseerd, al was er wel iets moeite met de rijen bij de startnummeruitgifte en tassenafgifte. Gelukkig was ik wel op tijd voor het startnummer. Mijn tas was ik vergeten af te geven, dus toen was er nog wat stress vlak voor de start. Helden Camiel en Roald hielpen me enorm door mijn tas even voor me weg te zetten, top jongens!



Maar even snel warmlopen, wat kleine sprintjes en stukje rekken. Toen was het alweer bijna tijd. Oeps, startvak staat al redelijk vol. Maar even brutaal weer over het hek klimmen en zo stond ik vlak achter Zac Freudenburg. De winnaar van vorig jaar en van de Koning van Spanje Trail en vele andere trails die hij loopt. Dit jaar maar niet achter hem aan proberen te gaan want dan blaas ik mezelf weer op. Opeens stond Pascal naast me, gezellig! Hij had er ook zin in en we konden sowieso het eerste stuk mooi samen lopen. Na een klein minuutje in het startvak klonk het startschot al, nu focus! Probeer relatief rustig te starten, want het loopt het eerste deel iets naar beneden. Denk aan vorig jaar. Met die gedachten lukte het me goed, we liepen zo'n beetje op een 10e plek en een mooi tempo. Pim en Zac liepen vlot uit en daarvoor liep nog een voor mij onbekende loper, die durft!


Foto door Grace.

Vantevoren had ik in gedachten om ongeveer op 4'/km te starten, dit om verzuring op de klimmen wat tegen te gaan. Maar Henny had me toch op andere gedachten weten te brengen, die verzuring komt toch wel en als je teveel verliest wordt het alleen maar moeilijk om weer bij te halen. Dus zocht ik een mooi groepje in de voorhoede die een mooi tempo liepen en probeerde daar bij te blijven. Die was snel genoeg gevonden, een mooi groepje van 5 man. Waaronder een Seven Hills runningteam shirt en een phoenix selectieshirt, waarschijnlijk geduchte tegenstanders dus. Na 2 kilometers die toch weer best rap gingen in 3'37/km gingen we de mooie paadjes op, de klimmetjes begonnen weer te komen en gelukkig liep het nog steeds erg soepel. Pascal zat er ook nog bij, maar het praten werd al wel iets minder. Eerst een beetje inkomen met klimmen, wat glooiende heuveltjes en lekker snelle afdalingen, maar al snel wordt het daarna een stuk steiler en technischer. In plaats van dat ik het steeds zwaarder kreeg genoot ik ervan, het was heerlijk spelen hier! Wortels ontwijken, knallen door de bochten en lekker vliegen van de afdalingen. Helaas raakte Pascal hier steeds iets verder achterop en liepen we met 4 man verder.

Vlak voor het 6km punt krijg je een stukje asfaltweg, ik wist dat hierna de meest dodelijke klim kwam. Dus proberen om hier iets te herstellen. Laat de anderen maar een klein beetje lopen, even je rust pakken, soepele tred en voorbereiden op de klim. Even later kwam die dan, de killer van vorig jaar. Een pittig steil trappetje waar ik helemaal verzuurde, dat zal me nu niet gebeuren. Redelijk hersteld onderaan de trap kon ik in een mooi tempo naar boven, zo steil dat ik hem wel wandelend opliep, maar met power en de handen op de knieën. Dat zo'n klein trappetje zo venijnig kan zijn, want lang is de klim zeker niet. Maar boven aangekomen kon ik weer mooi doorlopen, supersnel herstellen en weer aansluiten bij het groepje. Heel wat anders dan vorig jaar! De mooie paadjes vlogen ons weer voor de oren, tik tak over de afdalingen nu met nog meer wortels. Soms zelfs stukken springen, jammer dat er hier dan weer geen fotografen staan.

Het werd vanzelf weer zwaarder, de klimmetjes pakken dan toch hun tol. Maar zolang ik nog bij het groepje kan blijven gaat het goed. Opletten op de bepijling, want ik wil niet weer verkeerd lopen. Maar zonder fout lopen kwamen we aan bij nog een muur. Deze moet vaak met handen en voeten worden bedwongen, maar met de goeie grip van mijn Salomon Sense Soft-ground kon ik fluitend omhoog lopen. Pfff, die verzuring zit er wel weer goed in. Maar niet aanstellen, achter de anderen aan! Het herstel ging nog redelijk, even afdalen, lekker laten lopen en de kuitjes voelden weer als nieuw. Tot de volgende klim uiteraard. Shirtje maar weer een stukje open, het werd goed warm in het bos. Het weer was dan ook beter dan verwacht. Geen regen en een lekker zonnetje erbij. Mooi voor de supporters, lekker pittig voor ons. Had ik nu toch maar wel mijn handflesje meegenomen.

Pfff, zwaaar! Gaan we weer omhoog, waar blijft die verzorgingspost toch, ik kan wel wat gebruiken. Ondertussen vielen er toch kleine gaatjes in het groepje, 2 man liepen vooruit, een kon ik blijven volgen. Geen probleem, loop gewoon je eigen race. Het gaat nog goed, geniet even van het uitzicht. Mooi stukje langs de rand van het bos en een boerenbedrijfje, dan moet de post redelijk opschieten. Inderdaad het bos weer in, een kleine afdaling en daar was hij dan. De 2 voorste lopers van het groepje liepen meteen door, ik bleef even staan voor wat water en een lekker banaantje. Degene die ik volgde deed dat ook. Even snel nog een glas water, de vrijwilligers bedanken en weer door. Oh wacht, lopen en drinken gaan niet samen. Weer even stoppen, bekertje leegdrinken en dan toch weer door. Kleine achterstand onderhand op de nummer 7, zo kregen we te horen. Een mooie top-10 klassering zat er dus zeker in! Dit, in combinatie met de water en banaan gaf me weer hernieuwde energie, knallen!

Het laatste stuk vloog voorbij, het glooit allemaal weer wat meer, geen steile klimmetjes en een paar mooie paadjes om lekker tempo te houden. Heb nog 2 keer mijn medeloper terug moeten roepen omdat hij pijlen over het hoofd zag, maar hij kon me weer makkelijk bijhalen. Die heeft dus toch iets meer over dan mij, even kijken of ik misschien nog kan versnellen straks. 


Foto door Barbara Kerkhof.
Door een groep supporters werd ineens geroepen dat het nog maar 600 meter was, helaas hoorde de ander dat ook en zette zelf nog een versnelling in, ik erachteraan! Gassen met die hap! Maar ik moest toch mijn meerdere erkennen in Joep. Laatste stukje over het gras, de baan op en de laatste bocht nemen. Hé, daar is Marc Weening op de fiets, high-five! En over de finish! Yes! Een top-10 notering en eindelijk de Stuwwaltrail met een goed gevoel kunnen finishen! Wat was het weer een heerlijk zware trail en zeker erg mooi!

Uiteindelijk bleek er een van het begingroepje van 4 verkeerd te hebben gelopen, waardoor ik nog een plaatsje opschoof. Wat mij bracht op een 7e plek, met een officiële tijd van 1.28'46. Ruim 11 minuten sneller dan vorig jaar! Zeer tevreden mee!



Pascal kwam even later ook binnen op een mooie 9e plek, zeer goed gelopen!

De rest van de dag was erg gezellig. Alle andere lopers aangemoedigd en veel gekletst en gelachen. De rest van het groepje liepen ook erg lekker en waren allemaal zeer te spreken over de Stuwwaltrail, wat natuurlijk terecht is! Daarna allemaal lekker aan het (alcoholvrije) bier! Was er natuurlijk ook heerlijk weer voor! Topdag!



donderdag 14 mei 2015

Salomon Koning van Spanje Trail 2015



Na 2 behoorlijk zware weekenden, natuurlijk de Stormbaas 2 weken geleden en vorige week gelukkig alleen een 5km tijdens de Halve Marathon van Ermelo, stond dit weekend dan weer de Koning van Spanje Trail op het programma. Dé Nederlandse Trail waar veel toppers uit de Benelux op af komen. Vorig jaar had ik mezelf daar verrast met een 8e plek tussen alle toppers. Dit jaar wou ik weer mijn best gaan doen en in ieder geval eenzelfde tempo kunnen lopen. Maar qua klassement werd het moeilijk om mezelf te verbeteren, er liepen dit jaar nog meer toppers mee! Wat een lijst was dat!

http://www.mudsweattrails.nl/kroningvanspanje2015

MudSweatTrails had een mooie preview gemaakt van de race, met een verhaaltje over de kanshebbers en andere toppers. Tot mijn verbazing werd ik daar ook nog genoemd, natuurlijk supergaaf! Maar zag zo al 10 namen die normaal gesproken voor mij onbereikbaar zijn voor tijden. Zo lopen er toppers mee die 2.20 op de Marathon lopen. Maar we gaan gewoon ons best doen en dan zien we het wel!

Eindelijk kon ik zelfs eens lekker slapen voor een belangrijke wedstrijd, dat viel me heel erg mee. Mijn benen voelden na de Stormloop van 2 weken geleden verrassend goed en mijn 5k-PR van vorige week stelde me gerust dat het met de vorm wel goed zat! Dus gezellig met mijn Daniëlle en Lena in de auto naar Gulpen. Het zou een behoorlijk regenachtige dag worden, maar de hele reis gelukkig lekker weer gehad. Het beloofde een mooie dag te worden!

In Gulpen aangekomen kwamen we meteen weer veel bekenden tegen. Natuurlijk de mannen van MudSweatTrails, Scarabee en het Salomon-Team en nog vele andere bekende lopers. Het was weer een en al gezelligheid. Helaas toch iets aan de late kant, dus maar korte gesprekjes. Snel nog even naar het toilet, natuurlijk begon ik de spanning al wel te voelen. Warmlopen schoot er maar een beetje bij in, misschien net een kilometertje gemaakt. Toen werden we alweer verzocht om naar de start te komen.

Daar sta je dan, tussen allemaal bekende gezichten. Gezichten waarbij tijden van 30 minuten op de 10km horen, of 4 uur op de 60km enzovoort. Geeft toch altijd weer een ontzettende kick! Eens kijken hoe lang ik ze misschien nog in het vizier kan houden. Wat lopers werden voorgesteld en nog een verhaaltje over de Trail. Leuk nieuw eindstuk met wat extra klimmen en dergelijke, mooie dag! Maar toen ging toch echt het startschot!

Hoppa, gaan we! Het eerste stukje is meteen wat klimmen, dan 2 bochten en een afdaling langs het startgebied waar je meteen keihard wordt aangemoedigd. Begon meteen goed hard!


Hier liep ik nog vlak achter Tim Pleijte en Pascal van Norden. Eerste kilometer onder de 4 minuten en dat met behoorlijk vals plat omhoog. Voelt nog goed, laat de mannen maar wel wat uitlopen, want die kan je toch niet pakken. Even later kwamen we alweer aan bij de beklimming waaraan de trail zijn naam dankt, een heuvel die door de Koning van Spanje tijdens de veldtochten door den Nederlanden gedurende de 80-jarige oorlog werd bezet. Dit gebied levert altijd hele mooie plaatjes op.


De beklimming ging erg goed, voelde me sterk, het weer was heerlijk en ik vermaakte me! Ondertussen liep ik ergens op de 10e tot de 15e plek, de toppers waren al een tijdje uit beeld, man wat ging dat hard! Ik liep in een mooie groepje met wat mensen waarmee we een beetje stuivertje wisselden op de beklimmingen en afdalingen. Tot ongeveer de 9e kilometer waar weer een nieuwe klim kwam. Bam! Benen leken ineens helemaal leeg... wat was het ook superwarm ineens. Man, wat gebeurt hier nou weer. Maar even wandelend naar boven, vorig jaar had ik het ook zwaar in het begin en kwam ik later weer op gang. Een paar lopers gingen me voorbij bij de klim en ik probeerde toch zo snel mogelijk powerwalkend ze te volgen. Hijgend als een paard kwam ik boven, kuiten voelden op zich nog goed, maar kreeg er gewoon geen kracht meer uit.

Gelukkig herstelde ik goed tijdens een stukje vlak wat erna kwam. Ademhaling weer op orde en kwam ook weer iets dichterbij de andere lopers. Tijdens de volgende afdaling ging ik er zelfs weer langs, dat voelt goed! Trip, trip, trip, korte pasjes en goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Er lagen over behoorlijke keien op het pad waar je niet over wou glijden. Maar zodra er weer een nieuwe klim kwam stond ik weer stil. Kom op nou! Gewoon je best doen, zo snel mogelijk omhoog. Hoe eerder je boven bent hoe sneller je weer kan herstellen. Daar hield ik me dan maar aan vast. 

Een lichtpuntje was wel weer de oversteek van de Gulp, een klein beekje wat in de omgeving stroomt. Daar staan altijd veel mensen die je weer wat nieuwe energie geven en natuurlijk worden er altijd leuke foto's gemaakt. Ook zorgt het voor de nodige verkoeling, die ik zeker wel kon gebruiken!



Gelukkig was het nog steeds een ontzettend mooi parkoers en kon ik nog wel genieten daarvan. Mooie vergezichten, erg toffe singletracks en natuurlijk de toffe afdalingen. Het werd steeds rustiger om me heen. Af en toe kwam ik Ivo weer tegen, die was me natuurlijk op een klim weer voorbij geraced, klimmen gaat hem nog steeds erg goed af. Maar vlak kon ik weer wat inlopen. Verder lag het allemaal behoorlijk veel uit elkaar.

Toen het opeens weer een beetje begon te lopen wist ik dat ik het zwaarste deel gehad had. Het tweede deel van de trail had veel minder steile klimmen gelukkig. Ik haalde Ivo toen voor een laatste keer in en begon weer wat meer tempo te maken. Tot mijn verbazing ging dit best goed, weer wat kilometers onder de 4 minuten en zelfs wat klimmetjes gingen nog hardlopend. Ik moest vaak denken aan vorig jaar waar het ook op ongeveer dezelfde manier ging. Misschien kwam het dan toch nog goed. Wel merkte ik dat ik in het eerste deel toch al ontzettend veel gegeven had, na 30km kreeg ik wat last van kramp in mijn middenrif, wat je best goed voelde en hierdoor moest ik weer even wat gas loslaten. 

























Het was echt hard werken geblazen wou ik mijn tempo een beetje erin houden. Maar dat mag ook wel, daarvoor ben ik hier en ik laat me niet kisten! Maar weer even een gelletje erin en de laatste 5km moet ik toch ook makkelijk kunnen lopen. Het eind kwam deze keer met een knal! 2x de Gulpenberg op, via kleine trappetjes en weer wat steile klimmen. Hier toch maar weer even wandelen, mijn hemel wat een trail! Mooi klein paadje met behoorlijk wat obstakels, huh, obstakels? Ja, er staan ineens allemaal schapen op het pad. Jongens, aan de kant! Gelukkig schoten ze vlak voordat ik er was ineens het gras op. Voelde me wel een beetje schuldig, erg leuke beestjes natuurlijk, maar kon ze vandaag even niet aaien. Gewoon doorlopen en uitkijken dat je niet over ze heen struikelt.



Nog maar een klein stukje! In de verte hoor je de speaker al ouwehoeren, zo dichtbij! Weer een mooie afdaling op een trapje en een laatste klimmetje.


Boven aangekomen keek je alweer over het startgebied heen. Nog even een rondje door een grasveld, een laatste afdaling naar de finish en helemaal kapot aankomen! Wat was ik blij dat ik er weer was, wie verzint dit toch steeds. En waarom trap ik er steeds weer in dat ik meedoe. Dit vind toch niemand leuk!? Maar gelukkig zijn dat soort gedachten maar kort, snel daarna volgt dan toch de euforie dat ik weer een mooie prestatie heb geleverd. Dat ik alles heb gegeven en me weer helemaal uitgeleefd heb.


Mijn tijd was uiteindelijk 2.49'24 en daarmee de 12e plek behaald. Toch heel tevreden mee al ging het toch nog een seconde of 10 per kilometer langzamer dan vorig jaar. Maar met de voorgaande 2 weken in de benen is dat zeker niet gek!

Na afloop een lekker taartje gegeten en natuurlijk een lekker glas alcoholvrije Erdinger. Dat ging er goed in. De anderen natuurlijk gesproken en prachtige verhalen gehoord. Wat had iedereen super gelopen vandaag. Tim Pleijte een prachtige 2e plek met 2.25, wat een tempo!!! 11 minuten voor de nummer 3 Pascal van Norden die ook een erg sterke race liep en 2 weken geleden nog Limburgs Zwaarste 60km had gelopen. Pim Molenaar daar weer vlak achter op een mooie 5e plek, wat een helden allemaal!

Al met al was het weer een super geslaagde dag, fantastisch georganiseerd en een prachtig parkoers. Volgend jaar zeker weer!!!