Zo moest het gaan gebeuren overmorgen, finishen op de 100 Mijl van Spa. Een nieuwe trail georganiseerd door sport-events.be, enorm goed geregeld door onder andere Vincent en vele vrijwilligers. Wim heeft mij de kans gegeven om deze trail te gaan lopen en daarmee de laatste puntjes voor de UTMB te kunnen pakken. Ik leefde er dus al een tijdje naar toe en morgen zou ik dan eindelijk starten voor deze ontzettend lange afstand. Mijn langste afstand hiervoor is nog van de Challenge des Seigneurs, 75 en 26 op 2 opeenvolgende dagen, dit zou heel wat anders worden.
De volgende dag konden we lekker relaxed opstaan, de start was pas om 13.00. Dus nog lekker rustig ontbijten, bakje koffie, veel stress en een aantal toiletbezoeken later stonden we dan om kwart voor 1 in het startvak. Stokken klaar, alle spullen ingepakt, dropbag in de tent en nog meer spanning.
Fotocredits naar Soren De Craene:
https://www.facebook.com/soren.decraene/media_set?set=a.10208873875472673.1073741883.1488195445&type=3&pnref=story
Vlak voor de start werd Highway to hell gedraaid, lekker opzwepend en een goede reminder waar we aan gingen beginnen. Bam! En daar gingen we weer, rustig aan Jeroen, rustig aan. Dat werd mijn mantra de eerstkomende tijd. Na 50 meter schoot het pad meteen de lucht in en gingen we vanuit centrum Spa richting de Thermen bovenop de berg. Na 5 traptreden zette ik meteen een stevige looppas in, stokken in de aanslag, kijken of er niemand in de buurt is en door! Ik merkte meteen dat iedereen er zo over dacht en ik liep nog behoorlijk vooraan, al voelde het voor mijn gevoel heel traag. Maakt niet uit Jeroen, je hebt nog zat tijd om te lopen, rustig aan.
Boven aangekomen liepen we even later al snel met een groepje van 4 man op een relaxed tempo, kleine pasjes, hou het rustig. Hoe is je ademhaling? Ik zou nooit 100 mijl willen lopen met een hartslagmeter om, maar ik mistte hem hier toch wel een beetje. Mijn fitbit die aan de andere arm zit, zit tijdens het lopen/bewegen er toch vaak nog 10 tot wel 25 slagen naast. Maar zolang het relaxed voelt en je ademhaling ook rustig gaat, gaat het goed.
Na een 20km zo door te hebben gelopen kregen we een behoorlijk lange afdaling voor onze neus, dat zag er leuk uit! Door al dat inhouden had ik er extra veel zin in en liet me even gaan, tik tik tik, korte pasjes, mee laten voeren door de zwaartekracht. De anderen hoorde ik steeds iets verder achter me aan lopen en ik genoot met volle teugen.
 |
| Foto van de eerste klim. |
Bij 27km kregen we de eerste post, hier heb ik samen met mijn medeloper, liepen ondertussen met zijn 2en aan kop, lekker even wat gerust, cola gedronken, wat winegums erachteraan en weer door toen de 3 loper er aan kwam.
Na 35km begon ik het bij het klimmen ook al wel wat te voelen, mijn kuiten protesteerden wat op de hele steile hellingen en ik was ontzettend blij dat ik mijn stokken mee had. Je moet wat als je toch nog wat te weinig krachttraining hebt gedaan, stom. Zo was ik een beetje mezelf standjes aan het geven, je zegt het altijd wel dat je het gaat doen, maar doe het dan ook! Mijn medeloper, Bart Janssens had het gelukkig ook al wel wat zwaarder, hij vroeg zich ook al af waarom het zo vroeg in de wedstrijd al pittig werd. Maar al kletsend kwamen we de trail wel door, hij had als doel om de trail onder de 19 uur te finishen. Ik was zelf al blij als het onder de 24 uur zou lukken, als ik hem maar uit loop.
Na 45km werd er steeds wat meer gewandeld, maar op de meeste stukken zat er ook nog wel genoeg tempo in. Een paar pittige klimmen nog erbij, een hele lange langs een betonnen waterafvoer of iets dergelijks en deze sloopte mijn kuiten nog wat verder.
Op 57km was dan eindelijk de 2e post, Daniëlle was daar relaxed een boekje aan het lezen en ik ging even bij haar zitten. Toch iets meer rust pakken, anders ga ik het vandaag of morgen niet redden. Bakje koffie erbij, glaasje cola. Bart alvast gedag gezegd, want hij wou er al iets eerder vandoor. Ik zie je straks wel zei hij nog. Ik vond van niet. Als ik bij Bart bleef zou ik mezelf helemaal over de kop lopen vandaag.
Na een klein kwartiertje ongeveer Daniëlle een kus gegeven en weer op pad gegaan, het ging weer iets soepeler dan ervoor. Die rust had ik net even nodig. Even voelen hoe het gaat, benen zijn alleen bij steile klimmen wat aan het protesteren, de rest gaat wel. Onderrug en nek waar ik de vorige weken last van had gelukkig nog niets van gevoeld. Ademhaling wordt tijdens klimmen al wat zwaarder, middenrif en rug beginnen wel wat te verkrampen. Balen voor het tempo, maar er is mee te lopen.
Ik begon onderhand nog wat sneller te wandelen, als het maar iets omhoog ging. Je hebt nog zat tijd om de trail uit te lopen, dus waarom ook niet. Spaar die krachten! Het laatste deel van de 80km was gelukkig wat minder geaccidenteerd dan de voorgaande 57km, dus dat scheelde ook wel. Al heb ik zelfs voor de 80km al even gedacht dat het toch wel erg zwaar was, misschien zelfs wel te zwaar om door te gaan? Maar aan deze gedachte durfde ik mij niet meer te wagen en zette dit dan ook resoluut uit mijn hoofd. Uitlopen is het doel, maakt niet uit hoe.
Ondertussen was de nummer 3 mij op een niet zo'n steile klim voorbij geraced, daar zat nog echt wel tempo in. Hij gaf aan dat dat technische van het eerste deel niet zijn ding was, maar dit vond hij heerlijk en was in zijn element. Lichtvoetig liep hij van me weg, terwijl ik aan het stoeien was met mijn stokken, al wandelend.
Maar rond een uur of half 11 werd het donker en mijn hoofdlampje ging op. Voor mij de eerste keer ooit dat ik de nacht inloop tijdens een trail. Hele gave ervaring en ik had er zin in. Ook had ik het nog steeds wel erg warm en hoopte ik door het donker wat verkoeling te vinden.
Op een gegeven moment liep ik opeens weer het stadje in en hoorde de speaker al ouwehoeren. Mooi, de 80km gehaald! Er kon zelfs nog een beetje tempo uit mijn benen komen en op naar de finish. De finish voor de helft. Ik twijfelde even of ik wel de boog onder mocht lopen, maar dat hoorde. Meteen er bij gaan zitten en 2 glazen cola achterover. Daniëlle was er natuurlijk ook weer en Vincent was de boel in goede orde aan het leiden.
Ik heb verder nog totaal geen ervaring met dit soort afstanden en vond dat het wel eens tijd was om te proberen of ik tijdens zoiets wat rust kon pakken. Het veldbedje dus maar ingenomen en daarop languit gegaan. Dropbag erbij, telefoon en horloge aan de accu-pack en even relaxen. Slapen wou niet echt, ook omdat het een drukte van belang was in de tent, maar na een half uur gelegen te hebben kwam mijn trek wel weer terug. Daar ook meteen gretig gebruik van gemaakt. Een pannenkoek met jam, een kop bouillon, 2 glazen cola, 3 stukken watermeloen en mijn tassen ook weer even vullen met de nodige gelletjes die ik in mijn dropbag had.
Ik was ondertussen een beetje aan het rekenen geslagen en ik was tot de conclusie gekomen dat als ik de trail de rest van de weg wandelde met gemiddeld 5km/uur ik nog binnen 24 uur binnen zou moeten komen. Geen idee of er op dat moment wat van klopte, maar het was wel een geruststellende gedachte. Af en toe had ik wat oplevingen, waarbij ik zelf beklimmingen ineens in een mooi tempo kon nemen zonder last te krijgen van mijn ademhaling, maar het andere moment moest ik zelfs op het vlakke weer stoppen met lopen om wandelend een beetje bij te komen. Het ging allemaal niet heel snel meer, maar wel gestaag.
Het in mijn eentje lopen in de donkere bossen vond ik ook veel minder spannend dan ik dacht. Ik genoot er echt van. Af en toe hoorde je jonge dieren roepen om hun moeder, het leek qua geluid op iets van vosjes ofzo, kon het niet plaatsen. Ook stond er zelfs nog een ree vlak langs het pad waar ik langskwam. Wat gaaf! Die zal zich wel afvragen wat dat licht daar door het bos doet.
Maar na 90km kreeg ik last van mijn benen... veel last. Dit kon ik ook niet plaatsen. Het was geen kramp, maar gewoon een diepe zeurende pijn. Waarom is dit? Doe nog maar een gelletje erin, wat extra water drinken en gewoon weer een stuk wandelen. Kom op Jeroen, tijd zat! De volgende post zit op 107 km, klinkt weinig die 17km, maar op dit tempo zou dat nog zo'n 3 uur duren. Ok, even 5 minuten rust, gewoon rustig voetje voor voetje. Laat de energie even opgenomen worden en dan weer door.
Maar de pijn bleef, voor mij was dit een nieuwe sensatie, iets waar ik niet heel vrolijk van werd. Na 5km wat aangehobbeld te hebben vond ik het dan ook tijd voor drastische maatregelen. Ik zag een huis aan de kant van de weg en besloot om daar maar even te gaan zitten. Even 10 minuten complete rust voor mijn benen. Telefoon erbij, even FB checken. Toffe reacties op de foto's die door Sport-events erop gezet waren. Motivatieboost enzo. Maar mentaal voelde ik me ook nog goed, ik had er gewoon nog zin in, ik wou hem gaan uitlopen! Heerlijk weer erbij, kom op Jeroen, nog maar weer een stuk proberen.
De pijn bleef en werd zelfs wat erger toen ik weer begon met lopen. Man, nu moet ik nog 2 uur naar de post. Daarna nog 53km om naar de finish te komen... en ineens zakte de moed me in de schoenen en bleef ik verbouwereerd achter.. Ik geef op. Opluchting. Stukje terugwandelen naar een bankje, daar mezelf neergezet en Daniëlle gebeld om half 3 's nachts. Schat als ze is kwam ze me meteen ophalen toen ze weer een beetje wakker was. Vincent gebeld dat het niet meer ging en ik uitgestapt was. Balen, maar toch ook weer niet.
Ik voelde vooral trots, dat ik toch zover gekomen was. Weer 20km verder dan ik ooit was gegaan. Nieuwe ervaringen opgedaan en een boel geleerd voor de volgende avonturen. Misschien hoort die pijn er ook wel gewoon bij als je zulke afstanden gaat doen, maar ik was er nog niet op voorbereid. Volgende keer ben ik dat wel en zal ik doorzetten! Ook zet ik nu mijn beste beentje voor bij de sportschool om toch echt mijn core en benen goed te gaan trainen. Gelukkig heb ik ook nog tijd zat om nog meer ervaring op te doen.
Bart Janssens, de loper waarmee ik het eerste deel mee samen heb gelopen, liep zijn gewilde tijd en finishte in 18.28, wat een enorme toptijd! Ontzettend knap! Hoop dat we nog eens samen zulke afstanden mogen lopen en ik dan je dan langer gezelschap kan houden. In totaal waren er van de 38, 20 lopers gefinisht. Allemaal helden, maar de rest die het ook geprobeerd hebben, heb ik heel veel respect voor. Het was een zware afstand, heel gaaf, maar net wat teveel voor mij.
Nu nog 3.5 week voor de 100km Trail des Fantomes. Een nieuwe uitdaging, nog een grens! Dit keer in nog wat zwaarder terrein, maar ik zal er deze keer klaar voor zijn! Yes, we can!
Leerpunten voor de volgende keer:
Nog rustiger starten, als het relaxed voelt, nog een stapje rustiger.
Het gaat pijn doen, deal with it.
Beter je eten/drinken afstemmen. Ook wat andere dingen als gelletjes mee.
Maak desnoods zakjes met een bepaald aantal gram koolhydraten, 20, 40 of 60 bijvoorbeeld om uit te meten. Rozijnen, dadels, winegums onder andere.
Probeer eens niet teveel rust te pakken. Volgens Steven; 'Liggen is doodgaan'.
Coretraining, coretraining, coretraining.
Verdere tips worden op prijs gesteld ;).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten