Vuurtorentrail 35km - Episch!

Foto door Mischa Visser - http://photography.visser.it/

Dit weekend stond de Vuurtorentrail op het programma, Robin Kinsbergen heeft mij de mogelijkheid gegeven om de nare smaak van de Sallandtrail even lekker weg te spoelen, of weg te laten blazen, beide was goed mogelijk. Want de omstandigheden waren goed pittig dit weekend!

Zaterdag aangekomen op Ameland samen met Daniëlle en meteen lekker met het fietsje een deel van het eiland verkent. Even gekeken waar de start was en dat was meteen al 10km door de duinen fietsen, met een behoorlijk pittige tegenwind. Meteen even lekker de beentjes een beetje losgemaakt. Bij Tante An lekker een bord vol vis gegeten en daarna samen naar de sporthal om de Trails in Motion filmavond te bekijken. Wat een ontzettend gave en ook emotionele beelden, erg tof en een aanrader!

De terugweg ging een stuk makkelijker gelukkig en we konden snel ons bed induiken in Hotel Nes, wat ook goed aan te raden was. Mooie ruime kamer en erg netjes. Fijne douche, met zonnehemel mocht je dat willen, lekker! Om 7 uur 's ochtends ging de wekker alweer, even wakker worden, lekker ontbijten en me alvast omkleden en klaarmaken voor het lopen. Gelukkig op tijd van het hotel vertrokken, want de wind was er niet beter op geworden. Dit keer was er ook nog een fikse regen dus het was alvast een pittige warming-up maar kon gelukkig nog wel een uurtje rust pakken. Hierdoor kreeg ik het alleen wel best fris en daardoor besloot ik om te starten met mijn lange regenbroek nog aan. Die kan altijd nog uit als het echt te warm wordt.

Om half 12 was dan de start en natuurlijk stond ik weer met mijn koppie vooraan. Lekker lopen!

Foto: Mark Wierstra

Het regende nog behoorlijk, dus mijn muts ook nog eens op. Goedgemutst op pad met kabouter plop. Maar het liep wel lekker en ik was tevreden. Eerst een paar honderd meter over het asfalt en al snel het bos in. Meteen richting de Vuurtoren en daar een rondje omheen jagen. We liepen meteen los met een groepje van 4 man en al snel liepen we de duinen in. Hier begon het genieten pas echt! Zoveel singletrails met korte bochtjes, steile klimmetjes en leuke afdalingen. Het ging maar door! Daar kan ik echt van genieten, lekker in de bochtjes hangen en knallen! Marc had me de vorige dag aangeraden om niet te grote noppen te gaan gebruiken, dat was niet nodig. Maar dat ik daar naar geluisterd had vond ik op dat moment wel jammer, door alle regen was het op veel plaatsen toch erg glad en mijn S-Lab Sense Ultra's konden het niet altijd behappen. Maar ik bleef gelukkig nog wel op de been.

Foto: Mark Wierstra

Na een paar kilometer moest ik toch het kopgroepje weer laten gaan, maar dat vond ik helemaal niet erg. Tempo bleef nog wel goed, maar zij waren gewoon sterker. In de stukken met wind mee was het toch wat aan de warme kant met al die kleding aan, maar gelukkig konden de mouwen nog wat worden opgestroopt en de bovenkant van het jasje kon open, dat scheelt. Ik gunde mezelf geen tijd om mijn broek nog uit te trekken. Ineens kwamen we langs de eerste post, daar even wat winegums nemen en weer doorgaan. Lekker verder door de duintjes en opeens zag ik meerdere andere lopers voor me uit, we waren alweer op het parkoers aangekomen van de 60km. Gezellig! Vlak voor me uit zag ik ineens 2 mensen lopen, met een van de 2 met hele uitbundige staartjes, Stella! Snel ernaartoe gelopen en even gegroet, gevraagd hoe het ging en leuk ze even te zien. Maar ik ga weer door, succes!

Opeens zag ik daar een strandopgang opdoemen, door een leuk mul paadje met wat klimmetjes en zo het strand op. Daar begon het gedonder, wat een wind! Dit werd gewoon keihard werken! Maar wat voelde het ontzettend goed, ik had een enorme glimlach op mijn gezicht toen ik daar aan het stoempen was. Je zag het zand over het strand scheren en de golven beukten er ook lekker op los. Heroïsch! Hier was ik wel weer blij met mijn kleding, goed fris in de wind en ook nog wat druppels eroverheen. Maar ik kon er echt alleen maar van genieten. De nummer 5 die redelijk vlak achter me zat zag ik ook steeds iets verder afzakken. Het was helaas maar 1 kilometer lang, hop weer de strandopgang op en daar stond Daniëlle ineens. Even een knuffel en een kus en weer door, daar kwamen we weer langs de post en daar stond Marc ook nog, weer even ouwehoeren, stiekem een bekertje bouillon en nog wat winegums.

Foto: Bob van der Weg.

Marc vroeg wat mijn positie was in de wedstrijd, ik keek opzij en zag de nu nummer 4 langszij komen omdat hij meteen doorliep. 5e plek dus, maar ik maakte me niet druk en ging er ook maar weer vandoor. Hekje over springen en weer volop tegen de wind over een mooi soepel graspad. Iets verder terug op het fietspad zag ik Daniëlle nog zwoegen om mij bij te houden, dit lukte helaas niet helemaal. Maar langzaam maar zeker zag ik Tonnie de nummer 4 wel weer dichterbij komen. Al snel zat ik weer naast hem en we raakten even kort aan de praat, maar hij had het zwaar en moest zich toch weer wat laten afzakken. Succes verder!

Dat was ook wel nodig, want het pad veranderde van grasland in mul zand en paardenpad. Dit werd wel zwaar zwoegen, stukken over de duinen waar bijna geen pad was en nog meer mul zand. Ik kon er nog steeds van genieten en wat een mooie omgeving. Van de duinen kwamen we weer op het strand en daar waren de omstandigheden onveranderd. Dus dat werd nog verder stoempen. Hoppa! Het kostte wel veel kracht en het tempo zakte wel een stuk maar door het genieten kreeg ik er gewoon weer kracht bij, dus gewoon aanzetten! Het frettepad kwam meteen hierna, dit is ook weer helemaal mul zand, waar het strand nog wel redelijk hard was, het tempo zakte daardoor nog wat verder maar met korte lichte pasjes kom je een heel eind!

Na weer een stuk strand kwamen we weer in een bos, een bos met weer supertoffe singletrails en leuke klimmetjes. Hier was de splitsing voor de 35km en de rest. Wij mochten nog een extra rondje over het strand, dit keer gelukkig iets maar naar het zuiden afgebogen en daardoor hadden we het laatste deel strand het windje heel iets in de rug, dat is toch ook wel eens fijn! Nog een steile strandafgang en daarna een stukje makkelijk asfalt opnieuw richting het bos waar de laatste klimmetjes op ons wachten. Op dat laatste klimmetje stond iemand die riep dat het nog 1 km naar de finish was, dat was eerder dan gedacht! Had er iets van 32 opzitten en had nog wel zin in een stukje. Benen voelden nog goed en het liep zoveel beter dan vorige week, al werd het toen ook pas heel slecht na 30km. Maar nu voelde ik me nog sterk, een goede oppepper!

Foto: Mark Wierstra

Uit het bos gekomen was daar dan inderdaad weer het laatste stukje asfalt richting het dorp en de finish. Het tempo kon weer iets omhoog en na een bochtje zag ik de finish alweer liggen! Dit was supertof! Robin stond direct na de finish om mijn medaille om te hangen en we kregen een lekker biertje erbij en een kop erwtensoep, genieten geblazen! Daniëlle was er natuurlijk ook weer en ze was ook trots, maar wel behoorlijk onderkoeld. Mijn motivatie was in ieder geval weer helemaal terug na dat deukje van vorige week en de plannen worden al gemaakt om volgend jaar hier ook weer te gaan lopen, zeker een aanrader!
Uiteindelijk ben ik 4e geworden met 2.39'30 over ongeveer 33km, iets korter dus. Maar het was 33km lang genieten!

Robin, Myanou en alle vrijwilligers nogmaals super bedankt voor dit mooie weekend! We hebben ervan genoten!

Sallandtrail 75km 2017 - 3x is niet altijd scheepsrecht..

Zoals elk jaar bij de Sallandtrail tot nu toe, is mijn voorbereiding niet top geweest. De kilometers begonnen dit jaar net weer een beetje op een normaal niveau te komen en toen kwamen de pijntjes weer opzetten, eerst mijn scheenbenen die begonnen te irriteren, daarna nog de bal van mijn voet. Daardoor weer wat weken wat rustiger aan moeten doen en wat meer proberen te fietsen.
Toch vol goede moed de laatste week ingegaan en proberen te stapelen en weer eens de bietensap uit de kast getrokken.

Het plan voor deze keer was gewoon lekker de 75km uitlopen en dan maar zien waar ik eindig. Eerste plek is zeker niet van belang en ik wou de volgende dag hopelijk ook nog kunnen lopen. Een goede generale voor de 75+25km in de Vogezen.

Het was wel weer een superdag voor de Sallandtrail, het weertje was ontzettend lekker met in de middag een graad of 14 en een mooi zonnetje. Geen regen, weinig wind. Tijdens het starten was het nog wat frisser, dus het hele dunne Salomon S-Lab Light jacket aangedaan over mijn shirt. Precies goed!

Foto: Annauf.nl

Toch altijd weer de neiging om te kijken hoe de kopgroep gaat lopen, dus gewoon vooraan meegegaan. Het ging eigenlijk best lekker, het liep soepel, geen last van mijn schenen of mijn voeten en het tempo ging ook wel fijn. Maar het moest later op de dag ook nog fijn lopen, dus ik besloot om het kopgroepje maar zijn gang te laten gaan en zelf nog iets rustiger aan te doen. Ging de eerste 5k vorig jaar in gemiddeld 4'21, dit jaar in 4'30. Zelfs nog iets rustiger dan ik dacht dat we liepen.

Ineens liep ik weer eens helemaal alleen bij de Sallandtrail, geen fietsers om me heen, geen andere lopers. Ga maar gewoon lekker genieten. Ik had voor de zekerheid ook maar eens mijn MP3-speler meegenomen, voor als ik het heel zwaar zou gaan krijgen, misschien dat dat nog eens helpt. Maar daar had ik niet eens zin in. Lekker in het zonnetje door het bos, heuveltje op, heuveltje af. Lekker relaxed blijven lopen. 2e 5km in gemiddeld 4'45.

Ik had me voorgenomen om eens extra goed te gaan letten op mijn energie-intake. Elke 2.5km 2 slokken water en elk half uurtje een gelletje. Dit leek erg goed te gaan, alleen moet je wat vaker je flesjes vullen bij de waterposten. Aangezien het toch relaxed ging vandaag mocht dat gelukkig wel. Kun je meteen een klein beetje kletsen met de mensen en van het zonnetje genieten.

Na een kilometer of 15 kwam ik weer bij een andere loper terecht, hij had ook uit de kopgroep moeten lossen en we raakten nog even aan de praat. Weer wat mooie verhalen meegekregen, hij was aan het trainen voor Marathon Rotterdam, maar kon best 4 weken vantevoren even de Sallandtrail 75 lopen, dapper! Het doel voor Rotterdam was sub3, veel succes in ieder geval! Op de heuvels van de Lemelerberg moest hij ook mij weer laten gaan en liep ik weer alleen. Omhoog ging ook nog best soepel, alleen het stukje off-road door de struiken een redelijk steil pad ging wandelend om de krachten nog wat te sparen.

Foto Annauf.nl

Vlak daarna kwam alweer de laatste heuvel van dit stuk parkoers en mochten we weer op pad richting het bos. Die laatste heuvel hakte er ineens toch wel hard in en mijn benen begonnen te kraken. Ineens was het allemaal niet meer zo leuk, het tempo stortte toch wel heel erg in en zelfs na het laatste kleine bultje op het vlakke land kwam het tempo er niet meer in. Het pad terug naar de bossen was ook nog eens erg saai, een lang, vlak zandpad. Normaal gesproken best lekker om even bij te komen, maar nu alleen maar een eindeloos pad om in steeds negatiever gedachten te geraken. Hoe kan dat zo snel ineens omslaan? Ik had er al snel ontzettend de pest in en mijn benen wilden totaal niet meer meewerken. Ik ga maar even een stukkie wandelen, wat is dit toch opeens? Gewoon doorlopen Vink! Zometeen in het bos op de toffe singletrails zal het vast wel weer gaan. Net was je nog aan het genieten bovenop de berg, met dat prachtige uitzicht. Niet miepen!

Na een eindeloos lang recht eind kwam ik dan eindelijk weer in het begin van het bos. Ik zag Bastiaan al staan om me de goede kant op te wijzen, maar ik was al geknakt. Het was te laat, mijn benen hadden er echt geen zin meer in en ikzelf ook niet meer. Het moet ook nog wel iets leuk blijven, hier kon ik niet meer van genieten. Zo goed met je energie proberen om te gaan, maar toch zo hard crashen... hoe dan?

Foto door Bastiaan.

Ik vertelde Bastiaan dat ik de handdoek al in de ring had gegooid en ging uitstappen. Nog even iets met hem gekletst en toch maar weer door, het is nog een km of 10 naar de finish. Doe maar gewoon rustig achter de 25km lopers aan die ook gezellig op het parkoers liepen. Maar zelfs dat was onderhand teveel gevraagd en na 43km besloot ik om geen stap meer hardlopend te zetten vandaag. Schluss... De telefoon uit mijn tas gepakt en de kortste weg richting het Ravijn genomen. Balen! Balen, balen en nog eens balen! Even mijn frustratie van mij afschrijven, Daniëlle even bellen wat me weer wat opluchtte en even een stukkie door Nijverdal wandelen.

Voor mij geen 1e plek op de Sallandtrail dit jaar, niet eens een finish. Maar gelukkig de 1e 30km nog wel kunnen genieten. Maar wat had ik graag het hele ritje kunnen genieten, wat was het een mooie dag en de natuur lag er weer prachtig bij! Eenmaal bij het Ravijn aangekomen zo'n beetje de hele kopgroep van de 75km ook weer gesproken, ze waren stuk voor stuk bij de 50km uitgestapt. Dat was spijtig om te horen, maar voor mij toch wel een kleine opluchting, ik was niet de enige waar het vandaag niet bij liep. Gedeelde smart enzovoort.. Bertus natuurlijk weer even bedankt, een lekker stukkie gezwommen en daarna de eerste lopers van de 50km binnengejuicht! Dominique en Ralph waren de nummer 1 en 2 op deze afstand met goede tijden. Weer veel bekenden gesproken en naderhand toch weer met een goed gevoel naar huis terug kunnen keren.

Ik hoef niet meer te balen, nu alleen even evalueren wat er fout ging. Volgende keer niet meer 2 dagen vantevoren keihard kracht/bovenlichaam gaan trainen omdat Ninja Warrior je zo motiveerde, volgende keer hopelijk minder pijntjes en eindelijk een keer een goede voorbereiding. Maar voor nu even bijkomen, weer wat rustige trainingen doen deze week en zondag mijn revanche halen bij de prachtige Vuurtorentrail op Ameland! Nu alweer zin in!

Foto door Mischa Visser - http://photography.visser.it/