Kustmarathon 2016 - Positief!

Vrijdag 30 september ging ik onderweg naar het mooie Zeeland. Ik mocht de nacht voor de kustmarathon doorbrengen bij Michel, hiervoor nog ontzettend bedankt! Het was gezellig! Het was ook nog eens heel handig, want het is toch wel meer dan 2 uur rijden en anders werd het zaterdag érg vroeg opstaan én ik kreeg nog een aantal erg goede tips voor de marathon (Waar je dan nog wel wat mee moet doen). Zaterdagochtend konden we lekker rustig aan doen en in de ochtend nog even afspreken met nog meer toppers.

Michel, Pascal, Tim en ik onderweg naar Burgh-haamstede.

Het was in Burgh-Haamstede een drukte van belang, een ontzettende rij lopers in het startvak en doordat we zo relaxed waren, kwamen we zelfs iets aan de late kant aan. Dat werd dus even voor de start over de hekken en dan maar wat voordringen. Er lopen altijd erg veel goede lopers mee in Zeeland, dus ik nam plaats op de 3e rij. Toch nog vol spanning, ik had er geen hele hoge verwachtingen van, maar de trainingen gingen de laatste tijd weer wat beter en stiekem dacht ik toch aan een tijd onder de 3 uur.

Na een klein tijdje begon de klok van de kerk te luiden en bij de 12e BAM mochten we vertrekken! Leuk gedaan en iedereen schoot weg als een malle! Michel wou redelijk rustig starten, maar ook hij schoot weg, dus daar maar achteraan. Gelukkig zakte het tempo redelijk snel weer naar een mooi niveau en begon iedereen een beetje op z'n plek te lopen. Michel bleef bij een groepje en ik liep iets harder vooruit. Op een gegeven moment liep ik weer bijna alleen, dat moest ik eigenlijk helemaal niet hebben! Het parkoers liep bijna helemaal naar het zuid-westen en het was heel toevallig ook zuid-westenwind. Dus je wist gewoon dat je veel tegenwind zou krijgen, dan is een groepje zeker aan te raden. Een stukje voor me liepen 4 andere lopers, maar om daar bij te komen moest ik wel wat aanzetten. Nou ja, ben nu nog fris, dus ga maar. Iets tempo maken en erachter aansluiten.

Dit groepje bleef een behoorlijk stuk bij elkaar, wat erg fijn was. Op de kering nam ik een aantal keer het voortouw om ook de anderen even uit de wind te houden en het liep eigenlijk erg lekker! Het tempo lag rond de 4'05 en dat vond ik wel mooi, een kleine buffer opbouwen voor het 2e deel. Michel had me verteld dat het bij de 21km pas begon. Daar kwam je op een lang stuk strand en daarna door de duinen. Als je hier niet genoeg over had kon je heel hard instorten.

Foto door Matthew Arensman - runcyclewrite.nl

Maar tot nu toe liep het echt heel soepel, zo hield ik wel wat over. Ik had zoveel vertrouwen dat ik steeds langer de kop pakte van het groepje en af en toe een kleine versnelling erin om daar te komen. Hartslag was vanaf het begin eigenlijk al iets te hoog, maar dat was bij Spijkenisse precies zo gebeurt, dus dat moet kunnen. Na 20km draaiden we inderdaad het strand op, eerst een heel stuk mul zand, richting de vloedlijn. Daar liep het al iets beter. Het 21km punt lag alleen weer aan de duinkant, daar moest je door een poortje, dus weer een stuk mul zand en weer terug. 21km in 1.26.40, dan mag ik zeker 7 minuten verliezen in het 2e deel. Pfoe, dat zand kost toch wel ontzettend veel kracht. Het groepje viel daardoor ook nog eens uit elkaar, 3 lopers liepen bij me weg, die hadden blijkbaar toch wat meer over dan mij, 2 andere lopers liep ik zelf weer bij weg. Zo kwam ik helemaal alleen op het strand te lopen, met wind tegen. Balen! Dat werd ontzettend ploeteren op dat strand, het gemiddelde tempo op mijn horloge zag ik steeds wat meer zakken. 4'10, 4'12, zolang het maar niet bij de 4'16 komt is het nog goed!

Op km 26 mochten we gelukkig weer van het strand af, de duinen in. Een kleine klim, weer door mul zand en vanaf daar liep het wat op-en-neer. Maar het tempo ging wel weer iets meer omhoog gelukkig. Nog niet genoeg om het gemiddelde tempo te laten zakken, maar het klom niet meer zoveel.

Man, ik had toch echt beter naar Michel moeten luisteren! Bij 30km werd het echt ontzettend zwaar. Het gemiddelde tempo tikte heel langzaam toch naar die 4'16/km en toen knakte ik mentaal toch wel een klein beetje. Met nog een stuk strand en nog meer duinen in het vooruitzicht zou een sub3 marathon er vandaag niet inzitten. Nou ja, gewoon doorgaan, des te eerder ben je klaar. Het publiek was wel superleuk! Hele hagen met mensen waar je doorheen liep en ontzettend goed door aangemoedigd werd, "Kom op Jeroen, ziet er nog soepel uit!', haha, zo voelt het totaal niet! Ik probeer nog wel te lachen, maar het kost zoveel moeite. Nog maar 5 kilometer, dat moet zeker lukken! Ineens weer een lange trap, opletten op kramp, die ik af en toe heel iets opsteekt en bovenaan kop weer omhoog en gaan! Tempo 4'18 gemiddeld...

Ineens word ik met een behoorlijk tempo ingehaald, hé, dat is Erwin, die liep in het groepje met Michel mee. Hij ziet er nog ontzettend fris uit en loopt met mooie soepele passen van me weg.

Kijk Jeroen, zo moet je het doen. En zo stel ik mijn doel voor volgend jaar alvast in. Nog maar eens de Kustmarathon lopen en dan toch die 3 uur halen. Want het is wel een ontzettend leuke marathon! Maar op dit moment even niet meer, ik zie af. Nog maar eens een klein stukje strand en al snel het duin weer op. Zo dichtbij! De speaker hoor je onderhand al een tijdje kletsen en als je het strand afkomt, het duin op en het duin aan de andere kant weer af is daar dan de laatste bocht. Kom op, nog een klein eindsprintje dan! Voor zover dat erin zit, maar dat wou gelukkig nog wel iets. Vlaggetje van de kustmarathon aangereikt en toch wel trots hiermee lopen. De sub3 zit er dan wel niet in, maar ik loop toch maar weer mooi een marathon uit!

Foto door Matthew Arensman - runcyclewrite.nl

En daar was de zandbult van de finish dan eindelijk! 3.03.02 op de klok, toch wel heel tevreden op zo'n zwaar parkoers! Wat een publiek ook weer en een heerlijk weertje, genieten geblazen, nu mag het weer. Na de finish kom ik Huub tegen die 2e is geworden met een supertijd en hoor ik dat Tim 1e is geworden en Pascal 4e. Wat een ongelofelijke toppers allemaal! Even wat drinken erbij pakken en daar komt Michel ook alweer binnen in 3.05, zo dichtbij geëindigd nog. Erwin die bij 38km voorbij kwam, had wel een mooie sub3 gepakt met een mooie negatieve split, op dit parkoers, erg sterk!

Maar voor mij was er dus heel veel positief! Vooral mijn split, waarbij ik dik 9 minuten verloor in het 2e deel. Mijn gevoel, om toch weer een redelijk snelle marathon te kunnen lopen en de hele sfeer van de kustmarathon. Wat een topdag! Volgend jaar weer!

Team Scarabee @ Kustmarathon! Huub 2e plaats, erg sterk!

Montferlandtrail 30km - Gezelligheid kent geen tijd!

Een paar weken geleden vroeg Mark Groeneweg, van MudSweatTrails me ineens of ik zin had om de nieuwe trail van MST uit te proberen. Daar heb ik natuurlijk altijd wel oren naar! Het ging om de Montferlandtrail, het gebied waar ik ook de Montferland Nighttrail al heb gelopen en ik samen met Pascal Schepers de MTB-route heb gelopen, een prachtig gebied met erg leuke paadjes en lekker snelle afdalingen! Daar hoefde ik dus niet lang over na te denken, daar had ik me ook wel voor ingeschreven zonder uitnodiging. Wel was er nog de kustmarathon, die 2 weken later is en waardoor ik de Montferlandtrail niet voluit mocht lopen. Eigenlijk moest ik zelfs de 14km lopen en daarvoor alvast 10km inlopen en nog wat uitlopen. Maar Mark had me onderhand al ingeschreven voor de 30km. Nou ja, ik probeer eerst wel rustig aan te doen dan!

Op zaterdagmorgen weer vroeg op pad samen met Daniëlle en haar moeder, mijn trouwe supporters! Mooi op tijd in Braamt, waar bij Markant Outdoorcentrum de start was. Het was er al gezellig druk en uiteraard kwamen we meteen weer heel veel bekenden tegen. Even hier praten, daar praten, overal praten. Pascal kwam gelukkig ook nog, hij was de vorige dag uit Amerika terug gekomen en wist nog niet zeker of hij wel kon lopen, maar zo'n thuiswedstrijd kon hij natuurlijk niet laten liggen, tof!

Iets voor 10 liep ik maar vast naar het startvak, waar nog niemand zich bevond, iedereen was nog gezellig aan het ouwehoeren, tot Marc Weening de rest ook maar naar de start riep. Werd het daar toch ook weer gezellig. Toch wat vooraan gaan staan, benieuwd wat de anderen gaan doen. Willem was er, Jasper, Pascal, André, allemaal mannen die goed kunnen racen.

L>R Willem, Jasper, Ik, Pascal.

Om 10 uur was er afgeteld en werden we weggeschoten, ok, denk eraan, rustig doen! Pascal had het er ook over dat hij rustig aan wou doen, aangezien hij dus net uit Amerika kwam. Als ik dan wat achter Pascal blijf moet het goedkomen denk ik. Willem liep naar voren, daarachter Pascal en Luuk en nog 2 anderen. Daar weer wat achter kwamen Jasper en ik, de kopgroep een klein beetje in de gaten houden en even gezellig ouwehoeren met Jasper. Klein stukje lopen, een weggetje over en toen kwamen we op het paadje waar Pascal en ik ook de MTB-route zijn gestart, bekend terrein dus. Hier liep het meteen behoorlijk omhoog en ging het tempo wat naar beneden. Hartslag mag omhoog wel iets hoger dan rustig, maar hou je in.

Het kopgroepje liep iets verder uit en wij liepen nog op een mooi tempo erachteraan. Bovenaan de klim aangekomen mochten we ook weer naar beneden, 2km gehad. De afdalingen hier zijn niet heel steil en makkelijk te lopen. Gratis tempo maken dus, met een tempo van 3'/km naar beneden knallen en genieten! Weer een klein stukje omhoog en 'piep' dat was de 3e kilometer, 3'48. Wie gelooft er nu nog dat ik rustig aan doe? Nog iets meer temporiseren dan, 2e klimmetje was wat steiler en pakte ik ook gewoon lekker wandelend. Straks nog genoeg tempo te maken. Hou die hartslag maar weer rustig. Daarna weer naar beneden, zelfde liedje, vliegen! Daar is dat gewoon veel te leuk voor en we zijn er ook om te genieten toch?

Jasper moest het tempo toch wat laten vieren en ik zag dat Pascal en zijn medeloper ook de snelheid wat lieten zakken, zo liep ik dus even wat door om bij Pascal weer aan te sluiten. Hij had een beste tik gekregen ineens, waarschijnlijk door de jetlag en hij stond zelfs op het punt om de handdoek in de ring te gooien bij de verzorgingspost op 7km. Moet je niet doen man, laat het tempo gewoon nog wat zakken, probeer die ontspanning te vinden en geniet gewoon van je rondje achtertuin, kom op! Nog wat temporiseren en hem even uit de wind houden. De verzorgingspost kwam al snel dichterbij, daar gewoon even lekker wat energie innemen en dan komt het goed!

Willem had ondertussen al een gat geslagen en liep stug door langs de post, terwijl we lekker wat aan het drinken waren kwam ook André nog langsgelopen die zijn eigen drinken mee had. Nou ja, lekker laten lopen, zorgen voor later. Even later gingen wij er ook weer vandoor, redelijk relaxt tempo en Pascal had weer wat nieuwe kracht gevonden om toch de trail af te maken. Top! Zo gingen er weer een paar kilometer voorbij met mooie smalle singeltracks en nog weer een best stukje klimmen. Achter ons hoorden we nog iemand aansluiten, het was Michiel Otten welke er ook een lekker tempo op nahield. Even kijken wat hij gaat doen, komt hij inhalen of erbij lopen? Toch stiekem met de wedstrijd bezig, liepen met het groepje op een 3e tot 7e plek, de nummer 1 op een behoorlijk stuk voor ons en de nummer 2 was ook al een tijdje uit het zicht.

Even kijken hoe ik zit, laatste stukje best relaxt gelopen, ademhaling rustig en ik heb het idee dat ik vandaag weer eens zou kunnen knallen! De klim ging weer over in een afdaling en het paadje was nog steeds heel smal, 'piep', 10km gehad. Sorry jongens, ik mag even doen wat ik wil! Tik, tik, tik en weg was ik. Binnen korte tijd al een behoorlijk gat geslagen met het groepje en ik ging in de achtervolging op de nummer 2. Wow, het gaat lekker! Benen voelden nog sterk en tempo kwam makkelijk, natuurlijk ook omdat het nog wat naar beneden liep. Crossen langs de boompjes, dwars door de braamstruiken en af en toe even bukken voor laaghangende takken, woei!

Kilometertje later had ik de nummer 2, André alweer in het vizier. Hij was ondertussen een beste bult mul zand aan het beklimmen en ik wandelde daar toch maar weer even omhoog, hier tempo maken heeft toch geen zin. De jarige Manon was daar met Darwin aan het wandelen en moedigde me nog even goed aan. Boven aangekomen weer vol goede moed het tempo opgepakt en weer in de achtervolging! Weer ongeveer een kilometer later kwam ik dan toch langszij bij André, even een heel klein babbeltje en gewoon doorgaan, hier valt niets te halen vandaag! Hoe ver zou Willem nog voorliggen? Gelukkig heb ik nog wel een kilometer of 15 om daar achter te komen. Woei, wat loopt het lekker!

Een kilometer of 2 voor de laatste verzorgingspost zag ik Willem ineens mijn kant op komen lopen om een meter of 100 voor me een pad naar links in te zien duiken. Zou hij de afslag gemist hebben? Voor mij natuurlijk erg mooi, op een trail zie je dat toch sneller dan op de weg ;). Snel er achteraan! Dat gaat nog op een best hoog tempo, maar gestaag kom ik steeds dichterbij. Tot ik naast hem loop, tempo even aanpassen en blijf maar even bij hem. Gaat hard zat! Hij had inderdaad een pijltje gemist en daardoor een minuutje ofzo verloren. Wel had hij zijn eigen water bij zich en moest ik op de post toch echt nog even wat energie en water innemen, want het was toch ook wel best warm geworden.

Zorg voor zometeen, eerst maar aanklampen en gezellig even ouwehoeren. Over de Buff Epic Trail die hij gelopen had en die toch wel erg extreem was. Mooie dingen zijn dat! Maar daar was de post alweer bijna, tijd gaat snel! 200m voor de post toch even aangezet, klein gaatje gelopen en snel 2 bekertjes water naar binnen gewerkt, handje winegums meegraaien voor de nodige suikers en snel weer achter Willem aan die alweer een 100 meter ver liep. Gelukkig ging het nog zo lekker dat ik er snel weer naast zat en hij zei me dat ik maar op mijn tempo moest doorlopen... Maar het ging toch lekker zo, weet niet of ik nog veel harder kan? Nou ja, misschien heeft hij wel gelijk, probeer maar gewoon! En daar ging ik dus maar weer in mijn eentje op pad, het tempo weer wat omhoog en het gat proberen te laten groeien.

Wat een paadjes ineens, nog meer smalle singletracks met nog meer bramen, knieën lagen onderhand wat open, armen zaten onder de schrammen en ik was heel blij met mijn tubes van compressport die het toch wat van me afhield. Daarna kwam nog een heel stuk dwars door allemaal omgehakte kleine boompjes die midden op en over het pad lagen, pff, best zwaar lopen zo. Bukken hier, springen daar en een beetje rondspelen. Wel heel leuk, maar het komt het tempo niet ten goede, gelukkig heeft de rest hier ook last van.

Ondertussen kwam ik al wat mensen tegen van de 14km die een half uur later gestart was, zo kwam ik ineens langs Alma die me luidkeels aanmoedigde, natuurlijk even terug aanmoedigen en een high five! Af en toe even pardon roepen op de smalle paadjes, gelukkig waren alle mensen zo aardig om me even wat ruimte te gunnen. Het duurde niet lang of ik zag ineens Mark alweer op de fiets zitten die zich snel omdraaide om voor me uit te komen fietsen. Mijn kuiten hadden het al best zwaar gekregen en begonnen wat krampverschijnselen te vertonen, misschien toch wat te weinig gedronken. Gelukkig heb ik nog 1 Overstims gelletje dus die snel erin en proberen om nog wat tempo te maken.

Mark passeerde de Trailchicks die ook super bezig waren en die hebben me het laatste stukje keihard doorgeschreeuwd, dan moet er natuurlijk wel een eindsprint inzitten! Nog even bijna met mijn hoofd tegen een paaltje aangerend toen ik Danielle en Lena zag maar toch de goede kant op weten te rennen naar de finish. De 1e plek, yes!!!

Voor de 29km heb ik 2 uur en 6 minuten nodig gehad. Wat ik in aanloop van deze trail echt nog niet gedacht zou hebben. Superblij met de progressie die er weer een beetje in zit! Willem kwam even later als 2e over de streep en als 3e natuurlijk André. Pascal had hem toch ook nog mooi uitgelopen in een goede tijd van 2.24. Na de trail was het weer net zo gezellig als ervoor en er werd weer wat afgekletst. Het alcoholvrije bier was helaas de grote afwezige vandaag, maar dat is dan maar iets voor de volgende editie ;). De prijsuitreiking was natuurlijk ook weer een van de hoogtepunten van vandaag!
Nu op naar de kustmarathon! Hopen dat ik met deze trail toch nog de duurloop er een beetje in heb gekregen.

 

Trail des Fantomes 2016 65km - Samen sta je sterker!

14 Augustus stond de Trail des Fantômes weer op het programma. Na in 2013 de 25km gelopen te hebben en in 2014 de 50km, nu dan de beurt aan de 65km. Een mooie opstap voor de 100km die volgend jaar weer gelopen wordt.

Dit jaar was de trail voor het eerst opgedeeld in 2 dagen, op zaterdag de 13 en de 27km, op zondag de 19, 33 en 65. Dit om alle lopers iets meer ruimte te geven op de trails, aangezien de Fantomes elk jaar een heel stuk populairder wordt en dat is zeker verdiend, wat een prachtig gebied is het.

Zondagmorgen om 7 uur stonden we dan ook weer met z'n allen aan de start, al veel bekenden gespot weer en ik stond zij aan zij met Dominique Pankow redelijk vooraan het startvak. Dominique had gisteren al de 27km gelopen en was daar heel knap 2e geworden. Ik hoopte vandaag alleen al dat ik hem een beetje mooi kon uitlopen, door mijn vorm zat een echt goede klassering er niet in, maar ik wou toch zeker mijn best gaan doen!

Bam! Het startschot werd gegeven door Wim en we vertrokken met alle lopers het asfalt op. Een klein stukje vlak en makkelijk lopen, die moet je even koesteren want dat zie je eigenlijk helemaal niet meer terug als je de eerste bocht om bent gegaan. Al snel begint het parkoers te stijgen en loopt het het bos in, daar stijgt het exponentieel verder en binnen een kilometer loop je tegen een steile helling aan te beuken. Al snel zette ik het daar op een powerwalk, je mag erna nog genoeg kilometers maken.

Ik kijk omhoog en zie daar een stuk of 8 man voor me lopen, 1 iemand loopt voluit naar boven en heeft al een beste afstand met het groepje van 4 achter hem. Die gaat zichzelf nog wel opblazen, ook valt op dat hij zonder vest/drinken en op normale schoentjes loopt, succes!
Bovenaan de bult staat mijn schoonfamilie en vriendin om iedereen aan te moedigen, even snel een kusje voor 'Good luck' en weer verder! Vanaf hier gaat het op en af, het klimmen wordt al snel weer zwaarder, maar ik kan op een best tempo blijven doorlopen.

Tot km10 blijven we wat op dezelfde posities lopen, met soms dezelfde mensen inhalen of erdoor ingehaald worden, de een is weer wat sterker in de klimmen de ander in de afdaling. Ik vlieg vandaag gelukkig lekker naar beneden, daar heb ik altijd ontzettend veel plezier in en daar kan je je hier echt helemaal mee uitleven!

Dan word ik ineens door Dominique ingehaald en hij blijft gelukkig een beetje hangen en we raken weer aan de praat. Hij heeft het moeilijk, nog spierpijn van gisteren en het wordt al een stuk warmer. Ik heb het moeilijk, vooral omdat ik weer wat te hard gestart ben, maar al pratend schieten de kilometers weer voorbij. Dat helpt toch echt een hele hoop die afleiding. We hebben er beide erg veel baat bij. Ook komen we Thomas Dunkerbeck overal en nergens tegen, hij loopt de volgende week de PTL bij de UTMB, 290km in alpien terrein. Maar vandaag ging hij even lekker wat lopen en foto's maken. We komen weer langs alle prachtige stukjes rond de Ourthe, de rotsachtige klim met de ketting, waarin je je bijna in de Alpen waant, de steile skihelling waar je je tussen de bomen moet verplaatsen om niet naar beneden te storten en het gave rots/wortelpad langs de Ourthe, prachtig!

Foto door Thomas Dunkerbeck.

Na 40km krijgen we het beide erg zwaar, de zon staat nu goed hard te shinen en onze drinkvoorraad is zo goed als leeg. Ik neem zelf nog het laatste slokje sportdrank en bied Dominique mijn laatste beetje water aan. De post zou hier nu toch bijna moeten zijn. Maar gelukkig komen we daar wat oud-atletiekmaatjes van Dominique tegen die ons wat extra te drinken geven. Dat was maar goed ook want de post kwamen we pas tegen op 45km. Wat kan dat dan lang duren als je er naar uitkijkt.

Even wat energie bijvullen en weer gaan! Het is nu echt een mentale strijd om te blijven lopen, gelukkig weet je ook dat het alleen maar langer duurt als je wandelt, dus dan ga je er maar weer voor. Weer een mooi stukje langs de Ourthe, het loopt behoorlijk schuin en veel wortels, dus ik zoek het wat gladdere modderpad op langs de rivier, flats, oei daar ging mijn voet, nog best diep die modder. Nog een stap verder, FLATS, weg been! Ik zak tot ver boven mijn knie in de modder en ik schrik me een hoedje. Gelukkig was Dominique nog steeds bij me die me er even uit kon trekken, maar dat kostte nog best wat kracht. Had ik in mijn eentje echt niet gered. Gelukkig konden we er beide om lachen en het was jammer dat we geen foto's gemaakt hadden.

Na 60km kwamen we dan eindelijk bij de laatste verzorgingspost, hier weer even goed wat energie aanvullen om de laatste klim, de muur van Maboge te tackelen. Dit is een klim van zo'n 160 meter hoog en ontzettend steil. Daar waren we dus wel even mee bezig. Allebei zaten we onderhand in ons eigen wereldje en er werd steeds minder gepraat. Stoempend omhoog, handen op de knieën en biddend dat de kramp uit de kuiten bleef. Gelukkig was dit het geval en konden we bovenop weer wat tempo gaan maken voor de laatste 4km die alleen nog maar afliep. Dominique had er toen ineens weer heel veel zin in en ik probeerde hem te volgen, maar door een kramp in mijn rug die op kwam zetten werd het me weer wat moeilijker gemaakt. Gewoon doorzetten, na de finish mag je rusten, kom op! Dominique wist me nog wat aan te sporen en samen doken we naar beneden richting de Ourthe, beneden aangekomen klonk er een groot gejuich van alle mensen die op de kant zaten en we wisten dat we het gingen redden.

Foto door Camiel Hirschberg.

Daniëlle en de rest van de familie waren er natuurlijk ook weer en ik moest Dominique van hen maar even keihard inhalen. Maar zoals het spreekwoord zegt; "Samen uit, samen thuis", vlogen we de laatste meters en samen de finish over! Gered! Wat was dat weer afzien, maar o zo mooi! Superblij!

Het was nog een mooie top 10 klassering en een tijd van 8 uur en 11 minuten. Sport-events had er weer een ontzettend gaaf maar superzwaar parkoers van gemaakt. Alle steile hellingen met mini-paadjes en brandnetels, wortels en rotsen werden uit de kast getrokken om ons een mooie dag te bezorgen. Daarna kan je in een heerlijk zonnetje nog lekker aan het water gaan zitten of stiekem nog even shoppen bij de stand van Scarabee samen met heel veel trailvrienden. Wat een mooi weekend is dit toch weer. De nasmaak van de Zugspitze behoorlijk uitgewist en nu weer vol goede moed op naar de volgende doelen! Maar volgend jaar zeker weer de Trail des Fantomes, maar dan de 100km!

Salomon Koning van Spanje Trail 2016 - Even doorbijten!

Om 7 uur 's ochtends zaten we samen in de auto, Pascal Schepers en ik, onderweg naar het pittoreske Limburg. Gulpen om precies te zijn. Want net als de voorgaande 2 jaren doen we daar mee aan de Salomon Koning van Spanje Trail. Een hele gave trail met goed wat hoogtemeters en ontzettend mooie uitzichten! Met z'n tweeën in de auto is gelukkig een stuk gezelliger dan alleen en zo vlogen de 2.5 uur dan ook snel voorbij vol gepraat over trainen, tegenstanders en doelen.

In Gulpen aangekomen de auto geparkeerd bij Rocca, waar de voorgaande jaren ook nog de start was. Maar dit jaar hadden we een kleine warming-up, doordat de start nu bij 'Panorama Camping Gulperberg' was, die jawel, bovenop de Gulperberg ligt. Meteen dus even een stukje klimmen. De toon was alweer gezet. Al zwetend bovenaan gekomen, dat was wel weer genoeg voor vandaag, toch? Bij de camping was het alweer een drukte van belang, de 11km en 22km lopers waren er ook nog, die startten wat eerder dan ons. Meteen maar even naar de stand van Scarabee, gezellig bijkletsen en mijn gave nieuwe teamkleding in ontvangst nemen. Kon ik vandaag meteen goed uittesten!

Het is altijd weer zoveel ouwehoeren tijdens de trails dat de 1.5 uur speling die ik had ineens nog maar 20 minuutjes was. Oeps, nog geen startnummer en moest ook nog even het toilet bezoeken. Gelukkig was het daar alweer wat rustiger. Nog even twijfelen over kledingkeuze, jasje aan of niet. Maar met de adviezen dat het onderaan de berg wat minder wind was en het zonnetje weer eens doorkwam het jasje toch maar in de tas gestopt. 5 minuten voor tijd dan toch maar met de rest in het startvak gaan staan.

Ik sta links, zonder hoofd.

Even een mooi inleidend praatje van de mannen van MudSweatTrails, waar we op moesten letten, pijltjes van andere evenementen enzovoort en al snel was daar dan toch echt het startschot. Ik stond op de 2e rij en zag de 1e rij al sprintend vertrekken, erachteraan! Het mooie van een start bovenop een berg is dat het eerste deel meteen lekker afdaalt! Zo vertrokken we met 20km per uur, op een 37km... Succes! Het kopgroepje begon zich al meteen te vormen, een man of 7 die elkaar achteraan jaagden en daarachter wij met een groepje van een man of 6. Dominique Pankow liep vlak voor me en achter me aan kwamen Pascal Schepers, Ralph Apeldoorn en voor mij onbekende lopers. Na 3.5 minuut gaf mijn horloge met een piep aan dat we een mooi tempo erin hadden, maar bij trails geldt meestal dat 'What goes down, must come up' en zo begonnen we aan de eerste van vele klimmetjes.

De tweede kilometer ging dan ook ruim een minuutje langzamer. Het kopgroepje liep steeds wat verder weg en Dominique en ik sloegen ook een gaatje met onze achtervolgers. Zwijgend liepen we over de mooie paadjes, geconcentreerd en stiekem best een beetje aan het genieten! Wat hou ik toch van die afdalingen in de Koning van Spanje, niet supersteil en goed uitkijken waar je je voeten neerzet door alle losse stenen, maar hier kan je lekker vliegen! Dominique deed het nog iets beter en liep bij elke afdaling weer wat uit, maar het klimmen ging bij mij weer iets sneller en daardoor bleven we toch bij elkaar in het kielzog.

Beklimming na 3 km, helaas geen doedelzak dit jaar.

Tijdens de Duinentrail in Schoorl eindigden Dominique en ik ook heel dicht bij elkaar, al had ik mijn trail toen heel anders ingedeeld en haalde ik hem vlak voor het einde in. Ik wist dus dat we redelijk aan elkaar gewaagd waren. In de auto hadden Pascal en ik al even wat tegenstanders besproken en hadden gezien dat Dominique 2 weken geleden in Rotterdam een 2.41 had gelopen op de marathon, wat een supertijd! Maar zou hij daar al van hersteld zijn? Hij had er de pas in ieder geval nog goed in en tekenen van vermoeidheid waren er ook niet. Al vond ik het in het begin nog best pittig gaan, ik was er dus content mee om gewoon achter Dominique te blijven hangen en niet teveel meters prijs te geven.

Na een kilometer of 6 raakten we dan toch aan de praat, zolang je bij elkaar loopt kan je het net zo goed gezellig maken toch? Het tempo bleef onverminderd doorgaan, maar toch was er adem genoeg voor hele verhalen. Over Rotterdam natuurlijk, felicitaties voor een toptijd. Andere doelen dit jaar, de Zugspitze voor mij en de Eiger E101 voor Dominique, die daarmee meteen zijn eerste Alpentrail gaat lopen. Dapper! Meteen maar even geadviseerd om straks langs de Scarabee-stand te gaan voor een mooi paar stokken. Die kan je daar wel goed gebruiken!

Ondertussen scheen het zonnetje best hard en werd het zelfs behoorlijk warm. Maar al snel kwam daar de Gulp in zicht om ons weer even af te koelen. Een mooie lange afdaling door het gras met beneden een riviercrossing, maar wel een heel klein riviertje dan. Dat kleine riviertje levert wel altijd spectaculaire foto's op!

Links op de voorgrond Dominique, rechtsachter een loper van de 22km.

Eventjes frisse benen halen, om daarna jezelf meteen weer in het zweet te werken met een klim met 80m hoogteverschil. Toen gingen ook even de handschoenen uit en de armstukken naar beneden. Vraag me af of Dominique straks nog even moet stoppen om zijn jas uit te trekken. Hij vond het zelf geen probleem en liep stoïcijns door. Even later kreeg hij ook weer gelijk toen het ineens begon te regenen, brrr, fris. De temperatuur daalt dan meteen een paar graden en de armstukken stegen weer. Toch wel erg blij met mijn kledingkeuze.

De volgende 10km vlogen weer voorbij. Lekker kletsen tussendoor, vliegen van mooie afdalingen, gave paadjes overknallen en stoempen op de beklimmingen. Zelfs nog een stukje off-trail, gewoon dwars door het bos met best wat modder. Maar mijn Salomon Sense Ultra hielden zich ook daar erg goed. In verband met het weer had ik ook nog de Sense Ultra Soft Ground mee, maar aangezien veel paden hier toch redelijk hard zijn was dat niet nodig. Ook met deze keuze was ik erg tevreden en het leverde me maar 1 slippertje op.

Rond 22km dook er ineens een hele bekende klim op. Ineens een scherpe bocht naar links, waar Dominique nog bijna rechtdoor wou gaan. En daar lag hij dan, een klim tussen 2 wanden, een lange klim, die behoorlijk pittig is. Eerste stukje gewoon dribbelen, maar om toch nog wat kracht te sparen maar begonnen aan de powerwalk. Handen op mijn knieën en nog een behoorlijk tempo weten te maken. Als we bijna boven zijn mag je wel weer gaan lopen. Zo gezegd, zo gedaan.

Een van de vele beklimmingen.

Na Rotterdam had Dominique nog wat last van zijn kuiten, waardoor het klimmen wat minder ging en na deze klim had ik dan ook ineens een gaatje. Zeg maar gerust, een gat. Aan de ene kant vond ik het wel jammer, het was erg gezellig! Maar ik wist dat ik nu weer op de 8e plek liep en dat was toch ook wel mooi. Misschien toch maar even proberen om dit vast te houden. Dus weer mooi de vaart erin en de afdaling afknallen die erna kwam. Dat leverde weer mooi 2 gratis snelle kilometers op. Nog maar 12 te gaan!

Het weer wou nog even wat roet in het eten gooien. Het komende stuk was behoorlijk onbeschut en het begon steeds harder te hagelen. Jemig, wat wordt het koud. Handschoenen gingen in een klimmetje weer aan en nu maar hopen dat het allemaal warm genoeg is. Op mijn werk zit ik al genoeg in de kou, waarom hier ook dan weer. Nou , dan loop je maar gewoon wat harder, krijg je het vanzelf weer warm. Af en toe even achterom kijken, maar daar was nog niet veel te zien. Ah, hier heb je de klim naar de huisjes al, dan is daarboven de laatste verzorgingspost. Mijn water begon al op te raken en mijn kuiten begonnen zelfs al iets te verkrampen, dus dat kon ik wel gebruiken. Mark Groeneweg stond bij de post en vroeg hoe het ging. Ja, heel best! Een van mijn flesjes even vol laten gooien, ondertussen dropte Mark een gelletje bij mijn andere flesje en alvast even wat water achterover slaan. Nog steeds geen Dominique te zien, maar dat zal niet heel lang meer duren, snel weer door! Bedankt allemaal!

Ok, even checken. Nu 2 uur bezig, nog een kilometer of 10 te lopen. Tussen de 2.45 en 2.50 moet zeker wel lukken, maar het voelt al wel behoorlijk pittig allemaal. Klimmetjes konden gelukkig nog wel op dribbeltempo, dus heel erg kan het niet zijn. 'Kijk uit, moeilijk looppad' of iets dergelijks stond er ineens op een bordje. Och, dat is natuurlijk niets voor een trailer. Rechtsaf een klein paadje in, beetje modder, nog een bochtje door en glijden als een malle! Het was gewoon 1 dikke blubberbende, woei! Even een stukje schaatsen, uitkijken dat je niet in het meertje ernaast valt. Krampscheut, schiet een eind op joh, ik ben bezig! En weer door! Gelukkig was het een redelijk kort stukje, dus met 3x zo zware schoenen als eerst kwam ik weer op gang.

Ah, het gaat weer allemaal wat naar beneden, fijn! Scherp bochtje naar rechts en weer door. Nu lopen we parallel aan het pad waar ik net overheen kwam, dus kan ik mooi kijken of er al iemand aankomt. Net toen ik bij het laatste stuk parallel liep zag ik Dominique daar aan de afdaling beginnen. Nog wel een mooi gaatje, dit gaat niet meer fout! De hoop om misschien nog iemand te kunnen inhalen die voor me liep was er al niet, ik had al in geen eeuwen iemand voor ons zien lopen, die kopgroep was goed bezig!

Het slotstuk zat er alweer aan te komen, een klimmetje op een grasveld, waar Rein in het gras lag, foto's te maken! Hey, high five! Beetje support kon ik wel gebruiken in de klim. Waar moet ik nu heen? 'Ja die kant op! ---> '. Ok, thanks, en weer gassen.

Ik kon zelfs nog lachen!

Daarna volgde een afdaling op een venijnig trappetje, wat een korte pasjes moet je hier maken. Niet omvallen nu, top. Beneden staan vrijwilligers die me de goede kant op wijzen, bedankt weer! Stukje over het asfalt en even later weer een trapje op, oei, die is ook best steil. Bovenaan de trap staat een mevrouw met 2 bruine honden. Hmm, laat ik maar wandelend naar boven gaan, ook minder bedreigend voor de honden en het scheelt me weer kracht. Als ik bijna bovenaan ben hoor ik de mevrouw al roepen tegen de honden dat ze eens stil moeten zitten, eentje springt er toch vandoor en komt op me af gelopen. Al grommend en blaffend. 'Hij doet niets hoor!', hoor ik haar nog zeggen. Ik steek mijn hand uit naar de hond om hem te laten ruiken of eventueel af te weren als hij toch wat van plan is. En 'Hap!', WTF! Hij schampt mijn pols met zijn tanden en de vrouw begint te schreeuwen tegen de hond. Ik ben helemaal flabbergasted, ik wil gewoon door! Ik probeer de hond een kleine tik te geven en loop erlangs, 'Hap', deze keer heeft hij mijn knie te pakken. Het moet niet gekker worden. Gelukkig ook alleen een korte beet, hij hapt niet door. Maar ik heb mijn dosis adrenaline wel weer binnen! Scheldend vervolg ik zo snel mogelijk mijn weg, nog niet helemaal door wat daar nou was gebeurd, zo snel ging het dan ook wel weer. Straks maar kijken wat de schade is, ik denk dat het meevalt. Hekje door, langs het weiland waar vorig jaar nog schapen in liepen, maar zag ze nu zo snel niet lopen.

Henk Bijtgraag.

Het pad loopt weer soepel, adrenaline spuit uit mijn oren en de moeheid is vergeten. Dat is dan weer het positieve punt van zo'n actie. Even later moet je over het gras naar een hekje wat onderaan het weiland zit, het gras is behoorlijk glad. Hopen dat mijn schoenen geno... slip! Als een volleerd Judoka maak ik een judorol en sta binnen 3 seconden weer op mijn voeten, dat kan er ook nog wel bij. Zo krijg je toch echt van alles voor je kiezen in 1 zo'n trail. Nu alleen even niet meer doen, de finish is over een kilometertje. Hekje door, stukje asfalt. Daar glij je tenminste ook niet over uit. Linksaf de hoek om en daar lag hij dan alweer, de laatste klim van deze dag.

Pfff, de moeheid kwam weer heel snel terug, waar is de hond als je hem nodig hebt? Na een klein stukje dribbelen toch maar weer besloten om te gaan powerwalken, nog een klein stukje, even doorbijten! Bovenaan hoor je de speaker en de mensen al praten en ga je toch weer in looppas het laatste stukje omhoog, bochtje om en klein stukje rond. Daar is de finish! Yes, ik heb het weer geflikt! 

Een hele mooie 8e plek in een tijd van 2.52'35. Dat biertje is wel weer verdiend! 

Dit biertje helaas niet, want die is voor de winnaars. Hier Teammaat Huub van Noorden die de 25km op zijn naam schreef.

Qua tempo sneller gelopen dan vorig jaar, terwijl er nu ongeveer een 250 hoogtemeters extra in zitten. Als de vorm zich nu weer blijft doorzetten hoe het nu gaat, dan heb ik goede hoop op de Zugspitz Supertrail XL! Keihard trainen!

Dominique kwam 2 minuten later ook binnen, super gedaan 2 weken na Rotterdam! Pascal kwam ook nog binnen de 3 uur binnen op een mooie 12e plek. De rest van de dag wat het weer erg gezellig! Op de terugweg lekker even zondigen bij de McDonalds met Pascal en in de avond langs de huisartsenpost voor een tetanusshot.

Wat een dag!

Sallandtrail 2016 - Op karakter!

De Sallandtrail stond dit jaar weer op het programma. Het is dit jaar mijn eerste hardloopevenement en dan maar meteen 75km. Om het toch een beetje uitdagend te houden :P . Toen ik me ervoor inschreef had ik het idee om te proberen hem dit jaar onder de 6 uur te lopen. Dat zou een verbetering zijn van ongeveer 6 minuutjes op vorig jaar. 5 seconden per kilometer sneller gemiddeld, dat zou te doen moeten zijn. Na de marathon van Spijkenisse in december heb ik alleen veel te weinig rust genomen. Na 4 dagen alweer redelijk pittig trainen en 2 weken erna liep ik alweer de 26km Montferland Nighttrail, supergaaf om te doen, maar daarna was ik helemaal uitgeblust. Ik heb het idee dat ik hierdoor toch wat overtraind ben geraakt en heb daarna niet echt meer lekker kunnen trainen. Af en toe een uitspatting ging nog wel, 1000 hoogtemeters in een uurtje op een vuilnisbelt bijvoorbeeld. Maar wou ik een beetje constant veel kilometers maken kwamen de pijntjes alweer snel opzetten. Rusthartslag bleef ook maar steeds aan de hoge kant en het ging gewoon niet soepel.

Mijn gebrek aan ervaring en koppigheid deden mij toch gewoon doorzetten, dan maar wat minder kilometers maken en iets gerichter op hoogtemeters bijvoorbeeld. Gelukkig ging het de laatste maand toch wel weer iets beter. Het trailweekend in het Teutoburgerwald met Ronnie Duinkerken en vele andere toffe trailers was helemaal fantastisch! Het hele weekend goed weer gehad en mooi 85km en 4000 hoogtemeters gemaakt. Dit had ik echt nodig, want mijn vertrouwen in een goede afloop van de Sallandtrail zat op een dieptepunt. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik na de Sallandtrail even 1 maand niets ging doen, gewoon goed uitrusten en daarna weer knallen. Dit is tussendoor weer aangepast naar 2 weken en op dit moment vind ik 1 weekje rustig aan al wel weer genoeg. Nou ja, fouten leer je van.

Maar toen was zaterdag 12 maart ineens aangebroken. De wekker ging weer heerlijk vroeg om 6 uur en een uurtje later zat ik alweer in de auto richting Nijverdal. Ik liet alles maar gewoon op me af komen. Vertrouwen was nog niet heel groot en stiekem was ik er toch een beetje bang voor dat ik hem niet uit ging lopen. Maar we zien het wel, gewoon gaan en anders kan je altijd op 50km nog beslissen om te stoppen. Weer bij het 'Ravijn' aangekomen was het weer een drukte van belang. Gezellig! Veel bekenden tegengekomen en even mee praten zoals bij elke trail, leuk wereldje! Bertus natuurlijk weer even begroet, Victor Phaff die in Spijkenisse een plekje voor me eindigde was er ook. Jeffrey die door blessures helaas niet zelf kon lopen maar wel foto's ging maken en nog meer bekenden die de 50 en de 75 gingen lopen. Boven meteen maar even omkleden, want het was al bijna weer zover.

In het startvak nog even kletsen met Victor, iedereen even succes wensen en Bertus gaf ons nog even een speech. De laatste 10 seconden aftellen en we mochten op weg! Ik was er met mijn hoofd nog steeds niet helemaal bij, ik had niet het idee dat we onderweg gingen om gewoon even 75km hard te lopen of 6+ uur bezig te zijn. Ik liet me gewoon meevoeren en we zien het wel. Al liep ik wel meteen weer vooraan. Vooral in het eerste deel is dat wel makkelijk, want hier krijg je meteen een steil paadje omhoog, het stut op. Een leuk begin van een mooie trail!

Eerlijk gezegd voelde het eigenlijk best wel heel goed. Ik had geen last van pijntjes en mijn hartslag voelde ook nog redelijk rustig. De voorfietsers kwam na een kilometertje er ook bij en er werd weer wat gekletst onderweg. Ik had het idee dat het zelfs iets sneller ging dan vorig jaar. Na een aantal kilometer kwam er zelfs iemand langszij lopen, verrassing! Even in de gaten houden wat hij ging doen, maar hij bleef gewoon naast me lopen. Zei niet heel veel, even later kwam ik erachter waarom. Het was een Bosniër, Jasmin. We raakten toch wat aan de praat, in het engels en hij vertelde dat hij een maandje in Nederland was en tussendoor een mooie trail wou lopen. Hij had ook al wat 100+ km trails gelopen waar hij woonde en vond dit toch ook wel erg mooi! Al had hij thuis meer bergen. Ik hoefde me geen zorgen te maken zei hij, want hij wou gewoon mooi een stuk gaan lopen. Nou ja, ik maakte me ook geen zorgen, vond het wel gezellig zo.

In het bos kwamen we onderhand over een nieuw aangelegd MTB-parkoers, dat zag er echt super uit! Mooie singletracks en gave kombochten en snelle afdalingen. Dat zijn de paadjes die ik het mooist vind tijdens een trail en hier had ik dan ook een nog grotere grijns op mijn gezicht. Jasmin vond het ook erg tof maar je hoorde dat hij het hier iets moeilijker mee had. De fietsers hadden gelukkig ook een mooie tijd en mede door het lekkere weer was het ook voor hun goed toeven. De start was nog net boven de 0 graden, maar het werd langzamerhand steeds iets warmer.

Zoals beloofd stond Jeffrey rond km 12 langs het parkoers, even groeten en hij maakte wat toffe foto's. Altijd leuk om even een bekende te zien. Een paar kilometer later kwamen we op het verbindingsstuk met de Lemelerberg. Een klein stukje asfalt, nieuwe voorfietsers en daarna een behoorlijk stuk over akkerland, langs een beekje over het gras enzovoort. Een paar keer een hek met prikkeldraad over en proberen om niet door je enkel te gaan met al die graspollen. Dit stuk had ik het al best zwaar, het loopt gewoon niet heel fijn zo vlak naast een slootje en de grond die ook nog eens schuin loopt, richting datzelfde slootje. Het was nog lang niet zo warm dat een verfrissend bad mij wat leek.

Gelukkig kwamen we toen al snel weer bij de heide, wat was het hier toch mooi! Een paar gemene klimmetjes en bovenop de Lemelerberg een fantastisch uitzicht, alle kanten op. Wat kan ik hier van genieten! Jasmin was ik ondertussen kwijtgeraakt, hij was toch wat te hard gestart en moest bij de klimmetjes powerhikend omhoog. Al snel had ik een paar minuten voorsprong opgebouwd daardoor. Gelukkig had ik nog wel de voorfietser bij me, dus alleen was ik nog lang niet. Toch wel heel fijn! Op de terugweg richting het 25km parkoers kwam ik ineens Yöran tegen, die richting de Lemelerberg ging, tof! Even een high-five, succes wensen en weer door. Grace langs de kant, even zwaaien natuurlijk en met een mentale boost verder. Richting de drankpost kom je nog veel meer 75km lopers tegen waarvan er vele je aanmoedigen, erg leuk, al moet je zelf ook wel vaak succes wensen ;).

De terugweg over het verbindingsstuk gaat een stuk makkelijker dan de heenweg, wat bredere zandpaden en makkelijk te belopen fietspaden. De verzorgingspost bij kilometer 40 kwam daarna als geroepen. Er was zelfs een bijgebouwtje waar ik even een sanitaire stop kon doen, dat lucht gelukkig goed op! Helaas was ik daardoor wel zo'n beetje alle minuten kwijt die ik voorliep op vorig jaar. Bij de post zelf nog even snel een banaantje meepakken, de vrijwilligers bedanken en maar weer op pad. De beentjes zijn na de stop al iets stijver geworden en het kost weer even tijd om soepel te lopen. Geen probleem, dat mag ook wel na 40km. Hierna draai je het 25km parkoers alweer op en is het nog een 10km naar de start/finish. Hier loop je helemaal niet meer alleen, want je komt de lopers van de 25km zelf ook tegen. Weer veel pardon's en succesen uitgedeeld, gelukkig is er vaak genoeg ruimte om er langs te lopen of de andere lopers geven zelfs wat ruimte en aanmoedigingen, erg leuk!

Tot nu toe ging het dus eigenlijk best goed, qua schema lag ik nu op ongeveer hetzelfde tijd als vorig jaar, maar ik had veel minder last van mijn benen. Had ik vorig jaar al dikke blaren onder mijn voetzolen, was mijn enkel ingetapet en stijf, nu was alles ok. Alleen mijn conditie trok het toch wat minder, ik had het onderhand zwaarder dan vorig jaar en ik was helderder, dus kreeg het zware naar mijn idee ook meer mee. Was het vorig jaar meer een roes waarin ik liep, nu was het meer een last, moeilijk uit te leggen. Door het focussen op mijn voorgangers van de 25km is het laatste stukje wel heel snel gegaan, eigenlijk het enige wat ik me nog duidelijk herinner is dat ik in de kuil omhoog wandelde in plaats van hardlopen wat ik vorig jaar nog wel kon.

Snel daarna kwamen we alweer in het zicht van het zwembad, de finish van de 25km en de verzorgingspost voor de 50/75km. Het was voor mij eigenlijk wel heel duidelijk, het is zwaar maar er is totaal geen reden om te stoppen. Dat is niet eens bij me opgekomen deze keer. Dus snel even mijn water bijvullen, even kletsen met Bertus, Jeffrey die er ook alweer stond en Mischa die al binnen was op de 25km. Ik verontschuldigde me al wel dat ik dit jaar nog niet onder de 6 uur ging duiken. Daarvoor had ik teveel moeite om nu nog een versnelling erin te gooien. Maar uitlopen zou ik hem zeker!

Het tweede deel begon iets anders dan vorig jaar. Toen kreeg je eerst een behoorlijk pittige klim door mul zand, weer het stut op. Deze keer werd je over weer een nieuw deel van het MTB-parkoers geleid, welke wel weer superleuk was. Veel klimmetjes en dalen. Ik merkte dat ik toch behoorlijk moe was toen ik ineens op de grond lag. Hmm, balen is dit. Een klein stronkje over het hoofd gezien en daaroverheen gekukeld. De schade viel gelukkig mee, mijn ego iets gekrenkt, schaafplekken op mijn knie en mijn elleboog iets. Even afkloppen en de stijfheid er maar weer uitlopen. Klein stukje asfalt onder het tunneltje door en daar kwamen we weer aan bij de Sallandse heuvelrug. Een prachtig mooi heidegebied!

Opeens zag ik daar weer iets bekends, stond Christiaan ineens langs de kant van het pad foto's te maken. Hij kon dit jaar helaas niet meedoen door een schouderblessure. Maar ging lekker een stuk wandelen met de hond en wat foto's schieten van de deelnemers, leuk!

Op de heide zelf was het ondertussen goed toeven, graadje of 9 met een lekker zonnetje erbij. Gelukkig niet heel veel wind, want die was nog best fris. Maar de armsleeves waren alweer een tijdje naar beneden. Het deed alleen wel pijn, heel veel pijn. Ik had constant het idee dat ik wel even kon gaan wandelen, wat wou ik graag wandelen. Maarja, daarmee duurt alles alleen nog maar langer, dus dat schiet ook niet op. Gewoon niet luisteren naar je lichaam en blijven gaan. Veel meer pijn gaat het gelukkig toch niet doen. Ook begon ik weer mensen bij te halen die de 50km liepen, maar heel veel sneller dan hun ging het niet meer. 2x heb ik me dan toch overgegeven aan mijn gedachten, maar dan wel op wat klimmetjes. Heel snel ging het niet meer omhoog, dus ik mocht die klimmetjes wel even wandelen. Kan je meteen even rustig een reep of een gelletje eten, rustig wat drinken, maar boven moet je er gewoon weer aan geloven. Rennen, luie donder!

Voor de rest was ik een beetje bezig met mijn eindtijd, allerlei rare berekeningen, hoelang zou ik er dit jaar over doen. Als ik zo snel loop en het is nog zolang dan enzovoort. Steeds kwam er weer wat anders uit, handig dat nadenken tijdens het lopen. Maar ik was er wel over uit dat het ongeveer 6.10 tot 6.20 moest worden. Nog netjes, ik ging hem in ieder geval uitlopen. Ik had me voorgenomen om geen tijd kwijt te raken bij de posten, maar bij de laatste post, op 6.5km van de finish toch nog even stilgestaan. Hier wat suikerbrood gepakt wat er erg lekker uitzag en die al wandelend even opgegeten. Ik moest weer op pad van de fietsers. Goede motivatie!

Nu bijna geen klimmetjes meer, stukje bos, weer even onder het tunneltje door en de laatste keer het stut op. Beneden zag ik nog 75km lopers langskomen, zou Yöran daar nog bijzitten dacht ik aan. Het lopen ging nog steeds ontzettend zwaar, maar mijn benen voelden naast de pijn eigenlijk nog best goed, in ieder geval helemaal geen tekenen van enige kramp, wat ik vorig jaar wel had. Dit keer eigenlijk geen emoties gehad toen ik eindelijk weer het zwembad in aanzicht kreeg. Hoorde wel weer wat aanmoedigingen van beneden komen, wat erg leuk was. Maar verder wou ik er gewoon lekker klaar mee zijn. Finishen! Laatste stukje omlaag, scherpe bocht en op naar de finish, waar Bertus natuurlijk klaarstond om iedereen op te vangen! Top!

Opnieuw een eerste plek op de 75km Sallandtrail! Mijn uiteindelijke tijd was 6.13'15, wat 7.5 minuut langzamer is als vorig jaar. Maar wat ben ik blij dat ik hem sowieso heb kunnen uitlopen. Minder snel dan gehoopt, sneller dan gedacht. Het kostte veel pijn en moeite, maar mentaal is dat gewoon een goede training geweest. Nou moet ik het volgend jaar nog maar een keer proberen en dan wel een keer een vlekkeloze voorbereiding maken!

Na de finish weer even gezellig blijven plakken, met Leonie en Bertus op de foto, Leonie was de snelste dame in 6.42, supermooie tijd! Maar zij was nog wel lekker fris en liep de volgende dag alweer 30km.

Yöran heb ik helaas niet meer gezien, hij was inderdaad net 5 minuten weg toen ik finishte en op Strava zag ik dat hij inderdaad onderlangs naar de Sallandse heuvelrug liep toen ik boven langs kwam, grappig om te kunnen zien. Victor kwam als 3e binnen, nadat hij in de laatste kilometers nog was ingehaald door een sterk finishende Jan Muller. Sander en Remco hebben de 50km heel sterk uitgelopen en iedereen was het er weer over eens dat de Sallandtrail een supermooie trail is en ontzettend goed georganiseerd. Bertus en alle vrijwilligers natuurlijk weer ontzettend bedankt en tot volgend jaar!